tag:blogger.com,1999:blog-20334324801909029582023-11-16T15:49:59.347+03:00hayattayım!!Çocuklukta yaşadığım cinsel istismar ve tecavüzden / ergenlik ve/veya yetişkinlikte yaşadığım tecavüzden, cinsel tacizden
hayatta kaldım ve hayatıma devam etmek istiyorum...Unknownnoreply@blogger.comBlogger61125tag:blogger.com,1999:blog-2033432480190902958.post-15994917036648344872018-03-26T23:19:00.002+03:002018-03-29T18:58:21.271+03:0010 Maddede Erkeklerin Cinsel İstismarı <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHnbc7yBxhIVCLhJXa_lGABvjdKPpoJ_KVUNIQZByrHOyXoDjNpzkXCDinf_p-4u1xRyFnMsNMxd2Q2E1GcrSTxVJeps0tWJYJ4OV8VgXRz7z5Hkoqgq6fmsrKd5vmblDv8UQ8f9LIPWgG/s1600/ERKEK-ISTISMAR2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="153" data-original-width="595" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHnbc7yBxhIVCLhJXa_lGABvjdKPpoJ_KVUNIQZByrHOyXoDjNpzkXCDinf_p-4u1xRyFnMsNMxd2Q2E1GcrSTxVJeps0tWJYJ4OV8VgXRz7z5Hkoqgq6fmsrKd5vmblDv8UQ8f9LIPWgG/s1600/ERKEK-ISTISMAR2.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcYfb8yiXpPWBGuAL11SC59uKF15r_fk4to6PI3JZqtU_peOTQm67Aq3pkfVOSvRHi4OEYgbeGK9qKTv8jBabmHSNyTrsJRjcJI2-m4YflmdN3-vMKOjhcETjrSUh6tX_em5RHpNRmBIjp/s1600/ERKEK-ISTISMAR1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"> </a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcYfb8yiXpPWBGuAL11SC59uKF15r_fk4to6PI3JZqtU_peOTQm67Aq3pkfVOSvRHi4OEYgbeGK9qKTv8jBabmHSNyTrsJRjcJI2-m4YflmdN3-vMKOjhcETjrSUh6tX_em5RHpNRmBIjp/s1600/ERKEK-ISTISMAR1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"> </a></div>
<div class="separator" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;">
<br /></div>
<ol>
<li><h3>
<b><span style="font-weight: normal;"><span style="color: #444444;"><span lang="TR" style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"></span></span></span></b></h3>
<h3>
<b><span style="font-weight: normal;"><span style="color: #444444;"><span lang="TR" style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">Her 4 erkekten en az bir tanesi yaşamları boyunca
cinsel istismara maruz kalıyor.</span></span></span></b></h3>
<span style="color: #444444;">
<b>
<span style="color: #444444;">
</span></b></span></li>
<span style="color: #444444;">
<b>
<span style="color: #444444;">
</span>
</b>
</span>
<li><h3>
<span style="color: #444444;"><span style="font-weight: normal;"><span style="color: #444444;"><span lang="TR" style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">Erkekleri cinsel istismara maruz bırakanların çoğu
eşcinsel erkekler değildir.</span></span></span></span></h3>
</li>
<span style="color: #444444;">
<b>
<span style="color: #444444;">
</span>
</b>
</span>
<li><h3>
<span style="color: #444444;"><span style="font-weight: normal;"><span style="color: #444444;"><span lang="TR" style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">Erkeklerin, </span></span></span><span style="font-weight: normal;">cinsel istismar nedeniyle yaşayabileceği travmanın yoğunluğu bilinen bir gerçekliktir.</span></span></h3>
</li>
<span style="color: #444444;">
<b>
<span style="color: #444444;">
</span>
</b>
</span>
<li><h3>
<span style="color: #444444;"><span style="font-weight: normal;"><span style="color: #444444;"><span lang="TR" style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">Oğlan çocukları, en çok tanıdıkları kişiler tarafından cinsel
istismara maruz bırakılıyor.</span></span></span></span></h3>
</li>
<span style="color: #444444;">
<b>
<span style="color: #444444;">
</span>
</b>
</span>
<li><h3>
<span style="color: #444444;"><span style="font-weight: normal;"><span style="color: #444444;"><span lang="TR" style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">Cinsel istismar, cinsiyet kimliğini ve cinsel yönelimi
belirlemez.</span></span></span></span></h3>
</li>
<span style="color: #444444;">
<b>
<span style="color: #444444;">
</span>
</b>
</span>
<li><h3>
<span style="color: #444444;"><span style="font-weight: normal;"><span style="color: #444444;"><span lang="TR" style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">Cinsel istismardan hayatta kalan erkeklerin çoğunluğu
fail haline gelmez. </span></span></span></span></h3>
</li>
<span style="color: #444444;">
<b>
<span style="color: #444444;">
</span>
</b>
</span>
<li><h3>
<span style="color: #444444;"><span style="font-weight: normal;"><span style="color: #444444;"><span lang="TR" style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">Hayatta kalan erkeklerin istismar sırasında cinsel
uyarılma yaşaması, istismardan sorumlu oldukları anlamına gelmez, suçlu ve
sorumlu olan her zaman faildir.</span></span></span></span></h3>
</li>
<span style="color: #444444;">
<b>
<span style="color: #444444;">
</span>
</b>
</span>
<li><h3>
<span style="color: #444444;"><span style="font-weight: normal;"><span style="color: #444444;"><span lang="TR" style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">Çocukken cinsel istismara maruz bırakılan erkeklerin,
bunu açıklamaları çok uzun yıllar alabilir. </span></span></span></span></h3>
</li>
<span style="color: #444444;">
<b>
<span style="color: #444444;">
</span>
</b>
</span>
<li><h3>
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
panose-1:0 0 0 0 0 0 0 0 0 0;
mso-font-charset:128;
mso-generic-font-family:roman;
mso-font-format:other;
mso-font-pitch:fixed;
mso-font-signature:1 134676480 16 0 131072 0;}
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
panose-1:0 0 0 0 0 0 0 0 0 0;
mso-font-charset:128;
mso-generic-font-family:roman;
mso-font-format:other;
mso-font-pitch:fixed;
mso-font-signature:1 134676480 16 0 131072 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:0 0 0 0 0 0 0 0 0 0;
mso-font-alt:Times;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:roman;
mso-font-format:other;
mso-font-pitch:auto;
mso-font-signature:0 0 0 0 0 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Cambria","serif";
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;
mso-ansi-language:TR;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-family:"Cambria","serif";
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
@page WordSection1
{size:612.0pt 792.0pt;
margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt;
mso-header-margin:36.0pt;
mso-footer-margin:36.0pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
/* List Definitions */
@list l0
{mso-list-id:1207983378;
mso-list-template-ids:-2112959926;}
ol
{margin-bottom:0cm;}
ul
{margin-bottom:0cm;}
--></style><span style="color: #444444;"><span style="font-weight: normal;"><span style="color: #444444;"><span lang="TR" style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> Kadınlar cinsel istismarın hem hayatta kalanı, hem de
faili olabilirler.</span></span></span></span></h3>
</li>
<span style="color: #444444;">
<b>
<span style="color: #444444;">
</span>
</b>
</span>
<li><h3>
<span style="color: #444444;">
<b><span style="font-weight: normal;">
<span style="color: #444444;">
<span lang="TR" style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">Oğlanlar ve erkekler de, </span></span></span></b><span style="font-weight: normal;"><span style="color: #444444;"><span lang="TR" style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">ticari amaçla cinsel sömürüye maruz bırakılabilir</span></span></span><b><span style="font-weight: normal;"><span style="color: #444444;"><span lang="TR" style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";">.</span></span></span></b></span><span lang="TR" style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"> </span></h3>
</li>
</ol>
<br />
<span lang="TR" style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"><i>* Oğlan, Türkçe'de cinsiyeti erkek olan çocuk anlamına gelir. </i></span><br />
<br />
<span lang="TR" style="mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-font-family: "Times New Roman";"><i>Kaynak: <a href="http://malesurvivor.org/" target="_blank">malesurvivor.org</a> </i></span>Hayattayımhttp://www.blogger.com/profile/18087930084735789440noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2033432480190902958.post-26032121888443547912018-01-07T11:49:00.000+03:002018-03-29T19:12:29.823+03:00Çocukken Cinsel İstismara Maruz Bırakılmak ASLA Sizin Hatanız Olamaz<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: inherit; font-size: x-small;"><span style="font-family: inherit;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="TR" style="font-size: 9.0pt;">© 2009 Pandora’s
Project<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>- Yazan: <span style="color: magenta;">Katy</span><br /><span style="font-family: inherit;">Çeviri: <span style="color: magenta;">Ali<span style="font-family: inherit;">gü</span></span><span style="font-family: inherit;"><span style="color: magenta;">l</span>, 201<span style="font-family: inherit;">2</span></span></span></span></i></b></span></span></div>
<h3>
</h3>
<h3>
</h3>
<h3>
<span style="color: #cc0000;"><span style="color: #cc0000;"><span style="color: #990000;"><span style="color: magenta;">Çocuk istismarından hayatta kalanlar olarak, başkasının neden olduğu acılardan çoğu zaman kendimizi sorumlu tutarak büyüyoruz. </span></span></span></span></h3>
<h3>
</h3>
Benim hatam olmadığını hiç ama hiç sorgulamadığımı biliyorum. İstismarın benim yaptığım ya da yapmadığım bir şey yüzünden olduğuna inanacak şekilde yetiştirildim ve bu bana göre dünyanın yuvarlak olması kadar gerçekti. Çocuklar olarak “yetişkinlerin her şeyi bildiğine” inandırılarak büyütülüyoruz. Dolayısıyla birisi sizin suçunuz olduğunu söylese (veya bir şekilde ima etse) nihayetinde inanırsınız. Bir şeyi çok uzun süre düşünürseniz, kurduğunuz cümlenin doğrululuğunu sorgulamazsınız bile. Suçlu olan benim, bitti.<br />
<br />
Aksine bitmemiştir. Hayatın boyunca kendini suçlamak için yaptığın tüm varsayımların doğruluğunu sorgulayabildiğin noktaya geldiğinde, bu varsayımların hiçbir doğruluk içermediğini anlamaya başlıyorsun. Suçlu olduğuna dair ne kadar neden bulursan bul, daha yakından incelediğinde onların hiç biri savunulamaz - çünkü bir çocuk hiçbir zaman suçlanamaz. <br />
<a name='more'></a><span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="TR" style="font-size: 11.0pt;"> </span>
</span></span><br />
Çocukken, önemsediğim insanlar tarafından çok üzülmemin nedenini buna layık olmama bağlıyordum. Bunu hak eden biriydim; kötü, değersiz, anlamsız, pis, çirkin, aptal vb. - düşünebildiğiniz bütün negatif sıfatlara sahiptim. Eminim birçoğunuza tanıdık gelmiştir. “Kötü” olmak için yaptığım şeyden çok olduğum bir şey, ne kadar iyi davransam veya ne kadar iyi olmak için çabalasam da içimde olan bir şey yüzünden. “Daha iyi” olmak için yaptığım hiçbir şey, daha iyi olmama neden olmadı veya bana daha iyi davranılmasını sağlamadı, dolayısıyla ne olduğum ve kim olduğum için bana kötü davranıldığı sonucuna vardım. Eğer böyle hissediyorsanız lütfen bilin ki bu deneyimlediğiniz istismarın etkisidir, hakikat beyanı değil. <br />
<br />
İstismar edilen birçok çocuğun kendi kendini suçlamasına karşılık, istismarın hiçbir zaman çocuklarla ilgili olmadığını, istismarcıların arzuları ile ilgili olduğunu anlamak çok önemlidir. <br />
<br />
Yetişkinliğe girerken istismarın benim yüzümden olduğuna inanmaya devam ettim. Fakat neden benim hatam olduğunu rasyonalize etmeye ihtiyaç duyuyordum. “Çok kötü bir insanım o yüzden benim hatam” demek yeterli gelmiyordu. Kulağa garip geldiğini biliyorum ama neden benim hatam olduğuna dair sağlam gerçekler istiyordum. Neden istismarın benim hatam olduğunu kanıtlayacak sağlam gerçekler arıyorum? Bunun mantıksızlığını algılasam da benim yüzümden olduğunu kanıtlamak için neden üstüne neden, üstüne neden aradım. <br />
<br />
Kendini suçlama kavramına neden güçlü bir şekilde asıldığımızı açıklayan sayısız teoriler var. Bu teorilerden biri, kötü davranışımızı yaptığımız bir şeye dayandırırsak, sonrasında bu kötü davranış gelecekte tekrarlandığında kendi davranışımızı yumuşatmayı öğrenmiş olduğumuz için kontrol edebileceğimizi söyler. Tekrar yaralandığımızda kontrol edebileceğimiz hissini verir. İstismarın bizim bir yanlışımız vasıtasıyla olmadığı gerçeğini kabul etmek demek, kendimizi korumak istediğimiz için yapması çok zor olan, kontrol etme hissini de bırakmak demektir. Hâlbuki hayatımızdaki her şeyi kontrol edemeyeceğimizi öğrenmek ve bize yapılan her şeyi kabul etmek şifa bulmanın gerekli bir parçasıdır. Bundan ne kadar kaçınmazsak, şifa bulma sürecimizin kontrolünü o kadar elimize alabiliriz... ve bu çok güçlendirici bir deneyim olabilir. <br />
<br />
Şifa bulan hayatta kalanlar olarak, kendimizi suçlamaya izin verdiğimiz için derin bir üzüntü duyabiliriz. Kendini suçlama, genellikle hayatımızda büyük yer kaplayan istismarcılarla olan bağlarımızı koparmamak için, istismarı onlar yerine bizimle ilgili yaparak istismarcıları korumayı sağlar. Bu bağlantıları bırakmayı öğrenmek daha fazla acı verebilir, bizi çok üzebilir fakat kendi ayaklarımızın üzerinde durmayı öğrenmek şifa bulmanın en gerekli adımlarından biridir. <br />
<br />
Dediğim gibi, şifa bulma sürecime girdiğimde kendimi suçlamanın türlü yollarını aradım… genellikle “… için benim hatam” cümleleri kuruyordum. Birçok kereler neden benimle ilgili olduğunun nedenlerini ortaya çıkaran bilinçli süreci tekrarlıyordum. Bunda yalnız olmadığımı biliyorum… Siz de yalnız değilsiniz. Aşağıda kafamızın içinde dönüp duran cümlelerin aksini ispat eden bazı yollar var.<br />
<br />
<div style="margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="TR" style="font-size: 11.0pt;">
</span></span></span><u><b><i><br /></i></b></u><br />
<h3>
<u><b><i> <span style="color: magenta;">Benim yüzümden oldu çünkü iyi bir oğul / kız olsaydım belki annem / babam beni daha çok sever ve acıtmazdı.</span></i></b></u><span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="TR" style="font-size: 11.0pt;"> </span></span></span></h3>
</div>
Bir ebeveyn ne yaptığınıza veya nasıl davrandığınıza bakmadan sizi sevmeli ve ilgilenmelidir. Sevgileri koşulsuz olmalıdır. Hiçbir çocuk mükemmel davranmaz. Çocuklar hata yapar. Sınırları zorlarlar. “Yaramaz” olabilirler. Her zaman kendilerine söylenileni yapmazlar. Çocuklar bazen zor zamanlar yaşatabilirler ama bütün bunlara rağmen çocuğu sevmek, yol göstermek ve korumak ebeveynlerin işidir. <br />
<br />
Çocuğa doğruyla yanlış arasındaki farkı öğretmek bir ebeveynin sorumluluğudur – ve bazen çocuklarını cezalandırmaları gerekebilir. Fakat çocuğun cezası, yapmamasını söylemek, izinlerini kaldırmak veya harçlığını kesmek gibi şeyleri içermelidir.<b>[1-Önemli Not]</b> Hiçbir zaman istismar edecek fiziksel veya cinsel eylemler içermemelidir. Ne hata yapmış olursanız olun ya da nasıl bir hata yaptığınızı düşünürseniz düşünün istismar edilmeyi hak etmediniz. <br />
<br />
Bir hatanız veya herhangi bir konuda yetersiz olduğunuz için ebeveyniniz tarafından istismar edilmediniz. Ebeveyninizin bir takım hatalarından dolayı oldu. <br />
<div style="margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="TR" style="font-size: 11.0pt;"><i><span style="font-style: normal;">
</span></i></span></span></span>
<br />
<h3>
<span style="color: magenta;"><u><i><b>Kimseye söylemediğim için benim hatam.</b></i></u></span></h3>
<br />
İstismara uğradığını söylemeyen çocukların bunun için çok iyi nedenleri vardır. Örneğin:<br />
<br />
Belki istismarcınız sizi tehdit etmiştir.<br />
<br />
Belki kimsenin size inanmayacağından korktunuz. <br />
<br />
Nasıl anlatacağınızı veya hangi kelimeleri kullanacağınızı bilemediniz. <br />
<br />
Cezalandırılacağınızdan korktunuz.<br />
<br />
Ne olduğu konusunda kafanız karışıktı. <br />
<br />
Olan şeyin istismar olduğunu bilmiyordunuz.<br />
<br />
Ve bunlar gibi daha birçok nedenden dolayı…<br />
<br />
Söylememe nedenlerinize bir yetişkin olarak tekrar bakınca kendinizi ciddi biçimde cezalandırabilir veya bunların yeterince iyi gerekçeler olmadığını düşünebilirsiniz. Çoğu zaman, çocukken cinsel istismarından hayatta kalan yetişkinler, kendi kendilerine “bu tehdide kandığım için çok aptalmışım” diyebilir. Bugün olayları gördüğünüz şekille, travmatize olmuş ve korkmuş bir çocuğun olayları nasıl gördüğü arasında çok fark olduğunu lütfen anlamaya çalışın. Anlattığınız korkuların o günlerde çok gerçek olduğunu, korku ve belirsizliğin ne kadar güçlü bir ses kesen olduğunu gözden kaçırmamalısınız. <br />
<br />
Kendilerine ne yapıldığını söyleyemeyen çocukların başkalarına farklı yollarla neler olduğunu anlatmaya çalışabileceklerini anlamak çok önemlidir. Örneğin, X kişinin evine gitmek istemediklerini söyleyebilirler, her zaman olduklarından farklı davranabilirler, kendilerini yaralayabilirler. Bunun gibi şeyler yaptıysanız, aslında söylemeye çalışmışsınız.<span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="TR" style="font-size: 11.0pt;"><br />
</span></span></span><br />
<br />
<h3>
<span style="color: magenta;"><u><i><b>İstismarın devam etmesine göz yumduğum için benim hatam.</b></i></u></span></h3>
<br />
İstismarın devam etmesine “göz yummadınız”. Büyük olasılıkla, istismarı durdurmak için kendinizi güçsüz ve şaşkın hissetmiş olabilirsiniz. Bu olayda istismarcınız bütün gücü elinde tutuyordu. <br />
<br />
Çocuğun sadece BİR kere cinsel istismara maruz kalması bile çok fazladır. Ne yazık ki, çocukken cinsel istismara maruz kalanların çoğu için, istismar belli bir süre içinde istismarcılar tarafından tekrarlanmıştır.<br />
<br />
<span style="color: magenta;"><u><i><b><br /></b></i></u></span>
<br />
<h3>
<span style="color: magenta;"><u><i><b> İyi hissettiğim ve heyecanlandığım için yapılandan hoşlandım bu yüzden benim hatam.</b></i></u></span></h3>
<br />
Ne hissettiğinizden bağımsız olarak, size yapılan hala istismardır. <br />
<br />
Çocuklar, kendilerine cinsel olarak dokunulduğunda, çoğunlukla bu simülasyon dolayısıyla iyi hissederler… Hatta tahrik eden veya orgazma ulaştıran bir heyecana kapılabilirler. Çoğunlukla çocuklar bu hislerin ne olduğunu anlamazlar, karışık duygular ve hisleri anlamak çok zor ve karışık olabilir. <br />
<br />
Bununla birlikte, bu tepkileri vermiş olmanız size yapılanı onaylamaz. Tahrik olmak, üzerinde kontrolünüzün olmadığı fiziksel bir durumdur. Şartlara dayalı tepkiler otomatiktir ve onlar isteseniz de istemeseniz de gerçekleşirler. <span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="TR" style="font-size: 11.0pt;"></span></span></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="TR" style="font-size: 11.0pt;"><br />
</span></span></span><br />
<h3>
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="TR" style="font-size: 11.0pt;">
</span></span></span><span style="color: magenta;"><u><i><b>O özel zamanı istediğim için benim hatam.</b></i></u></span><span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="TR" style="font-size: 11.0pt;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><b><u><span style="font-family: "tahoma" , "sans-serif";"> </span></u></b></b></span></span></span></h3>
<h3>
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="TR" style="font-size: 11.0pt;">
</span></span></span></h3>
<br />
Bazen istismarcılar taciz ettikleri çocukların kendilerini “özel” hissetmelerini veya minnettar olmaları gereken, kendilerini adadıkları “özel bir zaman” yaşadıkları hissini uyandırırlar. Çocuk istismarından hayatta kalan bazı yetişkinler, ihtiyaç duydukları sıcaklık, ilgi ve fiziksel temasın bu kişi tarafından verildiğini ve özel hissettirildiklerini hatırladıkları için kendilerini suçlarlar. Bu zaman dilimi, hayatınız boyunca istenildiğiniz, ihtiyaç duyulduğunuz veya özel hissettirildiğiniz tek zaman dilimi olabilir. İstismarcılar çocuklara, sevildikleri için taciz edildikleri hissini vermekte çok iyidirler. <br />
<br />
Kendinizi özel hissedip hissetmemenize veya istismarcının size verdiği sıcaklık ve temastan hoşlanıp hoşlanmadığınıza bakmadan istismar hala %100 yanlıştır. Bütün çocukların sevilmeye ve özel hissetmeye ihtiyacı vardır fakat bu sevgiyi uygun yolla ve istismar edilmeden almalıdırlar. İstismarcı duygusal ihtiyaç ve isteklerinizi biliyor olma durumunu istismar etmiştir ve bunu istediğini almak için kullanmıştır. <span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="TR" style="font-size: 11.0pt;"></span></span></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="TR" style="font-size: 11.0pt;"><br />
</span></span></span><br />
<h3>
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="TR" style="font-size: 11.0pt;">
</span></span></span><u><span style="color: magenta;"><i><b>Benim hatam çünkü istismarcım benim hatam olduğunu söyledi.</b></i></span></u><span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="TR" style="font-size: 11.0pt;"> </span></span></span></h3>
<h3>
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="TR" style="font-size: 11.0pt;">
</span></span></span></h3>
</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
İstismarcılar bir çocuğu istismar ettiklerinde çok ciddi bir suç işlemektedirler. Birçok istismarcı yaptıkları tacizin kamu tarafından öğrenildikten sonra başlarına geleceklerden çok korkarlar. Aile ve arkadaşlarının söyleyeceklerinden, hapse girmekten, işlerini kaybetmekten ve buna benzer bir sürü şeyin olmasından korkabilirler. Bu yüzden çocuğun kimseye bir şey söylememesi için çabalarlar. Bunun yöntemlerinden BİRİ çocuğa, istismarın kendisinin suçu olduğunu söylemektir. Çocuğa istismarın kendisinin suçu olduğunu söylemek, istismarcı için, eğer birine söylerse, suçlanacağı ve başının derde gireceği korkusuyla durumu kontrol etmeye çalışmanın bir yöntemidir. <span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="TR" style="font-size: 11.0pt;"><br style="mso-special-character: line-break;" />
<br style="mso-special-character: line-break;" />
</span></span></span></div>
<br />
<h3>
<span style="color: magenta;"><u><i><b>Yeterince karşı çıkmadığım için benim hatam.</b></i></u></span></h3>
<br />
Çocuklar yetişkinlerin fiziksel gücüne veya zihinsel araçlarına sahip değildir, bu bağlamda istismarcılar onlara karşı üstün gelmektedir. <br />
<br />
İstismara maruz bırakılmış çocuklar, yetişkin kapasitesine sahip olmadıkları için anlamadıkları bir durumla karşı karşıya bırakılmışlardır ve içinde bulunduğunuz durumdan kendinizi kurtarmak imkânsız olabilir. Birçok istismarcı tehlikelidir ve çocuğun hayatına kasteden fiziksel bir tehdide başvurabilir. Sıklıkla, kendine söyleneni yapmazsa çocuğun kafasının üzerinde başka tehditler de sallanmaktadır – ve hiçbir seviyede mücadele edemeyeceklerini hissedebilirler. <br />
<br />
Çocuklar kurtulmak için ellerinden geleni yaparlar. Boyun eğmeleri arzu duydukları anlamına gelmez, hayatta kalmak için boyun eğebilirler.<br />
<br />
<br />
<div style="margin-bottom: 12.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 0cm;">
<h3>
<span style="color: magenta;"><u><i><b>HAYIR demediğim için benim hatam!</b></i></u></span><span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="TR" style="font-size: 11.0pt;"><br />
</span></span></span></h3>
<br />
Çoğu çocuk hayatta kalan, istismar yaşanırken “HAYIR” demedikleri için suçun büyük bir bölümünün kendilerinde olduğunu zannederler. Hayır diyememenizin birçok sebebi olabilir: <br />
<br />
Ne olduğu konusunda kafanız karışık olabilir.<br />
Hayır diyebileceğinizi bilmiyordunuz.<br />
Hayır demek istemediniz. <br />
Hayır diyemeyecek kadar korkmuştunuz. <br />
<br />
Çocuklar cinsel ilişkiye rıza gösteremezler çünkü rıza gösterebilecek yaşta değillerdir. Sekse “hayır” demek çocuğun sorumluluğunda olan bir şey değildir. <span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="TR" style="font-size: 11.0pt;"><br style="mso-special-character: line-break;" />
<br style="mso-special-character: line-break;" />
</span></span></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<h3>
<span style="color: magenta;"><u><i><b>İstediğimi düşündüğüm veya istediğimi söylediğim için benim hatam.</b></i></u></span><span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="TR" style="font-size: 11.0pt;"><br />
</span></span></span></h3>
<br />
Bütün çocuklar, ergenliğe girdiklerinde cinselliklerini düşünmeye ve cinsel arayışlarla ilgilenmeye başlarlar. Bu tamamen normaldir ve hatta cinsel sağlık ve sosyal gelişim için gereklidir de. Anlaşılır bir şekilde, bu yaşlarda olan çocuklar ve ergenler kendilerinden belirgin bir biçimde büyük insanlara çekim duyabilir ve hatta onlarla yakın etkileşim içine girmeyi isteyebilirler.<br />
<br />
<br />
Bununla birlikte, bazı istismarcılar hayatlarının bu dönemindeki çocuklardan ve ergenlerden faydalanırlar. Sorumlu bir yetişkin, rıza gösterebilecek yaşta olmayan bir kişinin cinsel ilişki için zihinsel, psikolojik ve fiziksel olarak hazır olmadığını anlamalı ve bu nedenle bir ergenle bu tür bir ilişkiye girmekten kaçınmalıdır. Bundan dolayı, sizden büyük biriyle (veya otorite sahibi biriyle) cinsel teması siz başlatmış olsanız, istemiş olsanız veya “rızanız olsa” bile, bu hala bir istismardır ve sizin hatanız değildir.<br />
<br />
<span style="color: magenta;"><u><i><b><br /></b></i></u></span>
<br />
<h3>
<span style="color: magenta;"><u><i><b> Birbiriyle alakası olmayan farklı kişiler tarafından istismara uğradığım için benim hatam. </b></i></u></span></h3>
<br />
Ne yazık ki, bazı çocuklar farklı zamanlarda farklı kişiler tarafından, birden fazla kereler istismar edilmiştir. Birden fazla istismara uğramışsanız, durmadan istismar edilmek için seçildiğinizi düşünüp, kendinizi suçluyor olabilirsiniz – ki bazı hayatta kalanlar sanki alınlarında “bana zarar ver” yazan bir etiketle geziyorlarmış hissinden bahsetmişlerdir. <br />
<br />
Çocuk istismarcıları daha savunmasız çocukları hedef alırlar – kuşkusuz ki istismara uğramış çocuklar istismara uğramamış çocuklardan daha savunmasızdırlar. Örneğin, hayatta kalan çocuklar iyi dokunmayla kötü dokunmayı önceki deneyimlerinden dolayı kolayca ayırt edemeyebilirler.<br />
<br />
<br />
<h3>
<u><i><b><span style="color: magenta;">Kız ve oğlan kardeşlerimi korumadığım için benim hatam.</span></b></i></u></h3>
<br />
Bazı çocuklar kız / oğlan kardeşlerini (veya diğer sevdiklerini) istismardan kurtaramadıkları için kendilerini suçlarlar. İstismarcının size veya bir başkasına yaptıklarından dolayı hiçbir zaman sorumlu tutulamayacağınızı bilmelisiniz. Kontrol istismarcıdaydı, ne yaptığıyla ilgili tek sorumluluk sahibi kişi istismarcıdır. <span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="TR" style="font-size: 11.0pt;"><br style="mso-special-character: line-break;" /></span></span></span><br />
<h3>
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="TR" style="font-size: 11.0pt;">
</span></span></span></h3>
<h3>
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span lang="TR" style="font-size: 11.0pt;"><span style="background-color: magenta;">
</span></span></span></span></h3>
</div>
<div align="center" class="style7" style="margin: 0cm; text-align: center;">
<br /><h3 style="text-align: left;">
<span style="color: white;"><span style="background-color: magenta;">Kendini kendini suçlama, gerçekliği reddetmeyle sonuçlandığı için şifa bulma yolunda üstesinden gelinmesi gereken en büyük engellerden biridir. Gerçeklik, bütün hatanın sizi istismar eden kişi(ler)de ve dolayısıyla sorumluluğun da bu kişi(ler)de olduğudur. </span></span></h3>
<br />
<div style="text-align: left;">
<br />
<h3>
<span style="color: #444444;"><i>[1-Önemli Not]</i></span><span style="font-weight: normal;"><span style="color: #444444;"><i>: Hayattayım bloğunu yürütenler olarak; bu yazıda bahsi geçen çocuğun cezalandırılması konusunda yazıyı yazan Katy ile aynı düşüncede olmadığımızı belirtme ihtiyacı ve sorumluluğu hissediyoruz. </i></span></span></h3>
<h3>
<span style="font-weight: normal;"><span style="color: #444444;"><i> </i></span></span></h3>
<h3>
<span style="font-weight: normal;"><span style="color: #444444;"><i> Çocuğu cezalandırmak onun duygusunu dinlememek, ona rehberlik edip sorunu çözmesine yardımcı olmak yerine onu bastırmak, sindirmek ve korkutmaktır. Cezalandırılan çocuk kendini ifade edemez, suçlu hisseder ve yaşamı boyunca yanlış yapmaktan korkar. Çocuğa yetişkinler de dahil herkesin hata yapabileceğini, bunun doğal olduğunu, bu tür sorunları nasıl çözebileceğini anlatmak önemlidir. </i></span></span></h3>
</div>
</div>
Hayattayımhttp://www.blogger.com/profile/18087930084735789440noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2033432480190902958.post-3124387831661046672017-09-06T23:03:00.002+03:002018-03-27T03:05:54.675+03:00Çocukların Bedensel Söz Hakkı<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: right;">
<div style="text-align: left;">
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0.0001pt;">
<i><b>Efsun Sertoğlu</b> - Cinsel sağlık eğitmeni-danışmanı</i><br />
<br />
<div>
<ul></ul>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmezOsvwvPy-wtpgDqVV6DJlbGp1SjkjB-ZWkGVi5zPh5gW_bjciqp4oAnHtmtEteWo81zGt8PVRpYAfc_RrDqlQK_F8D_Kqy5F1TiyFkv4j9ipnmbn8pJ1jOJrtKDSyCBwC2Z81vmmslb/s1600/bebek-sinir-Recovered.png" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmezOsvwvPy-wtpgDqVV6DJlbGp1SjkjB-ZWkGVi5zPh5gW_bjciqp4oAnHtmtEteWo81zGt8PVRpYAfc_RrDqlQK_F8D_Kqy5F1TiyFkv4j9ipnmbn8pJ1jOJrtKDSyCBwC2Z81vmmslb/s320/bebek-sinir-Recovered.png" /></a></div>
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: small;"><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;">Bir yetişkin olarak çocuklarla ilişkilerimizde farklı farklı konumlarda bulunuyor olabiliriz: ebeveyn, bakım veren, öğretmen, psikolojik danışman, akraba, aile dostu, restoranda servis yapan garson, oyun parkındaki görevli, toplum merkezindeki gönüllü… Konumumuz her ne olursa olsun, doğdukları andan itibaren çocukların da tıpkı yetişkinler gibi saygı görmeyi hak ettiklerini bilmemiz önemlidir.</span></span></span></span></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: small;"><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></span></span>
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: small;"><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><span style="font-family: inherit;">
Bu yazı; çocukların haklarını koruma sorumluluğuna sahip yetişkinler olarak, çocuk algımızı ve çocuklarla kurduğumuz ilişkileri sorgulayabilmemiz, yanlış davranışlarımızı değiştirmek üzere adımlar atabilmemiz için somut örnekleri ve önerileri içeriyor. Yazı boyunca; çocuklarla, ergenlerle, gençlerle, ebeveynlerle, eğitimcilerle ve psikolojik danışmanlarla yaptığım cinsel eğitim çalışmalarından gözlem ve deneyimlerimi de paylaşmaya çalıştım. Haydi başlayalım!</span></span></span></span><br />
<br />
<h2>
Çocukların bedenlerinin kendilerine ait, özel ve değerli olduğunu kabul edin<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-weight: normal;"></span></span></span></h2>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: xx-small;"><span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: inherit;"> </span></span></span></span></span><span style="font-family: "Trebuchet MS",sans-serif;"><span style="font-size: small;">Çocukların bedenleri, dünyaya geldikleri ilk günden itibaren kendilerine ait, özel ve değerlidir. Belli bir yaşa gelene kadar bakımlarının ve ihtiyaçlarının yetişkinler tarafından karşılanması bu gerçeği değiştirmez. Yetişkinlerin sorumluluğu; (yaş dönemi ne olursa olsun) çocukların bedenlerine ve bedensel sınırlarına saygı göstermek, bedensel söz haklarını yok sayan davranışları durdurmaktır. İşte bu davranışlara birkaç örnek;</span></span></div>
</div>
</div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 36pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif; font-size: small;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: xx-small;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;">
</span></span></span></span></span></span>
<br />
<ul>
<li>Onay almadan öpmek/sevmek, </li>
<li> Size ya da bir başkasına sarılması için ısrarcı olmak, </li>
<li> Öpmesi ya da sarılması karşılığında vaatlerde bulunmak, (“öpersen sana … alırım”) </li>
<li> Öpmediğinde ya da sarılmadığında araya mesafe koymak/küsmek, </li>
<li> Hoşlanmadıkları davranışları (lakap takma, gıdıklama, sıkıştırma, mıncıklama, el şakası…) devam ettirmek, </li>
<li>Giysilerini, iç çamaşırlarını ya da bezini kamusal alanlarda değiştirmek, </li>
<li>Özbakım sorumluluğunu üstlenebilecek yaşa geldiği halde tuvalet sonrası temizliğini yapmak, banyo yaptırmak gibi konularda ısrarcı olmak.</li>
</ul>
<ul></ul>
<ul></ul>
</div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 36pt; text-align: justify; text-indent: -18pt;">
<a name='more'></a><span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><span style="color: #222222; font-family: "segoe ui" , sans-serif;"> <o:p></o:p></span></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin: 0cm 0cm 0cm 36pt; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
Tüm bu davranışlar çocuklara; <br />
<ul>
<li>Kendi bedenleri üzerinde kontrol sahibi olmadıklarını; sizin ve başka yetişkinlerin, bedenlerine istedikleri zaman ve istedikleri şekilde dokunmaya hakları olduğunu düşündürür. </li>
<li>Kendilerini güvende ve rahat hissettikleri alanı yok saymak anlamına gelir; bu da kişisel sınırlarını oluşturmalarını zorlaştırır. </li>
<li>Akrabaların ya da yakınların davranışlarının sınır ihlali, şiddet ya da istismar olamayacağını düşünmelerine neden olur; bu kişilerden gelen ihlallere karşı savunmasız kalmalarına yol açar. </li>
<li> Fiziksel temas kurmanın, bir başkasına sevgi ve değer göstermenin tek yolu olduğu mesajını verir. </li>
</ul>
</div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;">
<h2>
<br />Çocukların sınırlarını ihlal etmeyin</h2>
</div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBd8miy9rx55YQqm0I1KjYdHE5tqvyrGwUOzFc8riMUwuqEVa5XQOHHT3Cy8cOGdXGJ4HHs1WMqd7FjiYoxWyKRgouYkT2eIGQEiH2YbJI65a0XQIoKBlOgYWsAZgany2xhEv6PgmpsJ9f/s1600/sarilmasoru1-Recovered.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; font-weight: bold; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1273" data-original-width="1590" height="256" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBd8miy9rx55YQqm0I1KjYdHE5tqvyrGwUOzFc8riMUwuqEVa5XQOHHT3Cy8cOGdXGJ4HHs1WMqd7FjiYoxWyKRgouYkT2eIGQEiH2YbJI65a0XQIoKBlOgYWsAZgany2xhEv6PgmpsJ9f/s320/sarilmasoru1-Recovered.png" width="320" /></a></div>
Çocukları kendi sınırlarını tanımlayıp ifade edebilmeleri ve başkalarının sınırlarını ihlal etmemeleri için desteklemenin yolu, doğdukları günden itibaren sınırlarına saygı göstermek ve kişisel alanlarını ihlal etmemekten geçer. Başkalarının sınırlarını ihlal eden çocukların çoğunun sınırları sıklıkla ihlal edilen çocuklar olduğunu söylemek yanlış olmaz. Sınır eğitimi çocuğa ‘doğru davranış listesi’ verip bunlara uygun davranmasını bekleyerek yapılamaz. Etkili ve doğru olan yöntem; başkasının eşyalarını karıştırmama ya da izinsiz almama; tuvalet, banyo, soyunma odası, yatak odası gibi alanlara kapıya vurmadan girmeme; kendi yatağında uyuma; başkalarının yalnız kalma ihtiyacına saygı duyma; onay almak için ısrarcı olmama; başkalarının ‘hayır’larını duyma ve dikkate alma gibi konular üzerine çocukla konuşmalar yapmak, sınırlara birlikte karar vermek ve bu sınırlara uyarak örnek olmaktır.<br />
<br />
Sadece yetişkinlerin değil, çocukların kişisel alan ve sınırları da saygıyı hak eder. Karşımızdakinin henüz kendini sözle ifade edemeyen bir bebek olması onu istediğimiz şekilde mıncıklayabileceğimiz anlamına gelmez. Bir yetişkine yapmadığımız şekilde; çocuğun yanında, o yokmuşçasına, onunla ilgili konuşma hakkımız yoktur. Sırlarını tutmamız gereken grup sadece yetişkinler değildir; çocukların, ergenlerin ve gençlerin sırları da özenle ve saygıyla tutulmayı hak eder. Tüm yetişkinlerin; çevrelerindeki çocukların kişisel alan ve sınırlarına saygı gösterip göstermediklerini sorgulamaları ve varsa sınır ihlal eden davranışlarını düzeltmeye çalışmaları gerekir.<br />
<div>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: "segoe ui" , sans-serif;"><br /></span></span></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<h2>
Çocuklardan ‘onay’ alın</h2>
</div>
İçinde yaşadığımız toplumda onay alma pratiği yetişkinler arası davranışlarda bile tam anlamıyla oturmamışken, yetişkin ve çocuk arasındaki ilişkide neredeyse hiç akla gelmez ve gerekli görülmez. Mesela; çocuğun saçının ne zaman ve nasıl bir modelde kesileceğine ya da o gün ne giyeceğine karar veren genellikle ebeveynlerdir. Bir yetişkin, sokakta yanından geçen bir çocuğun yanağından hiç düşünmeden makas alabilir. Bir hekim, çocuk hastasına hangi işlemi neden yapacağının bilgisini vermeden ve muayene için izin istemeden işe koyulabilir. Çocuklara, bedenlerine yönelik izinsiz her müdahalenin yanlış olduğu bilincini kazandırabilmek için, yetişkinlerin çocuk algısının ve çocuklarla ilişkilenme biçimlerinin değişmesi şarttır. <br />
<div>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: "segoe ui" , sans-serif;"><br /></span></span></span></span></div>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"></span></span>Yetişkinler, çocuklardan her zaman izin istemeli ve onay beklemelidir. “Gel bana sarıl” yerine “sana sarılabilir miyim?” demek ve cevap “hayır” ise ısrarcı olmamak; doğrudan elini tutmak yerine “elini tutabilir miyim?” diye sormak; “saçını tarayabilir miyim?”, “yaralanan yerine bakabilir miyim?” gibi soruları günlük hayatın bir rutini haline getirmek önemlidir. Böylece çocuk; bedenine yönelik izinsiz müdahalelerin kabul edilemez olduğunu ve başkaları ile kurduğu ilişkilerde onay alması gerektiğini öğrenir. <br />
<div>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: "segoe ui" , sans-serif;"><br /></span></span></span></span></div>
<div style="text-align: left;">
<h2>
Çocukların ‘hayır’larını duyun ve dikkate alın.</h2>
</div>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQIrugUEfONSnWz2Sc5SIJvwVrIzoRkilej6sMgpUzv2ry5sRPFKSgqnVqrS3tfUqxz2iSDeXe_12h5xeLmb_0bRlB7mkT1JVS88WxZfR55EnLlIp-9qFh0CtNwPTgEt7Az5YgwMy2-dgX/s1600/cocuk-hayir1.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><br /></a></span></span>
Okullarda yürüttüğüm cinsel eğitim çalışmaları kapsamında 4. sınıflarla ‘bedensel söz hakkı’ ile ilgili bir ders yapıyordum. Çalışma sırasında çocuklara; “istemedikleri, hoşlanmadıkları, rahatsız hissettikleri talep ve davranışları (karşılarındaki kişi bir yetişkin, öğretmen, ebeveyn, akraba dahi olsa) reddetme hakkına sahip olduklarını” söyledim. Bunun üzerine çocuklardan biri şunları paylaştı: “Ben gıdıklanmaktan nefret ediyorum! Okuldan eve döndüğümde annem beni karşılıyor ve sıkıştırıp gıdıklıyor. Anne yapma, istemiyorum, rahatsız oluyorum diyorum ama dinlemiyor. Tekrar söylersem de küsüyor, sonra benimle konuşmuyor.” Kişisel alan, sınırlar, hayır deme hakkı gibi konuları çalışırken buna benzer paylaşımları sadece çocuklardan değil, ergenlerden ve gençlerden de sıklıkla dinledim. En çok şikayetçi oldukları konuların başında; çevrelerindeki yetişkinlerin (özellikle ebeveynlerinin, akrabalarının ve öğretmenlerinin) sürekli olarak sınırlarını ihlal etmeleri geliyordu. <br />
<br />
Zorbalık, şiddet, cinsel istismar gibi durumlarla nasıl mücadele edileceği söz konusu olduğunda; ‘çocuklara hayır deme becerisi kazandırma’nın önemi üzerinde sıkça durulur. Bu beceriyi kazandırması beklenen grup ise özellikle ebeveynler ve eğitimcilerdir. Evet, bu önemli bir konudur. Çocuklara istemedikleri ve rahatsız hissettikleri bakışları, konuşmaları, şakaları, oyunları, sevme biçimlerini, davranışları vs. reddetme hakkına sahip oldukları anlatılmalı; başlangıçta onay verdikleri bir davranış sırasında iyi, rahat ve güvende hissetmezlerse ‘evet’i ‘hayır’a çevirebilecekleri söylenmelidir.<br />
<br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWFLgda1oAGEF7uYduxrdIWzKk8-AKJXqkjT9iYfBHmZ1nO1Mx7zT-2B88UJprs27T183be4T_hjrc7CNSMYn-cuFSn4d0GQau18gIbp-GzN8rzCizFv341jcFptNgO7Y90PDo7BQ8Ccp0/s1600/cocuk-hayir1.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; font-weight: bold; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><br /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWFLgda1oAGEF7uYduxrdIWzKk8-AKJXqkjT9iYfBHmZ1nO1Mx7zT-2B88UJprs27T183be4T_hjrc7CNSMYn-cuFSn4d0GQau18gIbp-GzN8rzCizFv341jcFptNgO7Y90PDo7BQ8Ccp0/s1600/cocuk-hayir1.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; font-weight: bold; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1308" data-original-width="798" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWFLgda1oAGEF7uYduxrdIWzKk8-AKJXqkjT9iYfBHmZ1nO1Mx7zT-2B88UJprs27T183be4T_hjrc7CNSMYn-cuFSn4d0GQau18gIbp-GzN8rzCizFv341jcFptNgO7Y90PDo7BQ8Ccp0/s400/cocuk-hayir1.png" width="243" /></a></span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-weight: normal;">
</span></span></span>Ancak; çocukları yalnızca ‘dışarıdaki’ risklerden koruma saikiyle hareket ederek onlara kişisel sınırlara dair eğitim vermeye ve hayır deme becerisi kazandırmaya çalışan yetişkinler topluluğunun, çocukların sınırlarını sürekli ihlal etmesi hem tutarsız, hem de çocuklar için oldukça kafa karıştırıcıdır. 4. sınıf çocuğunun yukarıdaki paylaşımı buna iyi bir örnektir. Bu örnekte; hayır deme hakkını kullanan bir çocuk ile onun ‘hayır’ını duymayan, rahatsızlığını dikkate almayan, hatta hayır dediği için iletişimi keserek onu cezalandıran bir ebeveyn görüyoruz. Dolayısıyla ebeveynlerin, eğitimcilerin ve tüm yetişkinlerin; ilişkilendikleri çocuklarla kişisel sınırlar, hayır deme gibi konular üzerine konuşmanın yanı sıra ve belki bundan da önce, çocukların reddetme hakkını kabul edip etmediklerini, ‘hayır’larını dikkate alıp almadıklarını sorgulamaları gerekiyor.<br />
<br />
Çünkü çocuklar; özellikle çevrelerindeki yetişkinler tarafından istemedikleri bir davranış için zorlandıkça, ‘hayır’ı ‘evet’e çevirmek için ikna edilmeye çalışıldıkça, bir davranışı reddettikleri için cezalandırıldıkça, kısacası ‘hayır’ın kabul edilebilir bir cevap olamayacağı mesajını aldıkça;
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><span style="font-weight: normal;">
</span></span></span>
<br />
<ul>
<li>Rahatsız oldukları durumlarda dahi yetişkinlerin söylediklerine/yaptıklarına itaat etmeleri gerektiğini öğrenirler. </li>
<li>‘Hayır’ demenin bir işe yaramadığını deneyimledikçe rahatsız oldukları durumları ifade etmekten vazgeçerler. </li>
<li>Başkalarını memnun etmenin, kendi memnuniyetlerinden daha önemli olduğunu düşünürler. </li>
<li>Yaşadıkları olumsuz deneyimlerle ilgili güven ilişkisi kurdukları yetişkinlerle konuşmak, onlardan destek istemek konusunda zorlanabilirler. </li>
<li>‘Hayır’ın bir cevap olmadığını; başkalarının sınırlarını rahatlıkla ihlal edebileceklerini düşünürler. </li>
</ul>
<h2>
</h2>
<h2>
İyi bir dinleyici ve gözlemci olun</h2>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: "segoe ui" , sans-serif;"><span class="color21"><o:p></o:p></span></span></span></span></span>Çocuklar, ergenler ve gençler; iyi hissetmedikleri durumları, güven ilişkisi kurdukları yetişkinlerle (ebeveyn, bakım veren, öğretmen, psikolojik danışman, akraba…) paylaşmak isteyebilirler. Yetişkinin, çocuğun konuşma ihtiyacını dikkate alması ve iyi bir dinleyici olması önemlidir. <br />
<div>
<span style="background-color: #ffd966;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: "segoe ui" , sans-serif;"><br /></span></span></span></span></span></span></div>
<span style="background-color: #ffd966;">Ebeveynlerle yaptığım bir çalışmaya katılan babalardan biri şunları paylaşmıştı: “5. sınıfa giden bir oğlum var. Geçen gün okuldan geldiğinde yüzü asıktı. Ne olduğunu sorduğumda, üç kız arkadaşının koridorda onu sıkıştırıp öptüğünü ve çok rahatsız olduğunu anlattı. Ben de ona tebessüm ederek oğlum bunda rahatsız olunacak ne var, ne güzel üç tane kız seni öpmüş dedim.” Bu örnek iki açıdan oldukça sorunlu. Yaşadığı olay karşısında rahatsız olan ve bunu ebeveyni ile paylaşan çocuk, karşısındaki yetişkinden “bunda rahatsız olunacak bir şey yok, aksine bu güzel bir şey” mesajını alıyor. Bu yaklaşım; çocuğun kişisel sınırlarını oluşturmasını ve rahatsız olduğu durumları ifade etmesini zorlaştıracağı ve çocuğu sınır ihlallerine açık hale getireceği için oldukça riskli. Örnekteki ikinci sorun ise ebeveynin cinsiyetçi yaklaşımı. Bu paylaşımının ardından babaya; “bir kızınız olsaydı, koridorda üç oğlan arkadaşı tarafından sıkıştırılıp öpüldüğünü ve rahatsız olduğunu paylaşsaydı aynı karşılığı verir miydiniz?” diye sormuştum. Birkaç saniye süren sessizliğin ardından şu cevap gelmişti: “Hayır, muhtemelen panikler ve nereni öptüler diye sorardım.”</span><br />
<div>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-weight: normal;"><br /></span></span></span></div>
Bir yetişkin olarak, çocuğun paylaştığı konuyu kendi hayatınızda sorun olarak değerlendirmiyor ve hatta yukarıdaki örnekte olduğu gibi yaşamayı tercih ediyor olabilirsiniz. Önemli olan sizin ne hissettiğiniz değil, çocuğun ne hissettiğidir. İyi bir dinleyici olmak için;<br />
<ul>
<li>Anlattıkları karşısında, “bunda rahatsız olunacak ne var?”, “bence abartıyorsun”, “yanlış anlamış olabilir misin?”, “fazla hassas davranıyorsun” gibi yorumlar yaparak duygularını hafife almayın ve geçiştirmeyin. </li>
<li>Bütün dikkatinizi ona verin; duygularını anlamaya çalıştığınızı ve önemsediğinizi hissettirin. </li>
<li>Bazen duyduklarınız sizi kaygılandırabilir, üzebilir, hatta öfkelendirebilir. Dinlerken duygularınızı kontrol altında tutmaya çalışın, çünkü tepkileriniz anlatmaya devam etmesini engelleyebilir. </li>
<li>Konuşmak istemiyorsa üzerine gitmeyin, onu zorlamayın. </li>
<li>Beden ve davranış odaklı, tarif isteyen, detaylı, yargılayıcı, suçlayıcı, korkutucu, utandırıcı soru ve yorumlardan uzak durun. </li>
<li>Sizinle paylaştığı için teşekkür edin, onun için ne yapabileceğinizi sorun. <br /><br />
</li>
</ul>
<h3>
<span style="background-color: #b4a7d6;"><span style="font-weight: normal;">Unutmayın! Hak temelli ve güçlendirici bir dil, tutum ve yaklaşım; cinsiyeti her ne olursa olsun tüm çocuklar için bir hak ve ihtiyaçtır. Kız çocuklarını ahlaki normlarla baskılar ve kısıtlarken, oğlan çocuklarına sınırsız şekilde alan açmanın cinsiyetçilik ve ayrımcılık olduğunu fark edin. Cinsiyetçi kalıplarınızla yüzleşin, bunları değiştirmek için kendinizle çalışın.</span></span></h3>
<br />
Çocuklar, ergenler ve gençler; kendilerini iyi, rahat ve güvende hissetmedikleri durumları her zaman söze dökemeyebilirler. Dil gelişiminin henüz tamamlanmadığı bebeklik döneminde bu zaten mümkün olamayacaktır. Gelişim dönemi özelliklerine göre tepkiler farklılaşmakla birlikte; yüzlerini buruşturarak, kaşlarını çatarak, ağlayarak, öpücüğün ardından yanaklarını silerek, biri sarılmak istediğinde geri çekilerek ya da güvendikleri birinin arkasına saklanarak, içe kapanarak, gergin ve öfkeli tepkiler vererek, sınırlarını ihlal eden kişiye mesafeli davranarak da rahatsızlıklarını ifade edebilirler. İlişkilendiğiniz çocukların beden dilini, mimiklerini ve davranışlarını anlayabilmek için iyi bir gözlemci olun. Böylece, rahatsız hissetmelerine neden olan davranışı siz yaptıysanız özür dileyerek durdurmanız; bir başkası yaptıysa çocukla bu konu üzerine konuşmanız mümkün olur. <br />
<div>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: "segoe ui" , sans-serif;"><br /></span></span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<h2>
Çocukların yardım taleplerini geri çevirmeyin</h2>
</div>
<div style="text-align: justify;">
İlişkilendiğiniz çocuklara; iyi hissetmediği, rahatsız olduğu, üzüldüğü, baş edemediği, durduramadığı, kendi başına halledemediği herhangi bir durumu güvendiği bir yetişkinle paylaşmasının önemli ve gerekli olduğunu anlatın. Özellikle küçük yaş grubu için ‘güvenilir yetişkin’ ifadesi somut olmadığından, çocuğun güven ilişkisi kurduğu ve kolayca ulaşarak yardım isteyebileceği kişileri onunla birlikte belirleyin ve listeleyin. Belirlediğiniz kişileri çocukla yaptığınız konuşma hakkında bilgilendirin.</div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;">
Yardım istediklerinde çocukların taleplerini geçiştirmeyin ve geri çevirmeyin. Çünkü bu tür davranışlar; anlatmaktan ve yardım istemekten vazgeçmelerine yol açar.</div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm;">
Özellikle ergenler ve gençler; akranları tarafından ‘şikayetçi’, ‘ispiyoncu’ gibi ifadelerle etiketlenebilecekleri kaygısıyla yetişkinlerden yardım istemeyebilirler. Çeşitli vesilelerle onlara; birinin zarar gördüğüne şahit oluyor ya da doğrudan kendileri zarar görüyorsa bir yetişkinin duruma dahil olması gerektiğini, bunun önemli olduğunu anlatın.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: "segoe ui" , sans-serif; font-size: 10pt;">***<o:p></o:p></span></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<div class="font9" style="margin: 0cm; text-align: justify; vertical-align: baseline;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><span class="color21"><span style="background-color: #cfe2f3; border: 1pt none; padding: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><i>Yaşı fark etmeksizin her
çocuğun bedeni, duyguları, düşünceleri, fikirleri, hayalleri, becerileri,
seçimleri değerlidir. Çocuklarla konuşmak, bu konuşmalar sırasında iyi bir
dinleyici olmak, dinlerken göz teması kurmak, çocukların kişisel alan ve
sınırlarını ihlal etmemek, çocuklardan izin istemek ve onay beklemek vb. davranışlar
birer saygı göstergesidir. Bütün bunlar çocuklara “sen önemlisin; bedenin, duyguların, düşüncelerin, sınırların önemli”
mesajını verir. Bu mesajları alarak büyüyüp gelişen çocuğun kendilik algısı,
özgüveni, özsaygısı ve kendini ifade etme becerisi olumlu yönde desteklenir. </i></span></span></span></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></div>
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span></span>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: "segoe ui" , sans-serif;"><i>* Bu yazı; Cinsel Şiddetle Mücadele Derneği bülteni
‘Şifalı Bilgiler’in Temmuz 2017 sayısında yayınlanmıştır. </i></span><i style="font-family: "segoe ui", sans-serif;">** <b>İllüstrasyonlar:</b> Özge Özgüner</i></span></span></span></div>
Hayattayımhttp://www.blogger.com/profile/18087930084735789440noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2033432480190902958.post-703899173680717322017-08-27T12:42:00.000+03:002018-03-27T02:41:52.625+03:00ÖZ YARDIM: Tetikleyicilerle başa çıkmak<i><b>Nurgül Öztürk</b> - Psikolog </i><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhftl5xA_NCCl9pOhdJAnkm1TaQznJIEYFlUKw0sqgDpsEfcj2L_nIljLe_JZiIjcaZYK-cNt_41KhRGtpxwBC98M0v4tAIStAkjsETvPpt0fdm6wtyoNhXMtfri0rY5TkKznqkNMwqKNTT/s1600/o%25CC%2588zyard%25C4%25B1m1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="328" data-original-width="595" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhftl5xA_NCCl9pOhdJAnkm1TaQznJIEYFlUKw0sqgDpsEfcj2L_nIljLe_JZiIjcaZYK-cNt_41KhRGtpxwBC98M0v4tAIStAkjsETvPpt0fdm6wtyoNhXMtfri0rY5TkKznqkNMwqKNTT/s1600/o%25CC%2588zyard%25C4%25B1m1.jpg" /></a></div>
<br />
<br /><br />Öz-yardım; özellikle ruh sağlığımızı ilgilendiren konularda kendimize bakabilmenin, şifa bulmanın mümkün olduğunu; başkasına ihtiyaç duymadan da uygulayabileceğimiz bize iyi gelecek kişisel yöntemler bulunduğunu hatırlamamızı sağlayan, ruha iyi gelen bir kelime olarak düşünülebilir :)<br /><br /> Ruha iyi gelen kişisel yöntemler ve ihtiyacımız olan güçlendirici eylemler, her birimiz için çeşitlilik gösterebilir. Bu nedenle bir başkasından gelecek desteğe ve dayanışmaya ya da profesyonel bir yardıma duyduğumuz ihtiyaç kadar; biz de kendimize destek olabilir, kendimizi sevebilir ve ona iyi bakabiliriz. Hangi yöntemin bize iyi hissettirdiğini, şifa verdiğini deneyerek bulabilir; bunun yanında çeşitli kaynaklardaki önerilerden yararlanabiliriz. Toprakla ilgilenmek, yürüyüşe çıkmak, bir deniz kenarında avazımız çıktığı kadar bağırmak, müzik dinlemek, sakız çiğnemek, insana karışmak, yalnız kalmak.. ruhumuza iyi gelecek, bize şifa verebilecek sayısız eylemlerden bazıları olabilir. Bu yazının amacı ise; özellikle şiddetle ilgili konularda okuduğumuz metinlerden ya da gördüğümüz imajlardan olumsuz etkilendiğimiz ya da tetiklendiğimiz durumlarda; kendimiz için neler yapabileceğimize dair öneriler sunmak ve kendimize bu anlarda daha çok yardım edebilmenin yollarını açmak ;)<br /><br /> Ruhsal travmaya sebep olabilecek yaşantıların en bilinenleri arasında sevilen bir yakının kaybı, doğal afetler, savaş, işkence, ayrımcılığa maruz bırakılma, zorla yerinden edilme, cinsel istismar ve cinsel şiddet eylemleri vardır. Fakat unutmayalım ki travma kişisel bir deneyimdir; travmatik bir olay yaşayan her birey ruhsal travma geliştirmeyebilir. Bir kişide üstesinden gelmekte zorlandığı, duygusal hasar yaratan bir yaşantı; bir başka kişi için aynı yoğunlukta zorlayıcı olmayabilir. Ruhsal travmalar; yaşanan olayın gerçekleşme şekli ve duygusal ağırlığına bağlı olduğu kadar; kişinin bakış açısı, baş etme süreçleri, sahip olduğu dayanışma ağları ve çevresel koşullarla da ilgilidir.<div class="MsoNormal">
<br />
<h3>
<span style="font-weight: normal;"><a name='more'></a></span></h3>
<br />
Tetiklenmek; görme, işitme, tatma, koklama ya da dokunma duyularımızın uyarılmasıyla yaşamış olduğumuz travmatik bir olayı hatırlamamız, hissetmemiz ve farklı düzeylerde benzer duyguları tekrar yaşamamızı ifade eder. Tetikleyici ise; travmatik bir olayın yaratmış olduğu bir tepki yapısını harekete geçiren uyaranlar için kullanılır. Tetikleyici olayın ya da nesnenin kendi içinde travmatik olması gerekmez, sadece hatırlatıcı olması yeterlidir. Örneğin belli bir ses, koku, manzara, renk, özel bir gün vs. de pekala tetikleyici olabilir.[1] Tetikleyici uyaranların etkisiyle; travma sonrası stres bozukluğu semptomları gösterebilir, geri dönüşler (flashback) yaşayabilir, gerçeklik duygumuzu bir süreliğine kaybedebilir ya da kaygı ve huzursuzluk hissedebiliriz.<br />
<span style="font-size: large;"><span style="color: #cc0000;"><br /></span></span>
<b><span style="font-family: inherit;"><span style="font-family: inherit;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #cc0000;">Peki tetiklendiğimizi hissettiğimiz anlarda kendimizi bu durumun olumsuz etkilerinden korumak için deneyebileceğimiz yöntemler neler?</span></span> </span></span></b><br />
<br />
Aşağıdaki liste bize bu anlarda uygulayabileceğimiz pratik öneriler sunuyor. Bu önerilerden herhangi biri ihtiyacımızı karşılamıyor; ya da bize iyi hissettirmiyor olabilir; o zaman bu yöntemleri kullanmak zorunda değiliz. Asıl önemli olan bize neyin iyi geldiğini bulmamız.<br />
<br />
<span style="color: #38761d;"><u><b>- Tetikleyici Uyarandan Uzaklaşmak:</b></u></span> Eğer mümkünse; bizi tetikleyen ortamdan, kişiden, ya da içerikten uzaklaşmamız iyi bir fikir olabilir. Kendimizi güvende hissedeceğimiz başka bir ortama geçebilir; kendimizi hazır hissettiğimizde karşılaşmayı tekrar deneyebiliriz.<br />
<br />
<span style="color: #38761d;"><u><b>- Kontrollü Nefes Almak:</b></u></span> Derin ve yavaş nefesler alarak rahatlamayı deneyebiliriz. Panik halindeyken genelde ciğerlerimizden hızlı nefesler alırız; diyafram ve midemizi kullanarak daha derin nefesler almak sakinleşmemize yardımcı olacaktır.<br />
<br />
<u><b><span style="color: #38761d;">- Kendimize İçinde Bulunduğumuz Anı Hatırlatmak:</span></b></u> Tetiklenme sebebimiz çoğu zaman tehlikede hissetmemiz, panik ya da korku yaşamamızla ilgilidir. Güvende hissetmediğimiz bir ortamdaysak kendimize ‘şu an burada güvende hissetmiyorum, bu yüzden öncelikle daha güvende hissettiğim bir yere gideceğim’ diyebiliriz. Daha güvende hissettiğimiz bir ortamdayken kendimize içinde bulunduğumuz anı hatırlatmak; ‘neredeyim, kimim, bugün günlerden ne’ gibi somut sorular sormak, şimdinin gerçekliğine geri dönmemizi kolaylaştırabilir. Eğer yalnızsak ve kapalı bir mekandaysak sesimizi kullanabiliriz, bir gazetenin ya da kitabın ilk paragrafını sesli olarak okuyabiliriz. Dışarıdaysak çevremizdeki ağaçları, evleri, arabaları sayabilir; o an dikkatimizi çeken seslere, kokulara odaklanmaya çalışabiliriz.<br />
<br />
<span style="color: #38761d;"><u><b>- Sakinleşmemize ve İyi Hissetmemize Yardım Edecek Şeylere Odaklanmak:</b></u></span> Yaşadığımız yeni bir durum olabilir ve neyin bizi yatıştıracağını, güvende hissettireceğini bilmiyor olabiliriz. Yanımızda bize iyi ve güvende hissettiren bir nesne taşıyabiliriz. Sevdiğimiz bir yeri ya da insanı düşünmek de işe yarayabilir. Kendimize ‘şu an güvendeyim’, ‘iyi hissetmeyi hak ediyorum’, ‘bunu yapabilecek güce sahibim’, ‘değerliyim’ diyebiliriz. Kendimize sarılabiliriz, ellerimizi birbirine kenetleyebiliriz, kendimizi sevdiğimizi fiziksel olarak hissedebileceğimiz dokunuşlar deneyebiliriz. Geçtiğimiz haftaları ve daha az kaygılı hissettiğimiz anları zihnimize getirmeyi deneyebiliriz.<br />
<br />
<span style="color: #38761d;"><u><b>- Kendimize Üzgün Hissetme İzni Vermek:</b></u></span> Şiddete maruz bırakılmak yorucu ve yıpratıcı bir süreç. Sakinleşmek ve iyi hissetmek istiyor ama bunu yapamıyor olabiliriz. Her an güçlü ve iyi hissetmek zorunda değiliz. Kendimize üzgün ve yorgun hissetme iznini verebilmeliyiz. Depresyon, kaygı, panik atak güçsüzlüğümüzün değil; uzun zamandır mücadele ediyor olduğumuzun göstergesidir. Kendimizi dinlemeyi ve duygularımızı oldukları gibi kabul etmeyi hak ediyoruz.<br />
<span style="color: #38761d;"><u><b><br />- Yardım İstemek:</b></u></span> Yorgun ve üzgün hissetme hakkımız olduğunu kabul edip, bu duygular nedeniyle utanç hissetmediğimizde; yardım istemek daha kolay olacaktır. Güvendiğimiz bir yakınımıza ‘bir şeyler bana kötü hissettirdi’, ‘şu an desteğine ihtiyaç duyuyorum’ diyebiliriz. Yardım isterken somut taleplerde bulunmak önemlidir. Tetiklendiğimiz anlarda ihtiyaç duymadığımız yardım biçimleri öfkemizi artırabilir ya da bizi daha çok üzebilir. Bu nedenle ‘sadece dinlemeni istiyorum’, ‘konuşmak istemiyorum, birinin bir süre yanımda olmasına ihtiyaç duyuyorum’, ‘daha sakin bir yere gitmeme yardımcı olabilir misin?’ gibi somut taleplerde bulunabiliriz. Çevremizde yardım isteyebileceğimiz bir yakınımız yoksa; bir destek kurumunu ya da yardım hattını arayabiliriz.<br />
<br />
<u><b><span style="color: #38761d;">- Farklı Seçenekleri Değerlendirmek:</span></b></u> Tetiklendiğimiz anlarda bize şifa verebilecek farklı seçeneklerimiz olduğunu unutmayalım. Duygularımızı bastırmak ya da belli bir davranış kalıbını tekrarlamak dışında alternatiflerimiz var. Duygularımızı dışa vurmak için yazmak, çizmek, kolaj yapmak, şarkı söylemek, duş almak, kitap okumak, hayvanlarla vakit geçirmek gibi farklı ifade kanallarını kullanabiliriz.<br />
<br />
<span style="color: #38761d;"><u><b>- Bedenimize İyi Bakmak:</b></u></span> Stres ve kaygı yaşadığımız dönemlerde bedenimiz de fiziksel olarak etkilenir. Eğer sağlıklı beslenmiyorsak, yeterince uyumuyorsak, vücudumuzda ağrı hissediyorsak; bu ihtiyaçlara cevap vererek şifa bulma sürecimizi destekleyebiliriz. Şeker ve kafeini azaltmayı, egzersiz yapmayı ve uykumuzu düzenlemeyi deneyebiliriz.<br />
<br />
<span style="color: #38761d;"><b><u>- Öz-Yardım Planı Yapmak:</u></b></span> Baş etmesi güç bir durum yaşarsak uygulayabileceğimiz yöntemler olduğunu bilmek bize daha güçlü ve kontrollü hissettirecektir. Beklemediğiniz bir anda ve mekanda tetiklenirsek o an ya da sonrasında neler yapabileceğimizi içeren bir liste hazırlayabiliriz. Acil durumda arayabileceğimiz kişilerin isimlerini ve numaralarını bu listeye ekleyebiliriz. Güvenlik planımızı güvendiğimiz bir yakınımızla ya da destek aldığımız bir profesyonelle paylaşabiliriz.<br />
<br />
<span style="color: #38761d;"><u><b>- Kendimize Özen Göstermek:</b></u></span> Sakinleştikten ve uyaranların etkisinden uzaklaştıktan sonra kendimize iyi bakmaya devam edelim. Kolay olmayan duygularla mücadele ediyoruz; biraz dinlenmeyi, kendimize iyi bakmayı ve destek almayı hak ediyoruz. O zaman bunu yapalım. Hayattayız, buradayız ve şifa bulmak öyle sanıldığı gibi düz bir çizgi değil; kendimize bunu sık sık hatırlatalım :)<br />
<br />
<span style="background-color: #ffe599;"><br /></span>
<span style="background-color: #ffe599;"><i>Bireysel travmalarımız dışında, şiddetin sistematik olarak üretildiği ve tüketildiği bir toplumda yaşayan bireyler olarak; haberlerdeki şiddet dili, günlük yaşama yerleşmiş toplumsal baskılar, nefret söylemleri, cezasızlık ve tanık olduğumuz şiddet olayları nedeniyle aslında çoğumuz kişisel ya da topluluk olarak şiddetten farklı derecelerde etkileniyoruz. Kaygı, korku, panik, öfke, üzüntü, karmaşa, suçluluk, huzursuzluk gibi baş etmesi güç duygular yaşayabiliyoruz. Bu nedenle şiddet konusunda içerik üretirken; olumsuz duyguları tetikleyen, karamsar, çaresiz, mağdurlaştırıcı bir dil kullanmak yerine; güçlendirici, olayı toplumsal bileşenleriyle ele alan, hak talep eden ve dayanışmayı ön plana çıkaran bir dil ve yaklaşımın hem bireysel hem de toplumsal ruh sağlığımızı koruyacağını düşünüyoruz. Paylaşımlarımızda kullandığımız dilin kendisi bile şiddete karşı koruyucu ve önleyici bir unsur aslında. Yine -özellikle güvenli alan yaratmayı önemseyen mecralarda ve feminist çevrelerde sıklıkla rastladığımız- ‘tetikleyici olabilir’ uyarısı da; tetikleyici olabilecek bir içerikle farkında olmadan ve hazır hissetmeden karşılaşmamızı önleyecek koruyucu ve önleyici bir yöntem. Bu nedenle özellikle şiddet alanında çalışan kişi ve kurumların; şiddet temasını ele alan tüm içeriklerde bu yöntemleri kullanmalarını son derece önemli buluyoruz. Kişi uyarıya rağmen içerikle buluşmayı tercih edebilir; burada önemli olan bu karşılaşmaya hazırlıklı olması ve tercih yapabilme şansına sahip olmasıdır. Uyarıcı mesajı vermenin en doğru yolunun ne olduğu konusunda net bir cevap olmamakla birlikte; ‘tetikleyici’ kelimesinin kendisi de kimi zaman kişiyi tetikleyebileceği için ‘içerik uyarısı: metin şiddet anlatısı içerir’ gibi daha genel ifadeler kullanılabilir.</i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: #f4cccc; font-family: inherit;"><b><i><span style="font-size: 11.0pt;"><br /></span></i></b></span></div>
<div>
<hr align="left" size="1" width="33%" />
<!--[endif]-->
<br />
<div id="ftn1">
<div class="MsoFootnoteText">
<a href="file:///C:/Users/%C3%96zge/Desktop/tetikleyicilerle%20bas%CC%A7a%20c%CC%A7%C4%B1kmak.docx#_ftnref1" name="_ftn1" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 9.0pt;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "cambria" , "serif"; font-size: 9.0pt;">[1]</span></span><!--[endif]--></span></span></a><span style="font-size: 9.0pt;"> Psikoloji sözlüğü, Bilim ve Sanat Yayınları </span><span style="font-size: 9.0pt;"><i><span style="font-family: "abadi mt condensed light"; font-size: 10pt;"> </span></i></span><br />
<span style="font-size: 9.0pt;"><i><span style="font-family: "abadi mt condensed light"; font-size: 10pt;">* Öneriler bölümü </span><a href="http://abusesanctuary.blogspot.com.tr/2006/07/for-survivors-coping-with-triggers-if.html" style="font-size: medium;"><span style="font-family: "abadi mt condensed light"; font-size: 10pt;">http://abusesanctuary.blogspot.com.tr/2006/07/for-survivors-coping-with-triggers-if.html</span></a><span style="font-family: "abadi mt condensed light"; font-size: 10pt;"> sitesindeki içerikten alınmı</span><span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 10pt;">ştır.</span></i></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="background-color: #f4cccc; font-family: inherit;"><b><i><span style="font-size: 11.0pt;"><br /></span></i></b></span></div>
<div>
<hr align="left" size="1" width="33%" />
</div>
</div>
</div>
</div>
<span style="color: #666666;"><span style="font-family: inherit;"><i>Bu içeriğin tamamı <b>Cinsel Şiddetle Mücadele Derneği</b>’nin “Dilimizi Dönüştürüyoruz: Cinsel Şiddet Alanında Hak Temelli Habercilik” projesi kapsamında çıkarttığı “<b>Şifalı Bilgiler</b>” bülteninden alınmıştır. <a href="http://cinselsiddetlemucadele.org/wp-content/uploads/2017/08/Dergi-Digital.pdf">Bültene buradan ulaşabilirsiniz.</a></i></span></span>Hayattayımhttp://www.blogger.com/profile/18087930084735789440noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2033432480190902958.post-55283527137650118672016-11-18T19:09:00.000+03:002018-01-08T02:24:26.835+03:00 Bir Çocuk İstismar Edildiğini Açıklarsa Çocukla Nasıl İletişim Kurulmalıdır? <ol>
<li>Çocukla bire bir konuşmak için özel bir mekan bulun. Bu mekan, konuşmanızın kesilmeyeceğinden emin olacağınız bir yer olsun. </li>
<li>Siz masanın arkasında çocuk da karşınızda sandalyede oturmasın. Onu sakinleştirmek için çocuğun yanına oturun. </li>
<li>Çocuktan izin almadan ona dokunmayın. İzinsiz dokunmanız ona istismar olayını hatırlatabilir. </li>
<li>Çocuğu açıklıkla ve sakince dinleyin. Çocuk sizinle istismarı paylaşırken tepkileriniz hayati önem taşımaktadır. Bu esnada duygularınızı, mimiklerinizi ve beden dilinizi kontrol edin. Çocuğun size anlatacakları ve muayene sonucu görecekleriniz sizi şok edebilir. Gördüklerinizi ve duyduklarınızı sakin karşılayabilmeniz çocuğu desteklemek için önemlidir. Çocuğu dinleyin ve kendisi için önemli olan konuları siz herhangi bir soru sormadan anlatmasına izin verin. Tüm ilginizi çocuğa verin. Bazen çocuğun sizinle sır olarak paylaşmak istediği şey bir istismar olmayabilir. Ebeveynlerin boşanma süreci, ilişki problemi ve veya farklı nedenlerden dolayı yaşadığı ruhsal zorluklar olabilir. Yönlendirici olmadan kendini rahat ifade etmesine izin vermek gerekir. </li>
<li>Çocuğun dilinden konuşun: Çocuğun anlayamayacağı kelimeleri kullanmayın. Çocuğun yaşadıklarını paylaşırken kullandığı kelimeleri kullanın. Bu özellikle cinsel istismarla ilgili konuşmalarda çok önemlidir: Çocuğa anlaşıldığı duygusunu yaşatır. </li>
<li>Çocuğu yaşadığı olayları anlatması için cesaretlendirin: Yaşadığı olayları anlatması için ona destek olun fakat vermek istemediği ayrıntılar için asla zorlamayın, baskı yapmayın ve yönlendirmeyin. </li>
<li>Çocuk yaşadıklarını sizinle paylaşırken ona şunları söyleyin: “Sana inanıyorum”, “Bana söylediğine çok memnun oldum”, “Bu senin hatan değil”, “İstismar doğru bir şey değil”. </li>
<li>Çocuğa açıklama yaparak mümkünse çocukla görüşmenizi kaydedin: Çocuğun anlattığı olayları ve kelimeleri yazın. Eğer bu çocuğu olumsuz etkileyecekse veya etkiliyorsa devam etmeyin. </li>
<li>Çocuğu, yaşadığı istismarı paylaştığı için takdir edin. Eğer çocuk dolaylı bir şekilde istismardan söz ediyorsa (örneğin; birinin başına geldi gibi), çocuğu yaşadıklarını anlatması yönünde teşvik edin. </li>
<li>İstismarı bildirmek için okul/kuruluş ya da yerel çocuk koruma kurumlarına/ yetkililere (rehber öğretmene) haber verin. </li>
<li>Gizliliğe saygı gösterin: İstismar olayını okulda bu konuda sorumlu kişi dışında başka biriyle konuşmayın. Bunu böyle yapacağınızın bilgisini çocuğa da verin.</li>
</ol>
<ol></ol>
<h3>
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: inherit; font-size: small;"><i>---<br />Bu içerik, Mor Çatı'nın "Çocuk İhmalini ve İstismarını Önlemek Elimizde! Sessiz Kalma, Suça Ortak Olma!" broşüründen alınmıştır. Broşürün tamamını okumak için <a href="https://www.morcati.org.tr/attachments/article/186/cocuk_istismari_brosur.pdf" target="_blank">buraya tıklayın</a>.</i></span></span></h3>
Hayattayımhttp://www.blogger.com/profile/18087930084735789440noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2033432480190902958.post-23330116808697908572016-10-13T10:07:00.000+03:002018-01-08T02:26:28.275+03:00Çocuğa yönelik istismar ve ihmal<i><span style="font-size: large;">Bir çocuğun/gencin istismara maruz kaldığına tanık olmuş ya da duymuşsanız kesinlikle bunu ciddiye almanız gerekir.</span></i><br />
<br />
İstismar sözcüğü “iyi niyeti kötüye kullanma, sömürü” anlamına gelir. İstismar aile ya da yakın ilişkilerde sıklıkla ortaya çıkabilen bir şiddet türüdür. Çocuklar başta ebeveynleri olmak üzere, kendilerine bakmakla yükümlü kimseler veya diğer yetişkinler tarafından fiziksel, duygusal, zihinsel ya da cinsel gelişimlerini engelleyen, beden ya da ruh sağlıklarına zarar veren, kaza sonucu olmayan durumlarla karşı karşıya kalabilirler. Bir çocuğun/gencin istismara maruz kaldığına tanık olmuş ya da duymuşsanız kesinlikle bunu ciddiye almanız gerekir. Bu istismarın tekrarlanmaması için çocuğun korunmasına yönelik önlemler alınmalıdır.<br /><br />
Çocuklara yönelik bir başka kötü muamele biçimi ise ihmaldir. İhmal ebeveyn ya da çocuğu korumak ve bakmakla yükümlü diğer kişilerin temel ihtiyaçlarını temin etme konusundaki yükümlülüklerini yerine getirmemesidir. Temel ihtiyaçlar arasında yiyecek, barınma, tıbbi bakım, eğitim, duygusal özen ve ilgi yer alır.<br />
<a name='more'></a><br />
<b><span style="color: #b45f06;"><u>Fiziksel istismar:</u></span> </b>On sekiz yaşından küçük çocuk ve gence, bakımından sorumlu kişiler ya da başka yetişkinler tarafından sağlığına zarar verecek şekilde davranılması, çocuğun/gencin darp izi şart olmaksızın örselenmesidir.<br /><br />
<span style="color: #b45f06;"><u><b>Duygusal istismar:</b></u></span> Çocuğun kendine bakmakla yükümlü kişiler tarafından olumsuz etkileneceği tutum ve davranışlara maruz kalması ile gerekli ilgi, sevgi ve bakımdan mahrum bırakılmasıdır. Çocuk sağlıklı bir ruhsal gelişim için temelde bakım görmeye, güven duymaya, korunmaya, sosyalleşmeye, değer verilmeye ihtiyaç duyar. Bunların gerektiği şekilde karşılanmaması, çocuğun ihmal edildiği, duygusal şiddete maruz bırakıldığı anlamına gelir.<br /><br />
<span style="color: #b45f06;"><u><b>Cinsel istismar:</b></u></span> Yetişkinlerin kendi cinsel doyumları için çocuğu kandırmak, ikna etmek, ayartmak ya da mecbur bırakmak suretiyle yaptıkları tüm davranışları kapsar. Temas içermeyen, cinsel içerikli konuşma, teşhircilik, röntgencilik; temas içeren her tür cinsel ilişki, dokunma, çocuğun dokunması için zorlama, sürtünme bu kapsamda yer alır.<br /><br />
Cinsel istismarın, şiddetin neden olduğu yoğun utanç, suçluluk duyguları bu konunun genellikle gizlenmesine neden olur. Toplumun cinsellikle ilgili tabulaşmış düşüncelerinin olması da bunda etkendir.<br /><br />
İstismarın fiziksel belirtileri arasında özellikle yanak gibi yumuşak doku alanlarında, karın, göğüs, kalçada morarma, yaralanma, ısırık, yanık, haşlanma, birden fazla kırık sayılabilir.<br /><br />
Ruhsal belirtilerden bazıları ise içe kapanma, korkmuş görünme, saldırgan ve inişli-çıkışlı durumlar, stres bozukluğu, kendini değersiz hissetme, gelişme geriliği, arkadaş ilişkilerinde, sosyal hayatta güçlükler, yeme bozuklukları, suça yönelme, kendine zarar verici davranışlardır.<br /><br />
Çocukların pornografik yayınlarda kullanılmaları, fuhuşa zorlanmaları cinsel istismar ve sömürünün bir parçasıdır.<br />
<h3>
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: inherit; font-size: small;"><i>---<br />Bu içerik, Mor Çatı'nın "Çocuk İhmalini ve İstismarını Önlemek Elimizde! Sessiz Kalma, Suça Ortak Olma!" broşüründen alınmıştır. Broşürün tamamını okumak için <a href="https://www.morcati.org.tr/attachments/article/186/cocuk_istismari_brosur.pdf" target="_blank">buraya tıklayın</a>.</i></span></span></h3>
Hayattayımhttp://www.blogger.com/profile/18087930084735789440noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2033432480190902958.post-63079781362906919722015-12-10T17:01:00.001+02:002018-01-08T02:36:46.262+03:00Tom'un Sırrı<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="330" src="https://www.youtube.com/embed/W0idf05i76E" width="620"></iframe><br />
<span style="font-family: inherit;">Mor Çatı gönüllülerinin çevirisini yaptığı Tom'un Sırrı, 19 Kasım Dünya Çocuğa Yönelik Cinsel İstismarı Önleme Günü'nde yayınlandı. Hiçbir çocuğun maruz bırakıldığı cinsel istismarı, bir "sır" olarak taşımaması ümidiyle...</span>Hayattayımhttp://www.blogger.com/profile/18087930084735789440noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2033432480190902958.post-82589875200931749252015-08-28T13:38:00.000+03:002018-01-08T02:47:56.821+03:00İşte benim hikayemBen 29 yaşımdayım, bundan yaklaşık 19 sene önce başladı benim hikayem. Van'da oturuyorduk, o zamanlar babam emekli subaydı. Yan komşumuz vardı babamın arkadaşı ve devresi, onların bir oğlu vardı, liseye giden uzunca bir süre onun tacizlerine maruz kaldım. Sık sık onlara ziyarete gider, onlarda bize gelirdi, her ziyaret esnasında benimle oyun oynayacağını eğer kaybedersem pantolonumu ve iç çamaşırımı çıkarmamı, bana bu şekilde ceza vereceğini söylerdi. Ben hep o oyunu kaybederdim. Arkamda o baskıyı hissettiğimde o yaşta anlamazdım bir şey. Yeri gelir bana zorla pornografik şeyler gösterir, yeri gelir zorla cinsel organına dokunmamı isterdi. Biz başka bir şehre taşınana kadar devam etti bu.<br />
<br />
Olanları tam olarak idrak edebilmem 13 yaşımda metroda tacize uğradığım zaman oldu, evet 13 yaşında bir erkek çocuğuna taciz etmekten çekinmeyen, o nefes alışlarını ve yüzünü asla unutamayacağım bir şerefsiz.<br />
<br />
Ortaokul ve lise dönemlerinde bu yaşadıklarımı parça parça hatırlardım hep, Düşünmemeye çalıştım ama olmadı insanları değişiyle ezik, gerizekalı, içine kapanık ve kimseyle konuşmayan biriydim. <br />
<br />
Yaşım yirmiyi geçtiğinde ise hafızam artık o eksik parçaları da tamamlamıştı. Çoğu şeyi hatırlıyordum artık, 8 sene uyuşturucu kullandım yaşadıklarım aklıma gelmemesi ve normal bir insan gibi davranabilmek için. İşe pek yaramazdı zaten.<br />
<br />
Uyuşturucuyu kendi irademle bıraktım, şu anda antidepresanlarla ayakta durmaya çalışıyorum ama çok çok zor oluyor artık.<br />
<br />
<span style="font-size: large;"><i>İşte benim hikayem. Hayatımda ilk defa yaşadıklarımı bu şekilde yazıyorum aslında yazmak istediğim sayfalarca şey var, iyi ki varsınız.</i></span>Hayattayımhttp://www.blogger.com/profile/18087930084735789440noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2033432480190902958.post-44889051093328178342015-07-02T01:17:00.001+03:002018-01-08T02:48:49.724+03:00Yol devam ediyor..<span style="color: #222222; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: 12.8000001907349px;"><i>Bir hayatta kalandan gelen, yalnız olmadığımızı bir kez daha derinden hissettiren bu güçlendirici e-postayı sizinle de paylaşmak istedik. </i></span><br />
<span style="color: #222222; font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; font-size: 12.8000001907349px;"><i>---</i></span><br />
Bu blogu açmanız çok harika bir şey olmuş. Kendimi bir nebze şanslı hissettim karşılaştığım için. Bunun için sizi çok tebrik etmek ve teşekkür etmek istiyorum. Kendi hikayemi de sizinle paylaşmak isterim. Ama biraz daha hazır olmalıyım sanırım.. ve galiba benimki epey ekstrem.<br /><br />
Biseksüelim. Sürekli psikoloji kitapları okuyorum. Onlardan birinde yazdığına gore, cinsel yönelimim bile bir nevrozdan kaynaklanıyor.. Böyle de kabul edebilirim, önemli değil.<br /><br />
Şu an 27 yaşındayım ve terapistimin söylediğine göre, bütün yaşamımdaki zorluklar işte bu travma ekseninde belirlenmiş. Hayatımın mücadelesini veriyorum, sadece panik atak ve depresyon hastası değilim, insan ilişkilerim ve güven duygum da kendimi bildim bileli çıkmazlardaydı. Uyuşturucu bağımlılığıyla geçen 8 yılın ardından direksiyondakinin ben olduğuma ve kimsenin dönüp özür dilemeyeceğine karar verdim, bir erkek tarafından 3 gün eve kapatılıp dövülünce.. Ama bu sefer esas mücadele başladı, kaçamadığım, halının altına süpüremediğim tüm şeylerle şimdi uğraşıyorum.<br /><br />
Hepimizin hayatları bir şekilde darmaduman olsa da direksiyondaki hala biziz. Yol devam ediyor, arka koltukta sonsuza dek bizimle olacak tonla kötü hatıra bile olsa, belki onları daha değişik görmeyi ve uzlaşmayı öğreniyoruz. Hayatta kaldığımız ve mücadeleye devam ettiğimiz için ve bu süreçte çok fazla şey öğrendiğimiz için bir gün belki şanslı bile hissedebiliriz, ben şu an emin değilim.<br /><br />
Çok teşekkür ederim Türkiye'ye böyle bir blog kazandırdığınız için. <br /><br />Sevgiler.Hayattayımhttp://www.blogger.com/profile/18087930084735789440noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2033432480190902958.post-51150772797555880072015-05-31T16:41:00.002+03:002018-01-08T02:54:32.066+03:00Benim "Kirli" Küçük Sırrım<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="430" src="https://www.youtube.com/embed/Rt3LLl_Qo-Q" width="600"></iframe><br />
<br />
Bu video Ocak 2012'de Scott Johnson tarafından yayınlandı.<br />
<br />
Çocuklukta yaşadığı cinsel istismarı ve özellikle erkek hayatta kalanların açılmasının ne kadar zor olduğunu anlattığı, cinsel şiddetin görünür olmasına ön ayak olan, bu güçlendirici videoyu Türkçe altyazı ile tekrar yayınladık.<br />
<br />
Her yerde paylaşalım, sesimizi duyuralım.<br />
---<br />
<i><b>Çeviri:</b> Özge</i> Hayattayımhttp://www.blogger.com/profile/18087930084735789440noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2033432480190902958.post-59945906603074508582014-12-13T03:56:00.001+02:002018-01-08T03:06:55.602+03:00Çocuklukta Yaşanan Cinsel İstismarın Eşcinselliğe / Biseksüelliğe Neden Olduğu İnanışındaki Problem<i><span style="font-size: small;"><b>© 2009 Pandora's Project</b>, Katy<b> </b>/ <b>Çeviri:</b> İsmigül</span></i><br />
<br />
Bazı insanlar, eşcinsellik ya da biseksüelliğin, çocuklukta yaşanan cinsel istismar sonucu ortaya çıkan travmadan kaynaklandığına dair bir varsayıma sahiptirler.<br />
<br />
LGBT bireylerin çoğu, anlaşılır biçimde, konu cinsel yönelimlerini anlama çabasına geldiğinde, kaçınılmaz soru olan “<i>neden?</i>” veya daha özelinde “<i>neden ben?</i>” diye sorarlar. Ben, şahsen, birçok LGBT bireyin, cinsel yönelimlerinin geçmişte yaşadıkları cinsel istismarın direkt bir sonucu olup olmadığını sorguladıklarına tanık oldum. <i>(Dimock, 1988)</i><br />
<br />
Bilimsel ve sosyal bilimler literatüründe, eşcinsellik için doğrudan bir neden tanımlama iddiasına sahip sayısız araştırmaya rastlamak mümkün. Düzenli olarak test edilen hipotezlerden biri, cinsel istismarın kendisinin, yetişkin eşcinselliğinin nedeni olup olamayacağı üzerine. Bu neticesiz bir araştırmadır; çünkü bazı araştırmalar <i>(Macmillan, 1997; Tomeo et al, 2001; Holmes et al, 1998; Doll et al, 1992; Soukup, 1995; Shrier et al, 1988; Dickson; Finkelhor, 1984)</i>, <b>çocuk cinsel istismarı (ÇCİ) </b>ile eşcinsellik arasında direkt bir bağıntı bulurken, bazı başka araştırmalar <i>(Ridley, 2003; Balsam et al 2005; Bell et al, 1981; Hammersmith, 1982; Peters & Cantrall, 1991; Slap, 1998)</i>, böyle bir bağıntının varlığını bilhassa reddederler. Açıkça görülen şu ki; bu konu hala belirsizliğini korumakta!<br />
<a name='more'></a><br />
Bu makalenin; “doğa mı çevre mi” tartışması üzerine birçok farklı teori bulunmasına rağmen evrensel olarak varılmış nihai bir yargının var olmayışından ötürü, bir bireyin neden eşcinsel ya da heteroseksüel olduğunu sorgulamak gibi bir niyeti yoktur. Böyle çelişkili bir araştırmanın varlığı söz konusuyken, bireyin cinsel yöneliminin, çocukluk cinsel istismar öyküsü tarafından belirlenip belirlenmediği ya da büyük oranda bundan etkilenip etkilenmediği üzerine kesin bir kanıya sahip olmaktan uzağız. Bununla birlikte, birbirine zıt istatistikleri şimdilik bir kenara bırakarak, bu makalenin amacı, bireyin LGBT oluşunun cinsel istismar deneyiminin doğrudan sonucu olduğunu iddia etmenin ya da alelacele bu sonuca varmanın nasıl bir sorunsal olduğunu ortaya koymaktır diyebiliriz. Sadece üzerine düşünmeye sevk etmek!<br />
<br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="color: #b45f06;"><span style="font-size: large;"><b>Pekala; ÇCİ'nın bireyin LGBT olmasına neden olduğunu iddia etmek </b></span></span><br />
<span style="color: #b45f06;"><span style="font-size: large;"><b>niçin bir sorundur?</b></span></span><br />
<b><br /> <u>Sayılar tutmuyor!</u></b><br />
<br />
Ulusal Sağlık ve Sosyal Yaşam Araştırması (NHSLS), ABD nüfusunun %1,51'ini LGBT olarak tespit ederken, diğer çalışmalarda bu oran %8'e kadar çıkıyor (Fay et al, 1989). Ancak, çocukken istismara uğramış kişiler için bu istatistik önemli ölçüde çok daha yüksek; güvenilir tahminlerle ÇCİ oranı, ABD'de erkekler için %16, kadınlar için ise %27’dir (NRCCSA, 1994).<br />
<br />
Durum bu iken, ÇCİ ile hayatın ilerleyen dönemlerinde kendini LGBT olarak tanımlama arasında nedensel bir ilişki varsa, neden istismar istatistikleri toplumdaki LGBT sayısı için ortaya çıkan figürü yansıtmıyor? Cinsel istismar vakaları, kendini LGBT olarak tanımlayan insan sayısından önemli ölçüde daha fazladır (Macmillan, 1997), ve üstelik çocukken cinsel istismar yaşamış kişilerin ezici çoğunluğu da heteroseksüeldir (Keith, 1991).<br />
<br />
Tüm bunlara ek olarak, hemen bütün istatistikler kadınların çocuklukta cinsel istismara maruz kalmalarının erkeklerinkinden daha olası olduğu konusunda hemfikirdir; ve fakat oransal olarak kendilerini gey olarak tanımlayan erkekler, kendilerini lezbiyen olarak tanımlayan kadınlardan daha fazladır. (Hite, 1991; Janus, 1993, Jefferson, 2001).<br />
<br />
<br />
<u><b>Fazla basit değil mi?</b></u><br />
<br />
Bazıları, bütün birey ve durumlara tek tek uyamayacağı için, eşcinselliğin kökenleriyle ilgili evrensel teoriler geliştirmenin imkansız olduğunu iddia ederler (Moberly,1983).<br />
<br />
İnsan türü olarak, hepimiz oldukça karmaşık varlıklarken, A'ya B neden oldu gibi herhangi bir kesinlikten söz etmek, fazlaca basite indirgemektir. Bir analoji kuracak olursak, solak birisine sağ elle yazmayı öğretebilirsiniz, ancak o kişiler sonsuza dek solak olarak kalacaklardır. <br />
<br />
Bir nörolog şöyle ifade eder: “Herhangi bir insan davranışı, genetiğin ve çevrenin karmaşık bileşiminin sonucudur. Eğer bu, eşcinsellik için geçerli olmasaydı hayret verici olurdu.” (McFadden, 1998).<br />
<br />
<br />
<u><b>Cinsiyetler arasındaki uyuşmazlık:</b></u><br />
<br />
Bazı insanlar, LGBT olmalarının, bir erkek ya da kadın tarafından istismara uğramış oldukları gerçeğinin sonucu olup olmadığını sorgularlar. <br />
<br />
Kız çocuklarının, bir erkek tarafından istismar edilmesi istatistiksel olarak daha olasıdır. Lezbiyen istismarzedeler, yaşadıkları istismarın bir sonucu olarak erkeklerden korktukları için lezbiyen olup olmadıklarını sorgulayabilirler. Bu, aynı konuya ilişkin gey erkek argümanını göz önünde bulundurana kadar anlamlı olabilir. <br />
<br />
Erkek çocukları için de cinsel istismarın bir erkek tarafından gerçekleştirilmesi daha olasıdır. Bazılarının iddiası, bir erkeğin gey olmasının nedeninin, daha önce bir erkek tarafından istismar edildiği için cinselliği erkeklerle tanımlıyor olması yönündedir.<br />
<br />
Yani bu iddia şunu mu ileri sürüyor? Bir lezbiyen, tüm erkekleri istismarcısıyla özdeşleştirerek erkeklerden çok korktuğu için lezbiyen oluyor; FAKAT bir erkek gey oluyor ve dolayısıyla erkeklerle cinsel ilişki arayışında oluyor, çünkü bir erkek tarafından istismar edildi!<br />
<br />
<br />
<u><b>Eşcinselliğin kendisi istismar ihtimalini artırabilir:</b></u><br />
<br />
Wachob (1999) tarafından ortaya atılan ilginç bir teori var: Hayatlarının ilerleyen yıllarında kendilerini LGBT olarak tanımlayacak olan çocuklar, çocukken daha çok cinsel istismara maruz kalma riski taşırlar. Yani şunu ortaya sürüyor: İstismara uğramış olmak eşcinselliğe sebep olmuyor; aksine ileride kendilerini LGBT olarak tanımlayacak çocuklar, çocuk istismarına daha açık oluyorlar.<br />
<br />
Bunun için gösterdiği neden ise, yetişkin LGBT bireylerin, çocukluklarında, yaşıtlarıyla kıyaslandığında atipik davranışlar ve iletişim biçimleri sergilediklerini rapor etmeleri. “Farklı” hissetmek ya da olmak sosyal izolasyon /dışlanmayla sonuçlanabilir; dolayısıyla bu da bir çocuğu, istismar edilmeye ve bunun sürdürülebilir olmasına daha açık hale getirebilir (Gracia, 2003).<br />
<br />
Buna ek olarak, özellikle birçok yetişkin gey erkek, çocukken bedenlerinden rahatsız ya da memnuniyetsiz olduklarını ve genç erkekler olarak cinsel duygularını anlamlı kılabilecekleri durumların arayışına girdiklerini hatırladıklarını rapor ederler (O’ Leary, 2006). Ne yazık ki, çocuğun belirsizlik ve güvensizliklerinden yararlanılan böyle durumlarda, istismar meydana gelebilir.<br />
<br />
<br />
<u><b>LGBT olmak bir bozukluk değildir:</b></u> <br />
<br />
LGBT olmak, çocuklukta yaşanan cinsel istismardan “kaynaklanmıştır” gibi iddialar sıkıntılıdır; çünkü dolaylı olarak LGBT olmanın pozitif bir şey olmadığını, ancak ciddi bir travma sonucu ortaya çıkan bir şey olduğunu ima eder. Bu durumda, LGBT olmayı, travma sonrası stres bozukluğu, çoklu kişilik bozukluğu ya da depresyon ile kıyaslıyor olmuyor muyuz? LGBT olmak bir hastalık değildir!<br />
<br />
Aslına bakılırsa, hastalıktan söz edecek olursak, Amerikan Psikiyatri Birliği’ne göre (2000), cinsel istismar geçmişi, ileride kendini LGBT olarak tanımlayacak olan çocuklarda, heteroseksüel olarak tanımlayacak olan çocuklardakinden daha yaygın görünmüyor. <br />
<br />
Elbette istismar, bir istismarzedenin cinsel gelişimini, cinsellikten aldığı keyfi, ne tür cinsel davranışlar edineceğini, ne istediğini bilme ve bunu dile getirebilme becerisini olumsuz etkileyebilir; ancak birisine karşı sevgi, tutku veya çekim yaratmada bir rol oynaması çok muhtemel görünmüyor.<br />
<br />
<br />
<u><b>Sadece doğru geliyor:</b></u><br />
<br />
Birçok LGBT birey, yönelimlerinin onlara sadece “doğru geldiği”ni hisseder. Sanki kim olduklarına ve kendilerini, diğer insanları ve dünyayı kendi doğalında nasıl tanımladıklarına klik diye oturuyor gibidir. Bir kadının dediği gibi: “<i>Lezbiyen olmanın benim için yazgı olduğunu biliyorum. Eğer olmasaydım, bu kadar mükemmel hissetmezdim</i>” (anonim).<br />
<br />
<h4>
<span style="color: #b45f06;"><i>“Hakikat şu ki cinsel istismar ve cinsellik, birbirinden milyonlarca mil uzakta iki şey; kelimenin gerçek anlamıyla ortak hiçbir yanları yok. Cinsellik kadar müthiş ve güzel bir şey, asla cinsel istismar kadar acı verici ve çirkin bir şeyden neşet etmiş olamaz.”</i><span style="font-weight: normal;"> (Kali Munto, 2002)</span></span></h4>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2033432480190902958.post-51529868988759417412014-10-16T23:06:00.000+03:002018-01-08T03:12:36.705+03:00Benim hatam değildi!<div class="MsoNormal">
<i><b>Masal</b></i><br />
<br />
7 ya da 8 yaşındayım, kardeşim 4 yaş küçüğüm bisiklette, lakin pedal çeviremiyor minicik o, itiyorum onu, yorulunca da yarasa gibi 3 tekerlekli bisikletin arkasına asılıyorum. Çok eğleniyorum. Bir çocuk, yaşıtım herhalde, komşunun oğlu... sürekli bizi itmek istiyor. Çok rahatsız olduğumu hatırlıyorum, eve gidip hemen o an ya da akşamı “pantolon giymek istiyorum” dediğimi ya da düşündüğümü bir de. Çünkü o çocuk eteğimin altına bakmak için itiyor, eğlenmek için değil. Buna eminim çünkü duyuyorum bu konuşmayı. Anlamsız ama kötü hislerim hatıramda.<br />
<br />
Büyüyorum derken... Yaşımı zorlasam da, kendimi hatırlamıyorum. Eve bir sürü 2.el karikatür dergiler gelmiş. Okudum hepsini kare kare, inceledim. Anlamlandıramadığım şeyler de vardı çıplaklık vs. Ve o gece ilk kabusumu gördüm. Bir kedi. Korkunç, kaypak, hain, pis bakışlı. Tırmalıyor yüzümü bedenimi. Çığlık çığlığa, ter içinde uyandım yada uyandırıldım. Korkumu unutmuyorum hala, hissediyorum, unutamıyorum. Dehşete düşmüştüm ve çaresizliğim, zavallılığım cabası. Okuduğum dergilere bağladım, çok sonraları hatırladım.<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
13 yaşındayım, herkes flörtöz, bense suskunum sadece. Gülmüyorum, bir de mutsuzum artık. Eğlendirmiyor hayat. İlk flörtler, ilk kalp ağrıları... Yaşıtlarım kavak yelleriyle sarhoş, bense farkında bile değilim aşkın, ilgi duymanın, flörtün. Oysaki 11 yaşında regl oldum ben de. Fiziksel gelişim normal.<br />
<br />
15,16 yaşlarım.. Artık çıktığım erkekler var, hatta listesini tutacak, sayısı ile iddialaşacak kadar var. “İyi de çok anlamsız” diyorum kendime, varacağımız nokta nedir nihayetinde. Aşk, sevgi, ilgi hepsi yalan. Diğerleri gibi olmak amaç, normal görünmek.<br />
<br />
Lakin duygusal anlamda ne kadar sığsa dünya, cinsel olarak aksi. Mastürbasyonu keşfedeli çok oldu. Bir erkeğin bana dokunması hoşuma gidiyor. Hatta diğerleri öpüşmeyi bile iğrenç bulurken, -ifade tarzları bu olurdu hep, tu kaka iğrenç- bana göre heyecanlıydı.<br />
<br />
Ve bu yıllarda bir erkek arkadaşım herhangi bir kafede, masamızda iki arkadaşım varken -ve farklı masalarda farklı insanlar olduğuna eminim- eteğimde eli, eteğimin altında derken daha derinlerde. Hoşuma gidiyor. Sadece dokunma. Göğüslerime dokunuyor. Hop sahne değişti, evdeyim, yaptığım çok iğrenç, ben kötü biriyim alenen uluorta... Utanıyorum, çok utanıyorum.<br />
<br />
15,16 yine kollarımı kestim defalarca, çok sinirliyim... Kimseyle konuşmuyorum. Hoş kimse de benimle konuşmuyor. Kan görmek rahatlatıyor beni. Her kesik acıtıyor. Kabuk bağlıyor, yine kesiyorum.<br />
<br />
Yıllar sonra düşündüm “neden?”. Sonra bir yerde okudum ki, kişi duygusal acıyı ne zaman ki taşıyamaz, ne zaman ki çöker, artık dayanamaz, fiziksel acıya döndürür o zaman.<br />
<br />
İyi de benim ne derdim vardı?...<br />
<br />
Başladı izolasyon... Tüm sosyal çevreden kopuş, batıyordum ve sadece “neden” diyordum. Niye ben kediden korkarım ki hem... Bir de yumurta vardı, 24-25lere kadar nefret ederdim yapısından.<br />
<br />
Ve günler geçti. Bammmmm! diye koptu film. <br />
<br />
O bana zarar verdi, yalnızdık, kronolojime göre 7 ila 11 yaşlarımın arasındaydı. <br />
<br />
O benden 4 yaş büyük. Banyodaydık. O bana sabunla oyun oynatıyordu, elimle köpük yapmayı. sonra dokundum. Dokunmamı ne şekilde istedi? Ne kadar sürdü bu oyun? Neler gördüm? Tecavüz oldu mu? Hiç bir şey net değil. Düşünmemeye çabalıyorum.<br />
<br />
Korkum baki, ruhum sakat, bense zavallı.<br />
<br />
Bugün 11 yaşındaki kızım aynı şeyi yaşar mı diye düşünmek deli ediyor beni.<br />
<br />
Susuyorum, 3 yıldır evdeyim, güya güvenli sığınağımda. 34 yaşındayım ve yapayalnız olmayı seçtim. Bu aralar “ben suçlu değildim” diyorum kendime sürekli, nedenlerimi öğrendim; çünkü ben bir çocuktum.</div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
Hayattayımhttp://www.blogger.com/profile/18087930084735789440noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2033432480190902958.post-80280557199713669812014-10-06T08:30:00.001+03:002018-01-08T03:17:42.769+03:00Tecavüz ve Cinsel İstismardan Sonra Cinselliğini Yeniden Kazanmak<div class="MsoNormal">
<i><b>© 2008 Pandora’s Aquarium</b>, Ash / <b>Çeviri:</b> Özge</i><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
Cinsel şiddet sonrası hayatta kalanların bir çoğu cinsellikte ve yakın ilişkide zorluklar yaşar. Nasıl doğal hissettiğinizi hatırlamanız önemli; çok travmatik bir şeyden sonra otomatik olarak iyileşmiş olmak zorunda hissetmemeliyiz. Tüm hayatta kalanlar farklı hızlarda iyileşir ve cinsel şifa süreci de buna dahil. İstediğiniz zaman cinsel şifa üzerine çalışmaya başlayabilseniz de, birçok insan şifanın diğer alanlarında ilerleme kaydedene kadar beklemeyi daha kolay bulur. Genellikle, altta yatan sorunları ele almanın cinsel şifa sürecinizde etkisi büyük olur. Kendinizi zorlamayın – Belli bir zaman çerçevesi yok, şifa bulmak için arzu duymak ve bu konuda çalışmaya istekli olmak çok önemli. <span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; mso-ansi-language: TR;"><o:p></o:p></span></div>
<h2>
<span style="color: #b45f06;"><b> </b></span></h2>
<h2>
<span style="font-weight: normal;"><span style="color: #b45f06;">Sağlıklı bir seks hayatını hakettiğinizi farkedin</span></span></h2>
Kulağa oldukça basit geliyor, ama cinsel şiddet sonrası hayatta kalanlara ister istemez öyle gelmez. Bir çok hayatta kalan, tecavüze maruz bırakıldığı için seks yapmak istememesi gerektiğini hisseder. Kendisine karşı korkunç bir şekilde kullanılan şeylerden hoşlanmanın yanlış olduğunu hissedebilir. Tecavüzle seksi ayırmanın, seksi istemenin ve başlatmanın tamamen makul olduğunu kabullenmenin bir yolunu bulmak önemlidir.<br />
<div class="MsoNormal">
<a name='more'></a><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; mso-ansi-language: TR;"> <o:p></o:p></span></div>
<h2>
<b><span style="color: #b45f06;"> </span></b></h2>
<h2>
<span style="font-weight: normal;"><span style="color: #b45f06;">Sekse mola verin</span></span></h2>
Bu bütün amaç karşısında mağlup olmak gibi gelebilir, fakat bir çok hayatta kalan altta yatan sorunlar üzerine çalışırken seks yapmayı durdurmayı yararlı bulur. Bu zamanın, belirlenmiş bir süresi yoktur; her birey için farklı olacaktır. Çünkü tecavüz sonrası cinsel temas, geri dönüşlere (flashbacks) yol açabilir, kendinizi zorlamak daha kötü hissetmenize neden olabilir. Ancak, bir süre için seksten kaçınma yönünde bilinçli bir karar almak baskıyı uzaklaştırır ve cinsel şifanızın diğer önemli yönleri üzerine yoğunlaşmanız için iyi bir fırsat olabilir. Bir çok hayatta kalan için, bu molayı vermek, sonunda faydayla sonuçlanan bir feda olabilir. Eğer bu tercih edeceğiniz bir şeyse, suçlu hissetmemeniz gerektiğini hatırlamak önemlidir. Partnerinizi seksten alıkoymuyorsunuz veya hiç bir şeyi onlara yasaklamıyorsunuz. Bu işte berabersiniz ve ayrıca seks yapmaktan mahrum bırakılmış değilsiniz.<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; mso-ansi-language: TR;"><o:p></o:p></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></div>
<h2>
<span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: inherit;"><span style="color: #b45f06;">Partnerinizle çalışın</span></span></span></h2>
Cinsel şifanız üzerine çalışmak için bir partnerinizin olması zorunlu değildir, fakat birlikte çalışırsanız, bu sürecin onları da kapsaması çok önemlidir. Eğer onların ne yapacağı belirsiz olursa, bu partnerler için sinir bozucu olabilir. <br />
<br />
Bir partnerle cinsel ilişki üzerine çalışıyorsanız, tecavüzden önce cinsel yönden aktif durumdaysanız, onun sizden belirli beklentileri olabilir. Onunla rahat hissetmediğiniz hiç bir şeyi yapmak zorunda olmadığınızı hatırlayın, ve belirli eylemlerde hemen rahat olmanız mümkün olamıyorsa, kendinizi zorlamayın. Partnerinizle konuşun ve ona mücadele ettiğiniz şeyleri açıklayın, size yardım edebileceği farklı yollar önerin.<br />
<br />
Yeni bir partnerle çalışan hayatta kalanlar, sil baştan başlama fırsatı yakalayabilir veya üzerine inşa edecekleri mevcut bir temelin yokluğundan ötürü bocalayabilir. Rahat olduğunuzdan daha fazlasını paylaşmak zorunda hissetmeyin. Rahat hissetmediğiniz belirli eylemleri açıklamanız çok iyi olur. Herkesin hoşlandığı ve hoşlanmadığı şeyler vardır, ve istemediğiniz şeyleri yapma konusunda asla baskı hissetmemelisiniz, ne olursa olsun geçmiş deneyimlerinizi de kapsayabilir.<br />
<br />
İletişim anahtardır; nasıl hissettiğiniz ve neye ihtiyacınız olduğu hakkında konuşun. Neden hoşlandığınızı, neden hoşlanmadığınızı ve neleri yapabilmek istediğinizi partnerinize anlatın. Birbirinize yaslanın; tecavüze maruz bırakılan biri olabilirsiniz, ama bu aynı zamanda partnerinizi de etkiler. <span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif; mso-ansi-language: TR;"><o:p></o:p></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></div>
<h2>
<span style="font-weight: normal;"><span style="color: #b45f06;">Seks hakkında konuşun</span></span></h2>
Partnerinizle açık iletişim kurmak önemlidir, fakat ayrıca diğer çıkış yollarını bulmak da yararlı olabilir. Seks terapisi konusunda uzmanlaşmış bir terapistle görüşmeyi seçebilirsiniz. Bir terapist sorunlarınız üzerinde çalışmanıza yardımcı olabilir, partnerinizle birlikte deneyebileceğiniz şeyler bulmanıza yardım edebilir. Bazı hayatta kalanlar, seks hakkında diğer hayatta kalanlarla veya onların arkadaşlarıyla konuşmayı yararlı bulur. Diğerleriyle konuşmak seksin sağlıklı yönlerine yeniden odaklanmanıza yardım edebilir. </div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><span style="mso-ansi-language: TR;"><o:p></o:p></span></span><br />
<h2>
<span style="font-weight: normal;"><span style="color: #b45f06;">Dokunma ve güven egzersizlerini deneyin</span></span></h2>
</div>
<div class="MsoNormal">
Farklı hayatta kalanlar, farklı şeylerle mücadele edecektir. Dokunmanın her türlüsünde zorluk çekmeseniz bile, dokunma egzersizlerinin bazı formları üzerinde çalışmak yararlı olabilir. Bunlar partnerinizle aranızda yakınlık ve güven inşa etmenize yardım edebilir ve cinsel şifanız için bir dayanak olarak işe yarayabilir. Ayrıca bir anlamda yeniden başlamak için, hoşlandığınız ve hoşlanmadığınız şeyleri yeniden keşfetmek için yararlı bulabilirsiniz. <br />
<br />
Wendy Maltz, <a href="http://www.amazon.com/gp/product/0060959649?ie=UTF8&tag=pandsaqua-20&linkCode=as2&camp=1789&creative=9325&creativeASIN=0060959649">The Sexual Healing Journey</a> kitabında belirli dokunma egzersizleri hakkında detaylı bilgiler verir. Dokunma egzersizleri ihtiyaçlarınıza ve şifanızın evresine adapte edilebilir. <br />
<br />
Bu süreç sinir bozucu olsa da, iyi bir dayanak sağlar. Onu mümkün olduğunca eğlenceli bir hale getirmeyi unutmayın. Şifa olumsuz bir şey olmak zorunda değildir. Partnerinizle gülün; onu bir oyuna çevirin. Seks yapmıyor olmanız, eğlenmek için başka yollar bulamayacağınız anlamına gelmez. Yakın ve cinsellik içeren bir ilişkiyi inşa etmek ve seks hayatınızı yeniden kazanmak için, sarılarak, öpüşerek ve el ele tutuşarak uzun bir yola çıkabilirsiniz.<br />
<br />
<h2>
<span style="font-weight: normal;"><span style="color: #b45f06;">Sabırlı Olun</span></span></h2>
Bu duymak istediğiniz son şey olabilir, ama doğrusu bu. Zaman alacak ve bazı aksaklıklar da olabilir. Fakat şimdi verdiğiniz her emeğin karşılığını gelecekte alacaksınız. Kendinizi hazır hissetmeden, bir şey yapmaya zorlamamanız çok önemli. İşlerin hemen yoluna girmeyebileceğini ve zor zamanlar geçirebileceğinizi kabul edin. Kolay bir şey olsaydı, muhtemelen elde etmeye değer olmazdı. Seks hakkında nasıl hissederseniz hissedin ya da ne kadar mücadele vermiş olursanız olun, şunu unutmayın, şifa bulmak ve sağlıklı bir seks hayatının tadını çıkarmak kesinlikle mümkün.<br />
--- </div>
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: x-small;"><i>Ayrıca <a href="http://pandys.org/forums/">“Pandora's Aquarium message board and chat room”</a> da “Sex&Intimacy” forumunda mesaj panosundaki konuları okuyabilir veya kendi konu başlığınızı yaratabilirsiniz.</i></span> </div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2033432480190902958.post-64298629771328006892014-09-30T04:20:00.001+03:002018-01-08T03:21:57.264+03:00Nasıl kabullendim?<div span="" style="color: #242f33; line-height: 21px;">
<b><i>Mahir</i></b><br /> </div>
<div span="" style="color: #242f33; line-height: 21px;">
Uzun bir zaman ne yaşadığımı anlamakta zorlandım. (2 ay) Yaşadığım şey bir taciz miydi? Kendime hep bu soruyu sordum, sordukça kriz geçiriyordum, geçirince de kendime şifa olsun diye başka konular aklıma getiriyordum.<br /><br />SFK'da tecavüz tartışılıyordu. Bir trans erkek olarak kadın etkinliklerinde bulunmak konusunda kafam karışıktı o dönem. O zaman öğrendim rıza olan olayların da tacizden tecavüzden sayılabileceğini. Bunu düşününce krizim geldi, mekandan çıktım. İstiklalde bir yere oturdum, düşüncelere daldım.<br /><br />Olay üzerinden 2 ay geçtikten sonra üniversitemin kampüsündeki manzarada otururken evet bu bir taciz dedim. Bir insana vajinal ilişkiyi öğretmeye çalışmak hem de bunu vajinal ilişkiyi kadınlığını reddettiği için reddeden ve bunu dile getiren bir trans erkeğe yapmaya çalışmak kişinin kişisel alanına saldırıydı ve bir tacizdi. İşin bir de fiziksel boyutu vardı, beni vajinal ilişkiye ikna etmeye çalışırken, beni okşarken bilerek vajinama ellememesini söylememe rağmen vajinama ellediğinde dilinden düşürmediği ''vajinismus'' kelimesini kullanarak ''vajinismus oldun'' demesi, benim sıçrayarak bağırdıktan sonra ertesi gün ''dün gece çok abartılı tepki verdin'' diyerek beni haşlaması fiziksel boyutlarından bir tanesiydi. Evet, 1 hafta boyunca vajinam sızlamıştı. Velev ki vajinismus, ne olacak? Vajinismusu doğal bir özellik olmaktan çıkarıp onu ''düzeltilmesi'' gereken bir hastalık olarak görmenin kendisi erkek egemen sistemin sonucudur. Bazı insanlar vajinal ilişkiye girmezler, çok mu anormal? O adamı çok sevdiğim için bu konuyu kapatmıştım.<a name='more'></a><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><span style="color: #242f33; line-height: 21px;"><br /></span></span>
Fiziksel boyutunun bir diğeri de gene vajinal ilişki istemediğimi trilyon kere söylememe rağmen, ilişkinin dışında onun üstte olmasını kabul ettikten sonra bana vajinal ilişki olmayacak sözünü vermesine rağmen ilişki ilerlediğinde vajinama penisini sokmasıydı. O cinsel ilişki denen şeyi çok iyi biliyordu, 30 yıllık hayatına pek çok deneyimi sığdırmıştı; benim ilk cinsel ilişkimdi ve ergenliğimi henüz bitirmiştim. Bu yüzden ilişki ilerlediğinde ben istediğimi alırım diye kurnazca bir hesap yapmıştı kendince. Başarılı da oldu çünkü bazı duyguları ilk defa hissettiğimden ötürü bozulsun istememiştim. Ama rıza gösterdiğim istediğim anlamına gelmiyordu, hiçbir zaman da gelmedi.<br /><br />
Yaşadığım olayın taciz olduğuna kendimi ikna ettikten sonra ona yaptığın tacizdi dedim. Onunla yüzyüze konuşmak mümkün değildi, ben de ayrıntılı olarak mesaj attım. Sonra konuşmadan eşyalarımı toplayıp evden çıktım. 1. mesaja verdiği cevap, ikinci mesaja da cevap vermemesi ikna olmayacağını gösteriyordu, olmadı da. Kendi içinde tutarsızdı, hem ilişki benim için penetrasyon demek değildir diyordu, hem de vajinal ilişki konusunda psikolojik şiddet uyguluyordu. Söylediği şeyler: ''Cesaretsizsin, korkuyorsun, beni nasıl anüsüne alırsın da vajinana almazsın, vajinanı istiyorum.'' Korkmuyordum, cesaretsiz değildim sadece istemiyordum. Üstelik bana korkuyorsun demeye hiç hakkı yoktu çünkü kendisi ''Belden bağlamalı dildonla bana gireceksin diye çok korkuyorum.'' demişti ve ben saygı gösterip benim penetre ettiğim bir ilişki daha çok hoşuma gidecek olmasına rağmen teklif dahi etmemiştim. Vajinal ilişki olmaz başka her şey olur demiştim. Bu tür bir durumda kendisine uymuyorsa benimle cinsel anlamda ilişkiyi kesmesi; beni cinselliği öğrenmesi gereken bir çocuk olarak görmeyip, olağanüstü bir psikolojik baskı yapmadan ilişkiyi kesmesi gerekliydi. Onu ikna etmek için bir kere daha içime almayı deneyip ''alamamam'' gerekmemeliydi. <br /><br />Başka şeylerden ötürü de aramız bozulmuştu ama gene de bu olayların yaşanmış olduğu gerçeğini değiştirmiyordu, aynı kadına aşıktık ama bu da bu olayların yaşanmış olduğu gerçeğini değiştirmiyordu, cinsel partnerimdi ama bu da bu olayların yaşanmış olduğu gerçeğini değiştirmiyordu. Bir insandan duydum: ''Taciz olaylarının çoğu eski sevgilinin ayrıldıktan sonraki iftirasıdır.'' Benim yaşadıklarımın erkek egemen bir gözle görüntüsü buydu. Kavgalıydık ve ona yenilmemek için evimizden çıkmıyordum. Ben hoşlandığım kadınla birlikte olamadığım, o adam olabildiği için kıskanıyordum ama bu da bu olayların yaşanmış olduğu gerçeğini değiştirmiyordu. O o evde senelerdir oturuyordu, ben sonradan gelmiştim. Ev arkadaşı olmamız da bu olayın geçmişte yaşanmış olduğu gerçeğini değiştirmiyordu. Ben sonradan geldiğim için ben evden çıkmalıymışım. Ben buna hiçbir zaman ikna olmadım ve taciz olayını sahiplenip açığa çıkardıktan sonra başka yapılacak bir şey kalmadığı için beyan verdiğim arkadaşımı yanıma alarak apar topar evden çıktım.<br /><br /> Tüm bu saydığım durumlar, anlık rızamın oluşu sebebiyle TCK'ya başvurmayı hiç düşünmedim. Hatta bunun için suçlandım. Yani taciz varsa TCK'ya gidilmeliydi, nasıl bir taciz olayı olur da TCK'ya gidilmezdi? Bu algı tam da cinsel istismar/tacizden hayatta kalanlara yöneltilen erkek egemen ''acaba yalan mı söylüyor'' algısıdır. TCK'nın fiziksel delile dayanan hem de heteronormatif yapısı, cinsel şiddet konusunda duyarsız memurlar insanı vazgeçiriyor. Ben polisin, savcının sözümü dinleyeceğini ve yaşadığım olayı anlayacağına inansam neden bu yolu tercih etmeyeyim. TCK'ya gidilmezse susulsun gibi bir algı olabilir mi? Cinsel şiddete karşı mücadelenin tek yolu TCK'ya gitmek değildir, bunun için aktivistiz. Benim tek delilim failin beni içine almadın manasında ''sen de bana ısrarcı oldun'' şeklindeki mesajıdır. Ama benim de ona öncesinde başka sebeplerden sayısız hakaret mesajlarım mevcuttur. Ama bu da bu olayların yaşanmış olduğu gerçeğini değiştirmiyordu.<br /><br /> İnsanların sevdiği insanlar tarafından tacize uğraması durumu karmaşıklaştırıyor. Ali Arıkan vefat etmeden yaşadığım olayı cinsel istismardan hayatta kaldım bloğunda yayınlatmak, Ali'ye göndermek çok istedim. Ama cesaret edemedim sözcüklere dökmeye. Aktivist arkadaşlarıma bu olayı söylemedim, utandım. Bir trans erkek tacize uğrar mıydı? Bir aktivist tacize uğrar mıydı? Böyle düşündüm. Tacize uğramayı kendime yediremedim. Beyan verdiğim okulumdan arkadaşlarım bu olayın tecavüz olarak adlandırabileceğini söylüyordu, tecavüz sözcüğüyle uzun yıllar barışamadım. Blogdaki yazıları okudum, deneyimler benimkine ne çok benziyordu. Yalnız olmadığımı düşündüm, bu çorbada benim de tuzum olsun dedim. Olaylar yaşandıktan 2 sene sonra bu yazıyı yazmamın sebebi ise bu olayda özel emeği olan değer verdiğim bir aktivistin kurucuları arasında olduğu Cinsel Şiddetle Mücadele Derneği'nin beni heyecanlandırmasıdır. Bu konuda çok düşüp kalktım, aktivistlik yaptım ve yapmaya devam edeceğim. Derneğin kuruluşunu selamlıyor, çalışmalarında başarılar diliyorum.</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2033432480190902958.post-18996607573164918892014-09-27T05:29:00.000+03:002018-01-08T03:48:27.846+03:00Sosyalleşme ve Sosyalleşmenin Cinsel İstismardan Hayatta Kalan Erkekler Üzerindeki Etkileri <div class="p1">
<span lang="EN-US"></span><span style="color: #666666;"><span style="background-color: #ffd966;"><span style="font-size: large;">Bu yazı; bu blogu açan ve geliştiren dostumuz (Aligül) Ali'nin aramızdan ayrılmadan önce çevrilmesini istediği bir yazıydı. Ali, hayatta kalan erkeklerle ilgili yazıların ve çevirilerin çoğalmasını, böylelikle bu konunun görünür olmaya başlamasını, ifade alanı yaratmasını, politik mücadeleye dahil olmasını çok önemsiyordu. Ali'ye ve kolektif çeviride katkısı bulunan herkese çok teşekkürler.</span></span></span><br />
<div class="p1">
<br /></div>
<i><b>Jim Struve</b>, LCSW, Psikoterapist </i><br />
<br />
Pek çok insan: “Cinsel istismar erkekleri kadınlardan farklı mı etkiliyor?” sorusunu sormuştur. Araştırmalar ve klinik deneyimler, cinsel istismar ile birlikte gelen travma deneyiminin erkeklerde de kadınlarda da benzer olduğunu gösteriyor. Dolayısıyla, cinsel istismardan hayatta kalmış kadınlara yönelik oluşturulmuş travma dinamikleri literatürü erkekler için de kullanılabilir.<br />
<br />
Hayatta kalan erkekleri kadınlardan ayıran en önemli etkenlerden biri, insanların (hayatta kalan erkeğin kendisi de dahil) erkeklerin kurbanlaştırılmasına kadınların kurbanlaştırılmasından farklı tepkiler vermesi. Diğer bir deyişle, erkeklerin yaşadıkları cinsel istismarla başa çıkma yolları da; toplumun erkek istismarına verdiği tepki de, mağdurun kadın olduğu durumlardan belirgin ölçüde farklı.<br />
<a name='more'></a></div>
<div class="p1">
<br />
Bu tepki veriş kalıplarındaki farklılığın büyük kısmı kültürümüzün cinsiyet bölüşümünü ele alırken, cinsiyetleri birbirine zıt konumda kuran tutumunu yansıtıyor. Cinsel istismarla başa çıkma konusunda erkekliğin kültürel normları, kadınlık normlarının yarattığından çok daha farklı bir bağlam yaratıyor.<br />
<br />
Cinsiyet rollerinin doğası gereği biyolojik mi yoksa sosyalleşmenin getirisi mi olduğu konusu tartışmalı olsa da, ben toplumsal cinsiyetin büyük oranda sosyal öğrenmeden etkilendiğini düşünüyorum. Dolayısıyla bu sunumda yer verilen düşünceler sosyal öğrenme ve cinsiyet ilişkilendirmesi bağlamında taraflıdır.<br />
<br />
Geleneksel cinsiyet toplumsallaşmasının sonucunda, kadınların daha çok kurbanlaştırılma tehdidi altında olduğunu düşünmeye şartlandık. Ne yazık ki, kadınlığı; taciz, istismar ve/veya ayrımcılığın yüksek tehdidi altında olmasıyla örtüştüren zihin yapılanması ile pek bir sorunumuz yok gibi görünüyor. Gerçekte; özellikle de cinsel istismar konusunda, erkeklerin de potansiyel kurban olabileceği fikrini dünya görüşümüzle içselleştirmek bize daha yabancı –ve muhtemelen de bu fikir daha az içimize sinmekte-.<br />
<br />
Gel gör ki, erkeklerin de cinsel istismara maruz kalıyor olduğu bir gerçektir. Bu meselenin gerçek ağırlığını ortaya koyabilmek için toplumsal inkar vaziyeti ve hafife almanın ötesine geçilmeli. Bu durum cinsiyet toplumsallaşmasının erkeklerin cinsel istismarına yönelik çalışma ve çabalarımıza olan etkilerini incelememizi gerektirir.<br />
<br />
Bir dizi feminist yazar <i>(Lerner, 1986;Bleier, 1984;Figes, 1986)</i>, erkekler ve kadınları birbirine uzak iki kategoriye ayırmanın oldukça politik bir sözleşme olduğunu savunuyor: ataerkiyi korumak için tasarlanmış yapay bir normlar sistemi. Erillikten ve dişillikten beklentilerin günümüz ataerkil kültürü bağlamında birbirinden nasıl farklılaştığını saptamak faydalı olacaktır.<br />
<br />
Günümüzdeki pek çok çağdaş ataerkil batı kültürlerinde, örneğin ABD’de, kadın olmak ve erkek olmanın ne demek olduğuna bakarak başlayalım. “Maskülenlik” ve “ feminenliğe” atfedilen belli başlı kişisel özellikler var. Aşağıdaki liste bu cinsiyet ayrımlaştırmalarını gerçekleştirmek için kalıpyargılar olarak kullanılan normları karşılaştırıyor:<span lang="EN-US"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></span>
<br />
<h2>
Ataerkil Batı Kültürlerinde Atanmış Ortak Cinsiyet Özellikleri</h2>
Maskülen – Feminen<br />
Mantıklı & rasyonel – Mantıksız & irrasyonel<br />
Bilgili/Nesnel – Sezgisel/Öznel<br />
*Makul – Histerik<br />
Güçlü/Dayanıklı – Narin/Kırılgan<br />
Duygularını saklayan – Duygusal olarak savunmasız<br />
Egemen – İğdiş edici (Dominant – Castrating)<br />
Olgun/Yetişkin gibi – Olgunlaşmamış/Çocuksu<br />
Sahiplenici – Kontrolcü<br />
Özerk/Bağımsız – Muhtaç/Bağımlı<br />
Lider – Takipçi<br />
Aktif – Pasif<br />
Engelleri aşabilecek olan - Engellenmiş olan<br />
Rekabetçi – Rekabetçi olmayan<br />
Amaç odaklı/Üretken – Süreç odaklı/Daha az üretken<br />
Yardım istemek = erkeksi olmayan – Yardım istemek= kadın olmak<br />
Korkuyu reddeden – Korkuyu kabullenen<br />
Trajedi kopması halinde karşılaşınca onurlu – Trajik bir durumla karşılaşınca bitkin<br />
<br />
Bu normların birikerek artan etkisi erkek çocukları maskülen erkekler ve kız çocukları feminen yetişkin kadınlar olmak üzere sosyalleştirmek. Sanki büyürken bize giyeceğimiz bir kıyafet takımı veriyorlar ve bizden beklenen de bize verilen bu “maskülen” veya “feminen” kostümünü hem kabullenip hem içinde rahat etmemiz.<br />
<br />
Ne yazık ki kültürümüzde, altta yatan bir önermeye göre; erkek çocuklar ve yetişkin erkeklerin duygularıyla hareket etmesinde sorun yoktur ama duygularını ifade etmesini tehlikelidir: erkekler duyguları “aşacak” ve zorlukların “üstesinden gelecek” kapasiteye sahip olmalılar. Bu anlayış, bir erkeğin cinsel kurbanlaştırmaya maruz kalmak gibi travmatik bir deneyimle karşılaştığında nasıl tepki vereceğini etkileyen önemli faktörlerden biridir. Aslında, bu kültürel beklenti erkek ve istismara maruz kalan olmanın oksimoron[1] oluşturması gibi küresel bir çifte açmaza yol açar. Böyle bir çevrede, erkekler için cinsel istismara maruz kalmanın bir adım ötesine geçerek bu deneyim ile ilgili kişisel sorunların üzerine gitmeleri son derece zordur.<br />
<br />
Buna ek olarak, baskın (egemen) kültürün normları, güç ve şiddeti erkeğin kullanmasına müsamaha gösterir. Örneğin, toplumsal cinsiyet ayrımlarına ilişkin geleneksel değerlerin tarafında olan bir çok erkeğin tutumu, eğer yakalanıp cezalandırılmayacaklarından eminseler tecavüz davranışının bazı formlarını yapmaya istekli olmada serbestilik duygusu yansıtmaktadır. İronik olarak, bu, istismara maruz kalanı kendisinin kurbanlaştırılmasından sorumlu tutan bir tutum geliştirir. Bu tür kültürel bağlam içinde, birçok erkek kendi uğradığı istismarın sorumluluğunu kabul etme eğilimindedir. En azından, çoğu erkek kendilerine olabilecek istismarı engelleme yetisine sahip olduğunu düşünmektedir ve uğranan istismarı durdurma girişimindeki başarısızlığı suç olarak ima etmektedirler. Erkekler istismara ne kadar genç yaşta uğramış olurlarsa olsun bu tutum sürdürülmektedir. <br />
<br />
Erkekler uğradıkları istismardan kaynaklanan yaraları gidermek için tedavi aradıklarında, önemli bir miktar enerji ve zamanını toplumsallaşma sürecinin etkisini çözmeye odaklanmaya ayıracaktır. Erkeklerin toplumsallaşma deneyimleri boyunca aldıkları çeşitli mesajları tanımlamak hayatta kalan erkeğin tedavi ve iyileşme sürecinde karşılaşacağı ortaya çıkacak bazı sorunları açıklamaya yardımcı olacaktır.Takip eden metinde erkeklerin kültürümüzde geleneksel maskülen erkek olmaları yönünde aldıkları önemli toplumsallaşma mesajları detaylandırılmaktadır. Her bir mesaj terapi sürecinde ortaya çıkabilecek tipik erkek tepkisini açıklayan kısa bir özetle birlikte verilmektedir.<br />
<br />
<b>• Erkekler doğuştan saldırgandır/agresiftir.</b><br />
<br />
Birçok erkek duygularını koruyan zırh çatlamaya başladığında uçucu/öngörülemeyen davranışlara karşı hassas olabilir. Bazı erkekler savunmasızlık duygularına artan saldırganlık sergileyerek karşılık verebilir.<br />
<b><br />• Erkekler sıkıntıyla yüzleşmede güçlüdür/dayanıklıdır.</b><br />
<br />
Algılanan kırılganlık birçok erkeği kendini korumanın bir yolu olarak soyutlanmaya(izolasyona) zorlar. Bu nedenle, bazı erkekler kontrol görüntüsünü korumak için soyutlanmaya çekilir. Bazı erkekler kontrol altında olduğu görüntüsünü vermek için hissettiklerini bölümlendirmeye ya da duygusal tepkilerini düşünselleştirmeye yönelir Ancak, bu tür davranış sıklıkla kontrol edilemeyen görünen bir deneyimin altta yatan kontrolü yeniden kazanma isteğini yansıtmaktadır.<br />
<b><br /> • Duygularını açıkça ifade eden erkekler zayıf, dengesiz ve güvenilmezdir.</b><br />
<br />
Birçok insan duygularını açıkça ifade eden erkekleri zayıf dengesiz ve güvenilmez olduğu şeklinde yargılar. Özellikle, duygusal erkek birçok insan için bir oksimorondur. Bazı erkekler gerçek ya da algılanan sosyal normlarda izin verilen erkek davranışına uymak için uğraşırken duygularını ifade etmeyi ağır bir şekilde kısıtlar. Bir çok erkeğin dışarı aktararak gösterdiği davranışın tam tersi içsel ve özel deneyimlere sahip olma eğilimi vardır.Bu nedenle, hayatta kalan erkeğin arkadaşları ve terapistleri her zaman gördüğü şeyin gerçek olmayabileceğinin farkında olmalıdırlar.<br />
<br />
<b>• Erkekler, mantıklı, karar verip eyleme geçmek odaklıdır; hissettikleri duygular yıkıcı ve yüzeyseldir ve bu onu daha az üretken bir kişi yapar. (= daha az başarılı).</b></div>
<div class="p1">
<br />
Mevcut sosyalleşme kalıplarının bir sonucu olarak, erkekler hayatı boyunca yollarını kendi kendilerine bulmayı öğrenirler. Erkeklere hislerin verimlilik için yıkıcı olduğu öğretilmiştir bu yüzden kendilerini “ruhsuzlaştırmak” ya da duyguları duymazdan gelmek için stratejiler öğrenirler. Çoğu erkek henüz yetişkin olmadan, büyük ihtimalle duygularını tanımlama yeteneğini bile kaybetmiş olur. Bu nedenle, erkek hayatta kalanların terapi sürecinde ilk adım olarak, duygu sözcük dağarcığını oluşturmaya ve duygularını tanımlama yeteneğini öğrenmeye odaklanmak gerekebilir. Bazı erkek hayatta kalanlar için, terapi bir çok kez izinsiz girişim olarak tecrübe edilecektir ve bu terapiden veya terapistten korku duyulmasına neden olabilir.<br />
<b><br /> • Duygular hiç bir zaman açık değildir; onlar genellikle belirsiz ve şekilsizdir; eğer herkes duygularıyla hareket ederse, (kararların siyah-beyaz bilgilere dayalı olmasını gerektiren) sosyal düzen çöker; birilerinin açık seçik düşünmeye devam etmesi gerekir.</b><br />
<br />
Genel olarak, erkekler çözümlerin önemine değer vermeyi öğrenirler. Bu nedenle, erkek hayatta kalanların çoğu, bilgi toplamak, anlamak, cevaplamak, görevlerini yerine getirmek için, büyük ölçüde kendi arzularına ağırlık verirler. Kaçınılmaz olarak, erkek hayatta kalan, kendi yaşadığı istismar ile ilgili konuları çevreleyen bulanıklık ve belirsizliklerle karşı karşıya kalacaktır. Kısmi cevapları, “gri” alanları ve belirsizlikleri, başarısızlık olarak yorumlamaya eğilim gösterebilir. Mutlak cevaplardan daha azına razı olmaktaki güçlükler, erkek hayatta kalanın kendisine ve/veya ona yardım etmeye çalışan diğerlerine –terapist ve/veya diğer grup üyelerine- karşı aşırı eleştirel olmaya itebilir.<br />
<br />
<b>• Duygular çatışkıyı çağrıştırır.</b><br />
<br />
Birçok erkek, belirli duygusal enerjileri ayırt etmekte büyük zorluk yaşar ve dolayısıyla duygusal enerjinin her türlü varlığı, çoğu zaman bir çatışkı durumu olarak yaşanır. Sonuç olarak, erkekler genellikle duygusal çalışmaları yıkıcı veya zarar verici olarak algılayacaktır. Duygulardan kaçınmaya olanak sağlamak için değişimi başka tarafa yönlendirmeyi deneyebilirler. Bu bağlamda, bir çok erkek hayatta kalanın; terapi çözümlere ve görevlere işaret etmekten kayıp süreç odaklı faaliyetlere odaklanıyorsa, güç mücadelelerine karşı kırılgan olabileceği tahmin edilebilir.<br />
<br />
<b>• Duygularla başa çıkmak lüks bir şeydir; erkekler üretken olmalı, duyguları ifade etmek gibi lüks bir meşgaleyle vakit kaybetmemelidir.</b><br />
<br />
Birçok erkek duygularını bastırmayı öğrenir ve duygularla yüzleşmenin belli bir meselede uygulanabilecek son hamle olduğuna inanır. Çoğunlukla erkekler işler gerçekten kötü gittiği zaman duygularının doğruluğunu kabul ederler. Dolayısıyla erkekler aslında bastırılmış duyguların fizyolojik görüntüsü olan psikosomatik rahatsızlıklara karşı savunmasızdırlar. Örneğin, erkekler kalp krizi gibi stresle ilişkili hastalıklara kadınlara göre daha genç yaşlarda ve daha yüksek bir olasılıkla yakalanmaya meyillidir. Erkek hayatta kalanların, inanç sistemlerine duygularını dahil edebilmeleri için, duyguların ifadesini engelleyen tedbir kararlarının üstesinden gelmeleri gerekecektir.<br />
<b><br />• Erkekler, kadınlar gibi etkili bir şekilde duyguları ile başa çıkabilecek genetik yatkınlığa sahip değildir; kadınlar duygularıyla erkeklere göz kulak olabilir.</b><br />
<br />
Birçok erkek, erkeklerin duyguları ile başa çıkabilecek biyolojik kapasiteye sahip olmadığını söyleyen kültürel norma inanır. Bazı erkek hayatta kalanlar, diğerlerinin aklından geçeni okumasını ya da ilgilenmesini (terapist, akran, arkadaş, partner vb.) beklemeye yatkındır.<br />
<br />
<i><b>Kaynak:</b> <a href="http://www.malesurvivor.org/">www.malesurvivor.org</a></i><br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">[1] <i><b>Oksimoron</b>, birbiriyle çelişen ya da tamamen zıt iki kavramın bir arada kullanılması ve bu şekilde oluşturulmuş ifade.</i></span></div>
Hayattayımhttp://www.blogger.com/profile/18087930084735789440noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2033432480190902958.post-12632543552250265432014-09-26T21:30:00.000+03:002018-01-08T03:56:14.488+03:00Yalnız değiliz hiçbirimiz.. İyi ki..Eksik kalan yanımı tamamladınız sanki.<br />
<br />
Benim yaşadıklarımı kimsenin yaşamasını istemezdim tabi ama inceleyince blogu bir tuhaf oldum, içim acıdı, size sımsıkı sarılmak istedim.<br />
<br />
Gitmek beni iyileştirdi, hep gittim ve gitmeye devam ediyorum. Siz kimsiniz bilmiyorum ama gittiğim için kötü hissettim ilk defa kendimi, keske sizi bulsaydım yanınızda olsaydım. Benim için gitmek iyice zorlaştı şimdi ..<br />
<br />
Çok uzakta olacak olsam da, hep sizinleyim ben.. Yalnız değiliz hiçbirimiz.<br />
<br />
Ne diyeceğimi bilemiyorum, iyi ki var bu blog iyi ki...<br />
<br />
<i><b>- Erkek </b></i><i><b><i><b>Bir </b></i>Hayatta Kalan</b></i>Hayattayımhttp://www.blogger.com/profile/18087930084735789440noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2033432480190902958.post-75986019417284830722014-09-23T07:12:00.001+03:002018-01-08T03:57:26.625+03:00"Dışarıya karşı hep güçlü durmaya çalışıyorum"Ben asker çocuğuyum ve 9 yaşıma kadar babam hep doğuda görev yaptı. Benim dışımda 3 kız kardeşim var ve annem de çalışıyor. 5-6 yaşlarındayken annem çalıştığı, ablalarım okula, babam da işe gittiği için bana bakabilecek biri yoktu ve doğal olarak bakıcı tutuldu. Bakıcım 17-18 yaşlarında bir kızdı. -bu cümleyi yazabilmek için biraz beklemek zorunda kaldım- bana bakarken onun cinsel tacizine uğradım. Belki pedofili hastasıydı, belki sadece kötü biriydi bilmiyorum ama ben bana dokunuşlarını, öpüşlerini hala hatırlıyorum ve bu her seferinde kendimi öldürme isteğiyle dolmama sebep oluyor. Belki bundan ötürü bilemiyorum ama kız arkadaş edinemiyorum, sevgililerime tam anlamıyla güvenemiyorum, ailem dahil -en yakın arkadaşım hariç- hiç kimseye bir şey anlatamıyorum. Bu anlattıklarımı sadece 4 kişi biliyor ve hiçbiri ailemden değil. Bu kişilerden bir tanesi sevgilimdi ve bu durumu bildiği halde bana 'erkek arkadaşların çok fazla, kendine kız arkadaş edin' baskısı yapıp, beni anti-feminen olmakla suçladı. Bazen aileme anlatmak istiyorum ama "uyduruyorsun bu zamana kadar neden anlatmadın" gibi şeyler duymak istemiyorum. Bu arada şu an 19 yaşındayım ve hiç psikolojik tedavi görmedim, bunu 18 yaşıma kadar kimseye anlatamadım. <br /><br />Dışarıya karşı hep güçlü durmaya çalışıyorum, herkese iyilik yapmaya, hayattan sürekli zevk almaya, her zaman gülümsemeye çalışıyorum. Psikolojik durumumun çok iyi olmadığını düşünüyorum ama bunu kendi kendime aşmaya çalışıyorum ve sanırım şu zamana kadar başardım. Başkalarının iğrençlikleri bizleri yıldırmamalı. <b>:')</b>Hayattayımhttp://www.blogger.com/profile/18087930084735789440noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2033432480190902958.post-42944960547052115962014-08-09T20:07:00.003+03:002018-01-08T04:01:36.065+03:00Psikolojik ve Psikiyatrik Tedavi Gören Cinsel İstismardan Hayatta Kalanlar İçin Çağrı<div class="p1">
<i>Bu çağrı, uzun zamandır cinsel istismar ve ruh sağlığı uzmanlığı alanında bu sorunun ele alınması üzerine kafa patlatan bir kişi tarafından 27 Temmuz 2014 tarihinde Radikal’de yayımlanan Dr. Alper Hasanoğlu’nun “<b>Borderline kadın…</b>” adlı yazısının bardağı taşıran son damla olduğu düşünülerek kaleme alınmıştır. </i><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span>
Bu yazı, ruh sağlığı alanının cinsel istismara uğrayan kişiler söz konusu olduğunda Türkiye’nin ne kadar tehlikeli sularda yüzdüğünü ortaya koyuyor. Dr. Hasanoğlu, yazısında borderline rahatsızlığı otoritesine dayanarak ve argümanına hiçbir kaynak göstermeden “kadınlarda daha yaygın olmasına” bağladıktan sonra “sağlıklı” erkekleri borderline bozukluğa sahip kadınları “keşfetmeye” ama kendileriyle “ciddi düşünmemeye” davet ediyor. Bu noktada, pişkince “Kimse kimseyi istismar etsin denmedi ki, bunun cinsel istismarla ne alakası var” diye sorulabilir? Bu soru, sorunu çarpıtmaktan başka işe yaramayacaktır, çünkü sorun cinsel istismara uğrama potansiyeli kadar cinsel istismara uğramış olmakla alakalıdır, kaldı ki danışanını arzu nesnesi olarak tasarlayıp kamuya açmak da kendi içinde bir cinsel istismardır. Cinsel istismarın, duygudurumu bozukluklarının çoğunda harekete geçirici bir rolü olduğu yadsınamaz. Bu yazı, çoğunluğunun cinsel istismarla bağlantılı travmalarını kendi içinde çözme gücünü kendinde bulamadığı için bir noktada kendini hayata daha sağlıklı biçimde adapte etmek üzere bir ruh sağlığı uzmanına başvuran kadının uzmanın gözünden nasıl göründüğünü ve yazarın yazısına gelen tepkilere gevrek gevrek “şakaydı canım” gibi bir cevap verebildiği düşünülürse, bu bakış açısına sahip bir uzmanı ruh sağlığı alanında denetleyecek bir üst yapının olmadığını, bu eril, heteroseksist, cinsiyetçi bakış açısının uzmanlar arasında serbestçe yüzdüğünü de ne yazık ki gösteriyor. <br />
<a name='more'></a><br />
Ruh sağlığı uzmanlığını egemenliği altına almış eril, cinsiyetçi, heteroseksist bakış açısının psikolojik ve/veya psikiyatrik tedavi gören cinsel istismara maruz kalan kişilerin hayata sağlıklı biçimde adapte olmasını nasıl zorlaştırdığı küçük bir vakayla rahatça analiz edilebilir. Sanırım 16 yıl oluyor, kişiler üç aşağı beş yukarı 18 yaşında, herkes hayatının en belirleyici döneminde. “Arkadaşlarla” tatile gidilmiş. Bir sebepten bir erkek “arkadaş” gecenin birinde gruptaki “en yakın arkadaşının” bedenin hemen üzerinde şınav çeke çeke inlemeye başlıyor, hayatta kalan korkudan yüzü dönükken hemen sırtını dönüyor, ne yapacağını bilememiş. Bu ayrıntı bir açıdan önemli değil ama olay diğer çoğu “arkadaşının” da yatıp kalktığı bir ortamda gerçekleşiyor (orada bulunmasalar da olay bu kadar zedeleyici olacak çünkü rencide edilen kişi karşısındakini “en yakın arkadaşı” olarak tanımlamış, rencide edilen kırılgan güven). Bu yüzden, binip inleme işleminin içinde sperm ve erekte olup bir yere duhul etmiş penisin yer almaması hemen akabinde geçirilecek olan travmayı azaltmıyor. Olayın esnasında ve hemen ertesinde “arkadaşlar” bu konuyla ilgili hayatta kalana hiçbir onarıcı, faile hiçbir cezalandırıcı müdahalede (en ufak bir eleştiri bile) bulunmadığı gibi, hayatta kalana çok aşağılık şakalar da yapabiliyor “M.S. seni (..)ikti, hahaha!” gibi. Tacize uğrayan kişinin “en yakın arkadaş” diye bir kavrama inanmasının da getirdiği bir duygusal karmaşanın da eklemlenmesiyle zihni yavaş yavaş çözülmeye başlıyor, kısacası travma geçiriyor. “Arkadaşlar” tarafından çuval gibi bir tarafa atılarak günlerce kendi kendine bırakılıyor, travmasını kendi içinde daha da şiddetle yaşamaya itiliyor. Dönüşte ailesi panik içerisinde psikiyatra koşuyor, ama “arkadaşlar” sorgulanmıyor, hatta utanmadan hayatta kalanın travma geçirdiği zaman diliminde onun “doğum günü partisine” geliyorlar. <br />
<br />
İlk gidilen psikiyatr hayatta kalanın tipine bakıp beş dakika içerisinde “manik depresif” diyor, aile bu teşhisi kabul ediyor ve hayatta kalanın geçirdiği travmayı hiçbir biçimde onarmayan çok ağır ilaçlara maruz kaldığı dönemde ne zaman psikiyatra derdini anlatmaya çalışsa “Boşveer! Umursama!” sözleriyle susturuluyor, sorun “genetik”, hayatta kalanın aslında başına hiçbir şey gelmedi, mantık bu. Hayatta kalan bu süreç içerisinde deneyimini bastırmayı öğreniyor, bilinçsizce bastırıyor. Tüm psikiyatrlar travmanın ardından gelen bir atak üzerinden “bu genetik bir hastalık, ömrü boyunca bu hastalığı çekecek” genellemesini yaptığı için, aile bu genellemeye kendisinin üstünde bir bilimsel gerçek olarak inandığı için, sonunda o da bunlara inanıyor, inanmak durumunda kalıyor. Bir sorun mu var? O zaman sorumlusu hayatta kalan. Bu tutum psikiyatrik tedaviyi kısaca özetler. Peki ya psikolojik tedavi nasıl bir yardımda bulunabilir? Bahsedilen eril, cinsiyetçi, heteroseksist bakış açısının çerçevesine sıkışmış gereksiz ve yıpratıcı terapi seansları içerisinde hayatta kalan bu değil de, daha güncel ve “hafif” başka taciz vakalarını aktarmaya çalıştığında bile “Sen yanlış anlamış olmayasın.” gibi iddialarla yine susturuluyor. Ve bu tedavi tarzı üç aşağı beş yukarı on yıllarca bu minvalde devam ediyor. <br />
<br />
Bu aktarılan bir deneyim, bir hayatta kalanın ağzından diğer hayatta kalanlara ulaşmada bağ kurulabilmesi için ayrıntısıyla aktarıldı. Bu çağrının amacı, benzer ya da farklı, ama aynı yapısallıklar içerisinde ezilmiş hikâyelere ulaşmak ve onları duyulur hale getirmek. Bu yüzden, görünürlük kazanan bir gedikten yola çıkarak, zaman içerisinde genellemelere ulaşmak suretiyle ruh sağlığı alanında bir talep havuzu oluşturmak ve farkındalık yaratmak, çünkü açıkça görülüyor ki burada hayatta kalanın deneyimledikleri sadece bir “kötü kalpli” erkeğe ya da yanlış arkadaş seçimine indirgenemez. Dr. Alper Hasanoğlu’nun akıl sağlığı sınırları içerisine dahil edilemeyecek yazısının, bu yazının da ruh sağlığı uzmanlığı alanında gerekli tepkiyi doğurmamasının gösterdiği üzere, bir hayatta kalan tanıklığında tüm hayatta kalanların hayatta kalmasını zorlaştıran çok ciddi bir kurumsal sorun var. Bu yüzden, özellikle bu suskunluğa itilişlerin altı çizilerek cinsel istismar sebebiyle travma geçirmiş ya da bir biçimde önceden, mesela çocukluğunda, cinsel istismara uğrayıp artçıl şoklarını yaşamış kişilerin ruh sağlığı kurumlarınca nasıl karşılandıkları, hayatta kalanların kendini ifade etmeye cesaret edip etmediği, etmeye çalıştıysa neler deneyimledikleri konusunda bir araştırma yapma zamanı gelmiştir. Böyle bir araştırmada yöntem, mümkün olduğunca çok ve bir coğrafi konuma saplanmadan, bahsedilen sorunu yaşamış kişilere ulaşıp onlarla mülakat yapmak, belli bir havuz oluşturduktan sonra anket verileri ve istatistik oluşturmak yoluyla sorunun bir topografyasını çıkarmak şeklinde ilerleyecektir. <br />
<br />
Cinsel istismar sorunun sadece bir öz olarak kadın sorunu olduğu düşünülmediği için, çağrı sadece cinsel istismardan hayatta kalan kadınlara değil, her cinsel yönelim ve cinsiyet kimliğinden hayatta kalana açıktır. Mülakatlar (hayatta kalanların ve ruh sağlığı uzmanlarının anonim kalması güvencesinin verilmesiyle) <a href="http://cinsel-istismardan-hayatta-kaldim.blogspot.com.tr/">Hayattayım</a> bloğunda yayınlanacaktır çünkü deneyimler önemli. Mümkün olduğunca hayatta kalana ulaşabilmek ümidiyle! <br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span>
İletişim için: <b>hayattayim.blog@gmail.com </b></div>
Hayattayımhttp://www.blogger.com/profile/18087930084735789440noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2033432480190902958.post-2224423500286382232014-04-07T23:27:00.005+03:002018-01-08T04:03:01.413+03:00Zor Yazılar Serisi: Taciz<div class="MsoNoSpacing">
<i><b>Ulaş</b></i><span lang="EN-US" style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></div>
Sanırım 2005 yılıydı. Evet havalar da sıcaktı, mayıs ayıydı. O zaman okuldaki tiyatro çalışmalarına gidiyordum. Üniversitede ikinci öğretime gidiyordum. Okula başlayana kadar akşamları evden dışarı çıkmıyordum. Saat altı, akşam dışarda kalmak için son limitti. Okul başladıktan sonra uzunca bir süre eve tek başıma dönmeye alışamamıştım. Akşam sekiz dokuz bile bana çok geç geliyordu. Otobüs okulun içinden kalksa bile mahalleye geldiğimizde eve giden yolda tedirgin oluyordum. Bazı zamanlar koştuğumu hatırlıyorum.<br /><br />O yıl ise daha rahattım ama gene de tedirgin oluyordum. Çok geç kalmamak için dokuz arabasına yetiştim. Dokuz buçukta indim otobüsten. Sokakta kimse yoktu. Çalıştırılmaya çalışılan bir araba sesi duydum. Tekrar tekrar deniyordu ama araba en son boğuldu. Ben de gayet hızlı devam ettim. Sonra arabadan biri indi ve rugan ayakkabının asfaltta çarpan sesiydi duyduğum. Hızlı hızlı yürümeye başladı. <div class="MsoNoSpacing">
<a name='more'></a> </div>
<div class="MsoNoSpacing">
"Takip ediliyorum sanırım" dedim ama eve çok yaklaşmıştım. Nedense yol ortasından değil daha kenarlardan yürümeye başladım. Gözükmeyeceğimi düşünüyordum herhalde. Sonra aramızdaki mesafe iyice azaldı. Beni takip ettiğinden bir şüphem yoktu. Ama eve bir kaç ev kalmıştı. Kapının önüne geldim. Deli gibi zili çaldım. Arkamı dönüp baktığımda, gayet rahat, elleri ceplerinde yaklaşıyordu. Sonra ben daha kapının önündeyken geldi ve arkamdan sarıldı. Ağzımı kapattı. Ağzımdan elini çekip bağırmaya başladım. Camdan kuzenim çıktı. Kuzenimi görünce koşmaya başladı. Sokağın başına kadar koştu ve köşede durdu. Bir an durup baktı, ben de ona baktım. Sonra kayboldu.<br /><br />Evdekiler "noldu?" diye sorunca, cüzdanımı çalmaya çalıştı dedim. Hiç bir şey hissetmiyordum. Hiç de ağlamadım. Nasıl bu kadar rahat olduğunu düşünüyordum. Ellerinin ceplerinde oluşuna falan hayret ediyordum. Bir de en son dönüp baktığındaki yüzü gözümün önünden gitmiyordu. Birini aramak istiyordum ama kimi arayacağımı da bilemedim. Bartın’da bir arkadaşım vardı, onu çok seviyordum. Onu aradım "böyle böyle oldu, çok korktum" dedim. Konuştuk biraz, sonra kapattık. O Eskişehir’deki arkadaşlarıma haber verdi. Sonra tiyatrodan birileri aradı. O günü öyle hiç bir şey hissetmeden sadece bir korkuyla geçirdim. <br /><br />Ertesi günü arkadaşlarım geldiler. Baya da kalabalıktılar. Beraber çıktık sokağa. Onların yanında gayet huzurlu ve güvende hissediyordum kendimi. Sonra dönüşte de beraber döndük. Beni eve bıraktılar.<br /><br />Yaklaşık üç ay eve tek başıma gidip gelemedim. Hep yanımda birileri vardı. En az iki kişi bana eşlik ediyordu. Zaman geçtikçe o yolu bir daha tek başıma yürüyemeyeceğimi ve bu işin nasıl olacağını düşünmeye başlamıştım. Ya eve giremeseydim, ya sesimi duymasalardı diye düşünüp düşünüp korkuyordum. Otobüslerde, sokaklarda herkesten şüphenir halde geziyordum. Herkes kötü olabilir, herkes saldırabilir gibi geliyordu. Sokağa girdiğim an ayakkabı sesini duyuyordum. <br /><br />Hiç geçmeyecek sandığım bu korku bir zaman sonra eçti. Eve tek başıma gidip geliyordum artık. Düşünmemeye çalışıyordum. Ama ara sıra gene de duyuyordum o sesi.<br /> </div>
<div class="MsoNoSpacing">
Bu olay "taciz nedir, cinsel saldırılar nedir" diye daha yoğun düşünmemi ve araştırmamı sağlayan bir olaya dönüştü sonra. Anlayamadığım bir çok şeyi feminizm tartışmaları içinde anlamlandırdım ve düşündüm. Sadece benim başıma gelmediğini, bir çok kadının ve kadınsı bulunan kişilerin bu ve buna benzer şeylere maruz kaldığını öğrendim. Tanımadığım bir sürü kişiyle empati kurmamı sağladı.<br /><br />Aradan yıllar geçmiş. Neredeyse on yıl sonra bunu yazabiliyorum. O dönem yanımda olan bir çok kadın arkadaşım sayesinde o sokakta yeniden yürüyebildiğimi biliyorum. Onlar olmasalar daha uzun sürecekti bundan da eminim. <br /><br />Bu desteğe rağmen Eskişehir’e gittiğimde tekrar hatırlıyorum. O sese benzer bir ses duyduğumda da, nerede olursam olayım, durup nereden geldiğine bakıyorum. Birisi arkamdan koşuyorsa, durup yol veriyorum. Kendimce önlem alıyorum. Çok çabuk "takip mi acaba, noluyor" kafasına girebiliyorum.<br /><br />Aradan geçen onca zamandan sonra dönüp baktığımda, böyle şeylerin izlerinin ne kadar etkili olduğunu düşünüyorum. Geçti evet, her şey gibi izini bırakarak geçti...</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2033432480190902958.post-75383862712225334652014-04-04T02:18:00.001+03:002018-01-08T04:11:43.350+03:00Çocuğun Cinsel İstismarı: Büyükler Ne Yapabilir?<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3RUJbbuxHgDNAM0rSpieu6u3B-gknHRdTGeyjT4cM5CdgsxggfvXAwhU4XqklpzsFK45Lau9r6uy3rF9-HoGbfuwlZywMynKLNQ24duLen6LKie73pEVPLK-La3palV1iLVmm57NBc5k/s1600/hayattayim-zeynep2.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3RUJbbuxHgDNAM0rSpieu6u3B-gknHRdTGeyjT4cM5CdgsxggfvXAwhU4XqklpzsFK45Lau9r6uy3rF9-HoGbfuwlZywMynKLNQ24duLen6LKie73pEVPLK-La3palV1iLVmm57NBc5k/s1600/hayattayim-zeynep2.jpg" width="235" /></a></span></div>
<style>
<!--
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-language:TR;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-size:10.0pt;
mso-ansi-font-size:10.0pt;
mso-bidi-font-size:10.0pt;}
@page WordSection1
{size:612.0pt 792.0pt;
margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt;
mso-header-margin:36.0pt;
mso-footer-margin:36.0pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style><i>Yazan ve Çizen:<b> Zeynep </b></i><br />
<br />
Çocukları cinsel tacize uğramaktan korumak konusunda duyduklarımı bildiklerimi, aklıma gelenleri <a href="http://cinsel-istismardan-hayatta-kaldim.blogspot.com.tr/2014/02/cocuklar-tacizden-nasl-koruruz.html">bir önceki yazıda</a> yazmıştım. Burada da, böyle bir şey olursa nasıl davranmak gerekir konusunda hissettiklerimi, tanıklıklarımı, öğrendiklerimi yazacağım. Bizim çocuğumuz dâhil, oğlan çocukları dâhil, eğitimli ve zengin ailelerin çocukları dâhil bütün çocukların tacize uğrayabileceğini akıldan çıkarmamak önemli (engelli çocuklar, özellikle zihinsel engeli olanlar daha çok risk altında). Paranoyak olmayalım ama bu ihtimali yok saymamak çocukları korumanın ilk adımı. O ihtimal gerçekleşirse, sizin yok saymamanız yine çocuğun en büyük destekçisi olacak.<br />
<br />
Cinsel tacize ve tecavüze uğrayan kimi çocuklar bunu anlamayacak, anlatamayacak kadar küçük (araştırmalarda çalışırken, 1 yaşında bir kız bebeğe, 1,5 yaşında bir oğlan bebeğe tecavüz edildiğini duymuştum, bu konularda çalışan uzmanlardan). Doktorların ve adli tıpçıların “somut” ifadesiyle “fiziksel bulgular”dan anlaşılıyor küçük çocukların yaşadıkları; kan gelmesinden, yaralanmalarından… Veya “ne oluyor bu çocuğa” diyorsunuz; birden içine kapanıyor, altını ıslatmaya başlıyor, erkekleri görünce ağlıyor, kaçıyor… Cinsellik hakkında, yaşıtlarının bildiğinden daha fazla, daha farklı şeyler bildiğini anlıyorsunuz… Acıtıcı bir saflığı var çocukların: mahallenin birinde görüştüğüm genç bir kız, komşunun kızının yaşadıklarını anlatmıştı. Küçük kız “anne popom acıyor” diyor. Annesi nedenini sorunca “… abi parmağını soktu” diyor. Anne dehşetle kızına iki elinin parmaklarını gösteriyor, “hangi parmağını soktu?” “Bunlar değil, başka”.<br />
<a name='more'></a><br />
Tacize uğrayan bir çocuk korkabilir, utanabilir, kendini suçlu sanabilir. Kendini yanlış, eksik görebilir. Kızlar çoğu zaman kendilerini “kirli”, erkeklerse artık erkek sayılamazlarmış gibi hissedebilir. Taciz eden kişi genellikle tanıdık, yakında birisi oluyor. Çeşitli araştırmalarda, taciz-tecavüz eden kişi, yüzde 80’in üzerinde oranlarda, çocuğun önceden tanıdığı biri. Bazı uzmanlar, tacizlerin hepsi ortaya çıkmış olsa, tanıdıkların yaptığı cinsel taciz oranının çok daha yüksek olacağını söylüyor. Bence de öyledir. Öğretmen, servis şoförü, çocuk doktoru, dişçi, komşu. Daha fenası, baba, abi, dede, dayı, amca. Ensestin en feci tarafı, güvendiğin biri tarafından yapılması, bunun verdiği müthiş çaresizlik, çıkışsızlık hissi. Unutmamak gerekir: hem kız hem erkek çocuklar için, taciz edenler bazen de hala, teyze, kuzenler, hatta anne. Saldırganlar genelde erkek ama, kadınların da taciz ettiğini unutmamak lazım, benim gittiğim ortaokulda erkek çocukları taciz eden iki ayrı kadın öğretmen vardı. (Bir arkadaşım, bir kadın öğretmenin, 17 yaşındaki bir erkek öğrencisinin göğsünden kıl kopardığını anlattı. “Sen ne yapıyorsun!” demiş arkadaşım, “bunu bir erkek öğretmen bir kız öğrenciye yapsa ne dersin?” “Aynı şey değil” demiş öğretmen. Uyanınız, bu apaçık cinsel tacizdir!)<br />
<br />
Tacizciler işlerini çok iyi biliyorlar. Ağzından salyalar akan sapık karikatürü gibi hayal etmeyin onları. Akıllı, saygı gören, hatta sizin de tanıyıp sevdiğiniz insanlar pek çoğu. Dolayısıyla bir kızı hamile bırakmadan ona tecavüz etmeyi, aynı çocuğu ergenliğe girene kadar sürekli taciz ettikten sonra aklının ermeye başlayacağını düşündüğü yaşa geldiğinde onu bırakıp daha küçük çocuklara yönelmeyi, çocukları tehdit etmeyi düşünebiliyor pek çoğu (söylersen seni öldürürüm, anneni öldürürüm, sen kabul etmezsen kardeşine de yaparım, zaten sana kimse inanmaz…). Bu yüzden, başına geleni anlayan ve anlatabilecek olan çocuk da çok uzun zaman sessiz kalabiliyor, boyun eğebiliyor. Hatta <b>çocukları yaşadıklarını anlatmaya sevk eden en önemli etkenlerden biri, saldırganın başka birine de (çocuğun kardeşine, kuzenine, arkadaşına) aynı şeyi yaptığını fark etmeleri.</b><br />
<br />
<b>Çocuklar, çevrelerinde bunu anlattıkları zaman kendilerine inanacak, onları kurtarabilecek birini bulduklarında, belki yıllardır çektikleri eziyeti ona anlatabiliyorlar. </b>Bu kişi de sık sık, güvendikleri bir öğretmen oluyor. Tacizi fark edecek bir yardım eli olarak okul çok ama çok önemli bir yer ama öğretmenlerin de bunu duyduklarında ne yapacaklarını bilmeleri gerekiyor. Anne babaların da, <b>“çocuğumun başına böyle bir şey gelse güvenip bana anlatır mı, ona inanacağımdan ve yardım edeceğimden emin midir</b>” diye kendi kendilerine sorması lazım (ama kendilerine, çocuğa değil!).<br />
<br />
Aynı soruyu şöyle düşünüyorum: “ben başıma böyle bir şey geldiğinde anneme –babama anlattım mı / anlatır mıydım?” (Tacizle ilgili kendi tecrübelerimi önceki yazıda yazmıştım.) Anlatmadım. Anlatsaydım, annemle babam bana kesinlikle inanırlardı, bana hiç kızmazlardı, eminim. Herhalde çocukluğuma sorsanız, o da eminim derdi. Peki neden anlatmadım? Yetişkinliğimde, bu konuları çalışıp yaşadıklarımı anlamlandırdığımda annemle babama kızdım, onlara anlattım, ben neden buna göz yumdunuz diyecekken babam bana sordu, “neden anlatmadın?” Çünkü bunun anlatılması ve durdurulması, karşı konması gereken bir şey olduğunun farkında değildim. Tecavüze uğramış olsam, bunun durdurulması gereken bir şey olduğunu anlardım; ama bütün bir okulun, bütün bir mahallenin çocukları olarak yaşadığımız yayılmış, genelleşmiş, sıradanlaşmış tacizin, hayatımızdan çıkması gereken bir şey olduğunu idrak edememişim… <a href="http://cinsel-istismardan-hayatta-kaldim.blogspot.com.tr/2014/02/cocuklar-tacizden-nasl-koruruz.html">ilk yazıda</a> bahsettiğim farkında oluşu çocuklara vermek bu yüzden önemli.<br />
<br />
Peki, çocuğunuz veya öğrenciniz, hastanız… bir insan… taciz edildiğini size anlattığında ne yapmalısınız? Uzman olmayan kendi hissiyatımla, <b>ona inanarak başlayın</b> derim. Bir insan evladının yalan yere taciz tecavüz hikâyesi anlatabileceğini aklım kesmiyor. <b>Doğru söylüyor. Onu sorgulamayın</b>, anlattığının ötesini deşmeyin, hele ki şüphe ettiğinizi hissettirerek hiç deşelemeyin. Öyle yaparsanız belki de bir daha hiç konuşmayacak bu konuda, hatta başta söylediklerini sonra inkar edecek; o zaman “ya doğruyduysa ve şüphemle onu susturduysam?” dersiniz… Cinsel tacize uğradığı için devlet koruması altına alınan kız çocuklarıyla çalışmış bir uzman, <b>olayı anlattığı zaman sözüne inanılan, destek bulan çocukların çok daha çabuk toparlandıklarını </b>anlatmıştı. Babasının tecavüzüne uğrayan bir kız, anne durumu fark edince derhal babayı terk ediyorsa, kızının yanında duruyor ve onu babasından korumak için elinden geleni yapıyorsa, dünyaya duyduğu güven duygusu nispeten korunduğu için tutunabiliyor. Bir de durumu anlattığı halde annesinin inanmadığı çocuğu düşünün.<br />
<br />
<b>Tacize uğrayan çocuğa bunun asla, hiçbir şekilde onun hatası olmadığını, utanılacak bir şey yapmadığını söylemek, hissettirmek çok çok önemli. </b>Utanması gereken kişi, çocuğa bu kötülüğü yapandır. Bir insan bir taciz olayını anlatırken “senin orada tek başına ne işin vardı?” gibi sorularla, sanki onun hatasıymış gibi sorgulandığı zaman zaten duyduğu yanlışlık hissi katlanıp büyüyor. Ve bunu, bu olayı anlattığı anne-babası, öğretmeni de soracak ona; sonra şikayetçi olursa adli tıpçısından savcısına, hâkimine bir sürü insan da yine soracak… “Sen o adamın önünde domalma bundan sonra; pantolon giyme uzun etek giy” demiş bir rehber öğretmen, ilkokula giden öğrencisine… Öyle bir geçer zaman ki’yi seyreder miydiniz? Cemile eski kocası tarafından tecavüz edildikten sonra durumu anlayan kaynanasının tepkisini hatırlıyor musunuz?<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> </span><b>“Sen tertemizsin”</b> demişti, sarılmıştı Cemile’ye. Bence çok iyi bir bölümdü o.<br />
<br />
Ya annesi, “ben bunu söylersem yer yerinden oynar, en iyisi örtbas etmek” diye düşündüğü, “bunu duymamış olayım” tepkisi gösterdiği zaman ne hisseder çocuk? Anneler bazen, çocuklarının tacize uğradığı apaçık olduğu halde neden göremez veya neden karşı koyamaz? Çocuk da olsa, tecavüz de olsa, bir insanın evlilik dışı ilişki yaşaması halinde öldürülmesi gerektiğini apaçık savunan milyonlar var bu ülkede. Bir kızın, abisinin tecavüzüyle hamile kaldığı, bebeğe yapılan testten açıkça belliyken, yine oğullarına arka çıkıp, namusumuzu kirlettin diye kızlarını boğmaya kalkanların, 9 yaşındaki kızını evlendirenlerin, 13 yaşındaki kardeşinin “başına kötü bir şey gelse” ne yapacağını sorduğumda “gebertirim!” diye cevap verenlerin 17’lik delikanlıların ülkesi. Tecavüzün evlendirme nedeni sayıldığı ülkemiz. Evet, hâlâ.<br />
<br />
İşte bu yüzden de, kanunlarda genelgelerde, “bir taciz vakasıyla karşılaştığınızda şu birimlere haber vermekle yükümlüsünüz” gibi emirler olsa da, gerçek hayatta ne yapmak gerektiğini hiç de öngöremiyoruz.<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"> </span><b>Her zaman, olaya ve duruma göre karar vermek lazım.</b> Bu olayın duyulması çocuğun veya ailesinin can güvenliğini tehlikeye atıyorsa… şikâyetçi olmak, mahkemeye vermek aynı acıları tekrar tekrar yaşatarak çocuğu daha da çok örseleyecekse… O zaman o çocuğu saldırgan insandan kurtarmanın, uzaklaştırmanın daha “sessiz” bir yolunu bulmak gerek. Bence, çocuğun yaşı ve durumu elveriyorsa, ne yapılacağı konusunda onun da görüşünü almalı; “bunu …’a anlatalım mı?” diye sormadan hareket edecek olursak çocuğun güvenini kırmış oluruz bir kez daha. Bunu yaparken, önemli konularda karar verme sorumluluğunu çocuğu ezecek şekilde ona yıkmamaya da özen göstermeli.<br />
<br />
Bir araştırmada görüştüğüm bir kadın, kendi bulduğu çözümü anlatmıştı, bence gayet başarılı: tacizci, tıp öğrencisi bir erkekti. Tacize uğrayan genç kız durumu öğretmenine anlatmıştı, ama baba duyarsa saldırganı öldürür diye korktuğu için olayın duyulmasını istemiyordu. Öğretmen çok düşünüp, tacizciyi psikiyatrik tedavi olmaya ve tıp okumayı bırakmaya zorlamış, bunun için de onu, olayı onun ailesine anlatmakla tehdit etmişti. Psikiyatrik tedavinin kimden alınacağını öğretmen buldu ve tacizcinin tedaviye katılımını da takip etti. Adamı mahkemeye verip kızı bir daha mağdur etmekten, sonunda da hiçbir işe yaramayan bir hapis cezası aldırmaktan (ya da aldıramamaktan) çok daha iyi bir yol. <a href="http://www.khaber.com.tr/yazar-yazisi/prof-dr-fusun-sokullu-akinci/adalette-yeni-anlayis-2405.html">Onarıcı adalet</a> böyle bir şeydir işte, mağdura da faile de faydası dokunmayan fiks menü cezalar yerine suça uygun, failin davranışını değiştirmeye yönelik, mağdura da iyi gelecek bir yol vardır çoğu zaman. Keşke hukukun içinde de olsa.<br />
<br />
Ama internet var artık. Kendimiz deşifre olmadan, tacizcileri deşifre edebiliriz. En büyük gücümüz, elimizdeki en büyük tehdit, onları deşifre etme tehdidi.<br />
<br />
<b><i>Bu yazıyı yazma gücü, Ali’nin <a href="http://cinsel-istismardan-hayatta-kaldim.blogspot.com.tr/">cinsel istismardan hayatta kaldım</a> blogundan geldi. Teşekkür ederim…</i></b>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2033432480190902958.post-90306337316275892612014-04-01T02:55:00.002+03:002018-01-08T04:16:22.986+03:00Zor Yazılar Serisi: Yüzleşme<div>
<i><b>Ulaş</b></i><br /><br />Bu sene tecavüz yazısını yazdıktan bir süre sonra, bir etkinlik vesilesiyle kalabalık bir şekilde Ankara’ya gittik. Ocak ayıydı sanırım. Gitmeden önceki günlerde çok kötü rüyalar görüyordum yine. Baya kötüydüm. Hem kafamda çok dönüyordu, hem de kendime zarar vermeye başlamıştım. Oraya giderken karşısına çıkıp konuşma gibi bir şey düşünmüyordum. Ayrıca o kadar zaman yaptığım yüzleşme planlarının arasında, yüz yüze gelmek gibi bir ihtimal de yoktu. Yani bire bir oturup yüz yüze konuşmayı hiç düşünmemiştim. <br /> </div>
<div>
Ankara’ya kalabalık gittiğimizi özellikle yazdım. Ev arkadaşlarım da vardı ve yakın olduğum, güvendiğim başka arkadaşlar da vardı. Etkinlik günü Ankara’da o kişiyle de ortak eski arkadaşlarımla görüştüm. Ve onlarla konuşurken bir anda "yüz yüze konuşsam mı acaba?" diye düşündüm. Bu arada ortak arkadaşlarımızın hiç biri bu meseleyi bilmiyor. Onlardan numarasını aldım. En azından sesini duyarım, tavrını yoklarım diye düşündüm. <br /> </div>
<div>
Sonra aradım. Çok şaşırdı, çok da sevindi. "Bu senin numaran mı?" dedi, "hayır" dedim. "Ben Ankara’dayım, seninle görüşmek istiyorum" dedim. Çok sevindi. "Kalacak yerin var mı?" diye de sordu. İş çıkış saatini söyledi. Konur'da bir kafede buluşmak üzere kapattık.<div class="MsoNormal">
<a name='more'></a></div>
</div>
<div>
Sonra güvendiğim, yol arkadaşım dediğim insanlara onu aradığımı konuşmak istediğimi, "bunları bunları yaptın bana, bunları yaşattın..." demek istediğimi söyledim. Tabi ki kabul etmeyecek, hatta beni suçlayacak diye düşündüm. Ve arkadaşlarımdan o kafede bulunmalarını istedim. Aynı mekanda güven duyduğum birilerinin olacağını bilmek iyi gelebilirdi. Ayrıca kavga çıkabilirdi. Ama daha kötüsü olmaz diye düşündüm. Yani ondan korkmaktan, bana zarar verecek diye korkmaktan ben kendime ve çevreme zarar vermeye başlamıştım. Bir gece korku duvarını aşmak bu muydu bilmiyorum...<br /><br /> Buluşacağımız kafeyi netleştirdik. Ankara’yı bilen arkadaşlar, yan masada oturacak arkadaşlarımı kafeye götürdüler. "Gerekirse bize de haber verin" dediler. Ben onunla buluşup geldim kafeye. Onların oturduğu masanın tam dibine oturduk biz de. Üç arkadaşım yan masadaydı, göz ucuyla da görebiliyordum onları. Çok iyi gelmişti onları görmek.<br /> </div>
<div>
Oturduk masaya. İlk söylediği şey "senaryonun iznini istiyorsun" dedi. Ben "hangi senaryo?" dedim. Onun bir senaryosu vardı. Hem de bir trans erkeğin hikayesi. Beraber çekecektik bir zaman sonra. Ondan bahsediyordu. "Yok" dedim, "o değil". Düşünmüş ve sadece bunu bulabilmişti. Onca zaman sonra ne konuşabilirdim ki onunla? Ne meselem olabilirdi. <br /> </div>
<div>
Sonra sakince olanı biteni tek tek anlattım. Hikayeyi o geceye kadar getirdim. "Beni zorladın" dedim önce, sonra "bunun adı tecavüz" dedim. "Bizim ilişkimizde böyle bir şey olmadı" dedi. Sonra daha çok ayrıntı vererek anlattım. Doğru düzgün o geceyi hatırlamıyordu. "Ben" dedi "birbirimizi çok sevdiğimiz için böyle şeylerin olabileceğini düşünüyordum" dedi. Yani aşk varsa, bir taraf istemiyorsa bile olabilir, devam edilebiliri kastediyordu. Bu durumu başkalarının da dediğini ama böyle adlandırmadıklarını ya da karşısına ilk defa böyle geldiğini söyledi. Onun için böyle şeylerin adı fazla ısrar ve zorlamaydı, olabilirdi. Bunun üzerine hiç beklemediğim bir şekilde özür diledi. Neden bu kadar beklediğimi sordu. "Neden dövmedin, dövdürtmedin beni" dedi. "Şimdi ne yapmamı istersin" dedi.<br /> </div>
<div>
Ben böyle bir şey beklemiyordum. Reddedecek, beni suçlayacak ve olay çıkacak diye düşünüyordum. Yani hiç talep falan da düşünmemiştim. Özür dilemesi, kabul etmesi için uğraşacaktım. Bu aşamayı hiç düşünmemiştim. "Sadece bir daha bunu kimseye yapma, senden başka bir şey istemiyorum" dedim. Onu tanıdığım için özrünün samimiyetine inanıyordum. Burada özetle geçen konuşmalar tabiki daha uzun sürdü. Ama endişem yoktu, bedelini ödemek istiyordu. <br /> </div>
<div>
Sonra uzun uzun rıza meselesini konuştuk. Karşılıklı rıza, taciz ne demek, tecavüz ne demek, aşk neyi kaldırır neyi kaldırmaz... aklımda kalan temel başlıklar bunlardı. Çok şaşkındım. Konuşmaya başlarkenki tedirginliğimi yan masadaki arkadaşlarıma ara sıra bakarak gidermiştim. Onlar olmasalar o kadar sakin ve rahat anlatabileceğime de ihtimal vermiyorum. <br /> </div>
<div>
Sonra beni eve davet etti. "Evde kardeşim, annem, kuzenler de var, istersen annemin odasında yatarsın, daha uzun konuşmak isterim" dedi. Ben "bugünlük bu kadarı yeter" dedim ve vedalaştım. Önce o çıktı cafeden, "ben burada oturup, biraz yazı yazacağım" dedim. "Peki" dedi.<br /> </div>
<div>
Gittiğinde yan masaya döndüm ve inanamadım. Böyle bir görüşme olduğuna inanamadım. Hepsine sarılıp, teşekkür ettim. Hiç bir şey yapmadıklarını düşünüyorlardı. Halbuki çok şey yapmışlardı. Sadece o masada oturmaları beni olduğumdan daha güçlü ve daha rahat yapmıştı. Sanki o konuşmayı beraber yaptık. Benim hissettiğim şey böyle bir şeydi. Yalnız değildim, beni suçlamayan, bana inanan birileri vardı ve buradaydılar işte...<br /> </div>
<div>
Bu yüzleşme deneyimini, burada bizim uyguladığımız yöntem açısından ve aldığım cevaba bir şey diyememem açısından önemli buluyorum. Adalet duygum/duygumuz o kadar yerlerde ki, özürden sonrasını hayal edememem benim suçum değil. Bu tarz konuşmaları yapmak hiç kolay değil ama bu ve buna benzer yöntemlerle mümkün olabilir. Yine zordu ama tek başıma olmadığımı bilmek çok kolaylaştırdı. <br /> </div>
<div>
Sonra bu deneyimi başka arkadaşlara da anlattım. Başka bir talep isteyip istemediğime zamanla karar vermem gerektiğini söylediler. Ben de uzun uzun düşündüm sonrasında. Bu kadarı benim meseleyi belki de şimdilik kapatmam için yeterliydi ve başka bir şey istemiyordum. <br /> </div>
<div>
O günden sonra Ankara’dan korkmamaya başladım. Aklıma Ankara deyince artık o gelmiyordu. Karşılaşmaktan da korkmuyordum. Beni bu konuşma baya rahatlattı. Şimdilerde aklımda o kadar dönmüyor, rüyalarıma girmiyor... Aklıma geldikçe, içim darlandıkça yan masayı, orada oturan arkadaşlarımı düşünerek hayatta kalmaya devam ediyorum. <br /> </div>
<div>
Her zaman böyle oturup, konuşacak durumumuz olmuyor, olamıyor biliyorum ama bir konuşma denemesinin böyle olması açısından da kıymetli bulduğum için paylaşmak gerektiğini düşündüm. Belki birilerine iyi gelir. </div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2033432480190902958.post-40753907607534299322014-02-07T21:34:00.002+02:002018-01-08T04:21:13.442+03:00Çocukları Tacizden Nasıl Koruruz?<div style="text-align: left;">
<b>Ali için.*</b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_FVxIPb2MydkILi4jNdNcEHZerpqt-GCjgRM6cErccteRNcaz8fRuPX1ITbYOXWaaZFQFlAhYgg827909TLUE70r2pu5qjiKw-RXKUx0wTEv3wBn2OGTe_H-JtbjCtAs3rvA8BSbJ0bg/s1600/r1-danende.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_FVxIPb2MydkILi4jNdNcEHZerpqt-GCjgRM6cErccteRNcaz8fRuPX1ITbYOXWaaZFQFlAhYgg827909TLUE70r2pu5qjiKw-RXKUx0wTEv3wBn2OGTe_H-JtbjCtAs3rvA8BSbJ0bg/s1600/r1-danende.jpg" width="248" /></a></div>
<i>Yazan ve Çizen: <b>Zeynep</b></i><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span><br />
Uzmanı değilim. Bu yazıyı sıradan bir kadın ve anne olarak yazıyorum. Ama bu konularda çalışan uzmanlarla görüşmüşlüğüm var, çünkü kadına yönelik şiddet, namus algısı, çocuk istismarı gibi konulardaki sosyal araştırmalarda, sahada, görüşmeci olarak çalıştım.<br />
<br />
Çocuk istismarı ve çocuğun cinsel istismarı, ilk anda düşündüğümüzden, düşünmeye dayanabileceğimizden çok daha yaygın. Çocuk bedenlerinden ve/veya karşılıklı arzuya dayanmayan cinsel ilişkilerden haz alan insanlar her yerde var ve her zaman olacak. Bu insanların çok büyük bölümü erkek, ama kadınlar da var aralarında. Hem kız hem erkek çocuklar tacize uğruyorlar. Türkiye’de de, dünyada da, hayvanlara tecavüz etmek gayet yaygın ve bunu yapanlar insanlara da aynını yapıyor.</div>
<br />
Çocukları cinsel tacizden, tecavüzden, istismardan korumak istiyorsak önce bunları kabul ederek başlamak lazım. Uzunçorap’ta yayınlanan bir söyleşide Levent Kayaalp, iyi anne-baba olmak istiyorsanız rehberiniz kendi çocukluğunuz olsun diyordu. Aynen katılıyorum. Birçoğumuz cinsel istismar “mağduru” olmadığımızı düşünüyoruz ama çoğumuzun başından geçti bunlar. Unutmak istiyoruz. Bu şiddeti en ağır şekilde yaşamadıysak, gündelik zihnimizin çok uzağında tutabiliyoruz cinsel taciz konusunu. Ve anılarımızı. Ben bunları, namus cinayetleriyle ilgili bir saha araştırmasında çalışırken hatırladım, hepsi hortladılar. Pek ağır bir hikâye değil, okumaya devam edebilirsiniz: <br />
<a name='more'></a><br />
Saha araştırmasında hemen her gün, mahallelerdeki insanların namus konusundaki düşüncelerini, çevrelerinde yaşanan olayları, ayrıca avukatlar, adli tıpçılar, rehber öğretmenler, kadın dayanışma derneklerinin çalışanları gibi konuyla teması olan insanların görüşlerini dinliyorduk. Ben o zaman 22 yaşındaydım. Sokakta başıma gelen sarkıntılıklar dışında tacize uğramadığımı sanıyordum. Halbuki “Hacı Amca” vardı. Yazın, nenemin denize yakın bir köydeki evine giderdik, Hacı Amca da bizim evin karşısındaki tarlanın yerine geçen tatil sitesinde oturan, 50-60 yaşlarında, bembeyaz saçlı bir adamdı. Biz bir sürü küçük kızdık ve bu adam küçük kızları sarılıp sarılıp öperdi. Öyle, gündüz vakti, herkesin içinde, anne babasının yanında, çocukları seven tatlı bir amca gibi. Aşağılık yavşak. Hacı ya bir de, bundan kötülük gelmez diye düşünüyordu herhalde büyükler. Biz bir şey düşünmüyorduk o zamanlar, hatırladığım kadarıyla. Sadece bu adamın dokunmasından hiç hoşlanmazdık. Biz diyorum, çünkü mesela kuzenimle bunu konuştuğumu hatırlıyorum. O adamın evinin önünden geçmek istemezdi, oradan geçmeyelim derdi. Yaşımız büyüdükçe, mesela ilkokul yaşlarında, bu adamın daha küçük (2-3 yaş? 5 yaş?) kızları da öyle “sevecen” öptüğünü görmekten rahatsız oluyorduk. Bütün komşuların selam verdiği bir pislikti. Karısı çok tatlıydı, o kadın için üzüldüğümüzü de hatırlıyorum ama neden üzüldüğümüzün farkında değildim galiba.<br />
<br />
Denize girerdik, koca sahilde gelip bize epey yakın bir yere sererdi havlusunu. Oturup seyrederdi. Pazar günleri deniz kalabalıkken bazen bir bakardık suda, burnumuzun dibinde bitmiş. Ortaokul yaşlarında bizi nasıl kestiğini net olarak görüyorduk ve ne anlama geldiğini de biliyorduk artık. Üstelik, bizden küçük kardeşlerimize de aynen öyle bakıyordu gözümüzün önünde. Benden bir yaş büyük kuzenimin ikazlarıyla, ona pis pis bakmaya başladık biz de. Böylece Hacı Amca’yı püskürttük diyebilirim (bu tür insanların birçoğu gayet korkaktır aslında). Ama pişkinlik, yüzsüzlük kadar güçlü bir şey yok; yolda görünce nasılsınız diye sorardı, nedense cevap vermek zorunda hissediyorduk kendimizi. 4-5 yıl önce o yolda yine karşılaştık, budadığım dalları atmaya gidiyordum. “Kolay gelsin” dedi bana. “Sana hiçbir şey hiçbir zaman kolay gelmesin!” dedim. Bu adama yapabildiğim tek şey bu oldu. Eminim bu yaz yine oradadır ve belki şimdi de deniz kenarında küçük kızların bedenlerine bakıyordur iştahla. <br />
<br />
Bu insanlar her yerde var. Ortaokuldayken beden eğitimi dersinden önce tam da üstümüzü değiştirdiğimiz sırada pat diye kapıyı açıp kızların soyunma odasına giren erkek beden eğitimi öğretmeni. Hiç de acelesi olmayan gereksiz bir şey söyleme bahanesiyle bize “bakmaya” gelirdi aynı iştahla. O kadar sıradandı ki, kapı açılır açılmaz görünen köşede durmazdık hiçbirimiz, ama bundan bahsetmezdik bile. “Halk arasında” “sapıklık” denen bu hareketlerin adı tacizdir. Çocukken bunun adını koyamazsın. Şikâyet edilecek bir şey olduğunu bilmezsin. Müdür yardımcısı orta 3’e giden kızları, ders zili çaldığında sınıfa gönderirken popolarından iter. Bunu bütün öğretmenler görür (üstelik annem de aynı okulda öğretmendi!). Herkesin gördüğü ve kimsenin bir şey yapmadığı bu şeyleri, bir şey yapılmayacak, normal şeyler sanırsın (okul zaten şiddetin her türlüsünün normalleştiği bir yer. Öğretmenlerin bütün gün çocuklara bağırması normalken, bu tür “ufak tefek” sarkıntılıklar da normal sayılıyor galiba). <br />
<br />
Birine pedofil demek için bir çocuğa tecavüz etmesi veya bunun duyulması mı gerekir tartışmasına girmeyeceğim. Hacı Amca bizi “sadece” öpüyordu ama, istismar konusundaki uzmanların hep söylediği şey, “iyi dokunma” ve “kötü dokunma” vardır ve çocuklar bunların ikisi arasındaki farkı bilirler. <br />
<br />
Çocukların bilmediği, bu “kötü dokunmalara” izin vermemektir. Çocuk, “kötü dokunmaya” hayır diyebileceğini, bunun şikâyet edilecek bir şey olduğunu bilmeyebilir. Çocukları tacizden korumanın en önemli adımlarından biri, bunu onlara anlatmak. Deli gibi herkesten her şeyden şüphe etmeye gerek yok. Çocukları yok yere korkutmaya da gerek yok. Ama karşılarına bir gün çıkması kuvvetle muhtemelen olan bu insanlar karşısında, çocukların yanında olacağımızı onlara söylememiz ve hissettirmemiz lazım. Ben kendi çocuklarıma, anlayabilecek yaşa geldiklerini hissettiğimde, dünyaya duydukları güveni sarsmadan, “eğer birisi sana, senin istemediğin bir şey yaparsa ona “istemiyorum” de, ve gel bana söyle” diyeceğim. Büyük oğlum henüz 2,5 yaşında ve böyle lafları anlayamaz ama bu mesajı aldığını düşünüyorum şimdiden. Tacizi bilmesi gerekmiyor. Ama kendisinin sadece kendisine ait olduğunu bir şekilde biliyor, onun yanında olacağımızı biliyor ve bize güveniyor. “Vücut bütünlüğü” gibi büyük laflarla değil, ama çocuklar incinmenin ne olduğunu biliyorlar, “vurma” lafını anlayabilecek kadar büyümüş bir çocuk, başkasını incitmemesi gerektiğini biliyordur (bazen kendine hakim olamasa da) ve başkası onu incitecek olursa yaygarayı basar. İşte o yaygarayı basma “dürtüsü” müdür, her neyse o, çocuğun kendini koruma tavrını sosyal baskılarla ezmemek lazım. Çocuk istemiyorsa “öp amcanın elini” dememek lazım. Birini gördüğünde sizin arkanıza saklanan çocuğu o teyzenin kucağına vermemek lazım. Çocuğun sizin arkanıza saklanmasının o teyzeyle, cinsellikle, tacizle hiçbir ilgisi olmayabilir, ama bu gibi bir sürü küçük olayla çocuklara istemedikleri ilişkilere hayır diyemeyeceklerini öğretmiş oluyoruz. <br />
<br />
Tacize, tecavüze uğrayan çocuklar çoğu zaman ne yaşadıklarını tam olarak anlayamıyorlar. Kendileri bir hata yaptıklarını sanıyorlar. Saldırgan çoğu zaman tehdit ediyor: söylersen seni / anneni / kardeşini öldürürüm. Saldırgan çoğu zaman tanıdık, çocuğun hep etrafında. Aynı şeyi yine yapıyor. Başka çocuklara da yapıyor. Annesinin-babasının evde olmayacağı zamanı biliyor. Zengin ve eğitimli saldırganlar, bir kız çocuğuna tecavüz ederken hamile bırakmamayı, hatta kimseye duyurmadan kürtaj yaptırmayı biliyor (bu yüzden, bu elit saldırganlar daha az yakalanıyor ve biz de sanıyoruz ki tecavüzcüler hep “it kopuk, ayyaş, serseri”dir…). Ayrıca bu insanlar çocuklara yakın olabilecekleri meslekleri (öğretmen, okul servisi şoförü, çocuk doktoru!) seçebiliyorlar ve bunu engelleyecek bir mekanizma yok. Mesela çocuklara cinsel istismarda bulunduğu veya şiddet uyguladığı belirlenen bir öğretmen için Milli Eğitim’in yaptırımı onu sürmektir; olayın adliyeye taşınmasını aileler de pek çok nedenden dolayı istemeyebiliyor ve o tacizci, dayakçı öğretmen başka çocukların öğretmeni olarak devam ediyor hayatına (bu tür insanların gönderildiği okullarda, evet özellikle de Kürt illerinde, köylerindeki okullarda okuduğunuzu düşünün… acınız, hıncınız çifte kavrulmaz mıydı? Milli Eğitim Bakanlığını ve devleti, çocukları cinsel istismardan korumadıkları, devamına göz yumdukları hatta olayı örtbas ederek tacizi resmen teşvik ettikleri için mahkemeye versek, haklı olur muyuz? Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’nden trilyon kazansak, çocukluk tamir olur mu?) <br />
<br />
Her şey örtbas edilirken “çocuğun cinsel istismarı” suçundan ceza almak zor, ama bu yüzden hapse girenlerin de, cezaevinden girdikleri gibi çıktığını unutmamak lazım. Hapis cezası bu insanlarda davranış değişikliği yaratmak bakımından hiçbir işe yaramıyor şu haliyle. Çocukları istismardan korumak için yapılması gereken en önemli şeylerde biri de, faillerin davranışını değiştirecek tedbirler almaya çalışmak, psikolojik tedavi gibi, rehabilitasyon gibi, çocuklarla yakın çalışmalarını engellemek gibi… <br />
<br />
Bu yazıda sadece çocukları tacizle karşılaşmadan korumak üstüne bildiklerimi ve düşüncelerimi yazmaya çalıştım. Tacize uğrayan çocukları, adli süreçleri anlatmadım. Devlet koruması altına alınmak ne demek, peki fail ne olacak, gibi daha pek çok şey var üstünde durulması gereken. Şu basit yazıyı yazmak 1 saatten az sürdü, derleyip toparlamak için buna geri dönmek ise bir ayımı aldı: zor, düşünmesi, konuşması, yazması zor. Ama vazgeçemeyiz ki bununla uğraşmaktan…<br />
<br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span><span style="background-color: #ffd966;"><b><i>* Cinsel istismarı anlatan Hayattayım blogunu yapan Ali ile yazışıyorduk. Bu yazıyı yazdığımı söylemiştim, “gönder gönder, okurum” demişti bana. Geç kaldım. Hasta olduğundan haberim yoktu. Ali, cinsel tacizle ilgili görsellerin hep çaresizlik anlattığını söylüyor, güçlendirici bir görsel malzeme istiyordu. Ona öyle bir resim çizeceğimi söylemiştim. Neden mesajıma cevap vermiyor diye düşünürken, tesadüfen öğrendim artık hiç tanışamayacağımızı. Bu yazının resmi, Ali’ye söz verdiğim resimlerden biri. Cinsel istismara uğrayanlar için en iyi işlerden birini, Ali Arıkan yaptı.</i></b></span>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2033432480190902958.post-23399793965327215422014-01-06T03:38:00.000+02:002014-09-25T05:40:40.949+03:00Zor yazılar serisinin ilki: Tecavüz <br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;">Geçen yıl kasım ayında bu yazının başını
Ali'ye göndermiştim ve şubat ayında bana şu cevabıyla beraber yazıyı
hatırlatmıştı. "Belki yakın zamanda bu yazıyı da tamamlarsın" Bu
meseleyi en çok Ali'yle konuşurduk. Yazmanın, ifade etmenin ne kadar zor
olduğunu ama zor olduğu kadar da önemli ve gerekli olduğunda hemfikirdik.
Hayattayım blogunu da zaten bu amaçla açmıştı. Hayatta kalanların ortak
paylaşımları için, dayanışma ve güçlenme için. Benim de peşinden koşacağım
açtığım bir dava yok ne yazık ki. Ama teşhir etmenin ve kişinin kendini hazır
hissettiğinde yazmasının başka insanlara da destek olacağına inanıyorum. Ben de
hayatta kalan biriyim ve hepimizin hikayesi gibi bu da kıymetli. Ali'yle
konuştuğumuz yazıyı bitirdim. Paylaşırken hala endişe etsem de artık zamanı
geldi diyorum. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.25pt; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;"><br />
Bu yazı <a href="http://cinsel-istismardan-hayatta-kaldim.blogspot.com/"><span style="color: blue;">http://cinsel-istismardan-hayatta-kaldim.blogspot.com/</span></a> için
hazırlanmıştır. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.25pt; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.25pt; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;">.......................</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.25pt; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.25pt; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;">Ben...
2011 Mayıs ayının başında ya da sonunda. Tam tarihini hatırlamıyorum.
Karıştırıyorum. Ankara’da. Çok yakınımda olan heteroseksüel natrans bir adam
tarafından tecavüze uğradım.</span></span><br />
<a name='more'></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.25pt; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;">Bu
adam benim çok yakınımdaki bir adamdı. Onu Ankara'da tanıdım.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.25pt; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;">Cüzdanında
bir gün filmini çekeceğini söylediği bir trans erkeğin, katil olduğu ve
İzmir'de bir hapishane de yattığını yazan bir haberin gazete parçasını taşırdı.
Ona açıktım ve bu haberi ben ona açılmadan önce görmüştüm. Yani benden
gayrı da trans erkeklerle ilgiliydi ve merak ediyordu.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.25pt; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;">Ben
ona açıldıktan sonra da bu haberi göstermişti. Ben masada ağlamıştım ve
karşılaşmamızda bir işaret var demiştim. Ona bir kez daha
güvenmiştim. Ondan bir tehlike geleceğini, bana zarar vereceğini, beni
istemediğim bir şeye zorlayacağını hiç düşünmemiştim. Beraber loto
oynardık, maç seyrederdik ve içerdik. İçmeyi o da ben de
severdik. Ben adama aşık olmuştum. Onun bir sevgilisi
vardı. Ondan hiç bir zaman bir şey talep etmemiştim. Bazen birlikte
de olurduk ama ben istediğim zamanlar. Onun böyle bir talebi olmazdı. buna
da zorlamazdı. Aramızda yazılı olmayan bir kural gibiydi de. Aynı
zamanda iş yerinde de beraberdik. Bana çok yardımcı oluyordu. İşi de
öğretiyordu. Ona olan güvenim ve sevgim günden güne artıyordu.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.25pt; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.25pt; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;">Sonrası
malum. Henüz bu kısmı açıktan yazamadığımı fark ettim. Bu yazı için de uzun
süre bekledim. Bazen tek bir cümle yazdım, kapattım. Bazen de hiç açmadım
bile. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.25pt; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.25pt; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;">Olay
olduktan bir hafta sonra İstanbul'a taşındık ve ben böyle bir şey yaşadığımı
yok saydım. O yılın aralık ayına kadar da o adamla telefonla iletişimimi
sürdürdüm. Sonra geriye doğru yavaş yavaş hatırladım. Hatırladığımda ilk
yaptığım şey kendimi suçlamak oldu. Uzun süre böyle bir şey olduğunu kabul
etmedim. Şiddet uyguladı diye tanımladım. Ama şiddetten başka bir şeydi
yaşadığım şey. Bu süreçte arkadaşlarımın yardımı ve desteğiyle hayatta kaldım.
Aynı yıl Temmuz ayında panik ataklarım başladı ve evden çıkamaz hale geldiğimde
cinsel suçlarla ilgilenen bir psikologa başladım. Bir yıl sonrasında da
sokakta, otobüste falan kadınlara laf atan adamlara saldırmaya başladım. Bütün
erkekler suçluydu gözümde. Ve psikiyatriye de giderek hap kullanmaya başladım.
Bu süreçte travma sonrası yaşanan psikolojik sorunlardan bazılarını da yaşadım.
</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.25pt; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.25pt; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;">Şimdi
başladığım yerden çok daha farklı bir noktadayım ve çok daha iyiyim. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.25pt; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;">Yazılanları
okudukça ve hayatta kalanları tanıdıkça ben de hayatta kaldım. Ve her şeye
rağmen tutundum. Yalnız olmadığımı bunun sadece benim başıma gelmediğini
bilmek, hayatta kalmayı başaran insanların deneyimlerinden yararlanmak iyi
geldi. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.25pt; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.25pt; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;">.......................</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.25pt; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 12.25pt; margin-bottom: 0.0001pt;">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;">Belki
sonra tekrar yazarım ama uzun süre uğraştığım bu meseleyi şimdilik bu kadar
ifade edebiliyorum. </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-2033432480190902958.post-87557529698402420332014-01-06T02:34:00.001+02:002014-09-25T05:41:29.325+03:00Yeniden merhaba!<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;">Uzun bir ara oldu.</span></span><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;"><br /></span></span>
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;">Acıları dönüştürmek
bazen aylar, bazen yıllar alıyor.</span></span>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;">Bu ayrılığın
nedenini bilenleriniz var, bilmeyenler için söyleyelim.</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;">Hayattayım
blogunun kurucusu olan Ali yani Aligül, yol arkadaşımız, canımız, 26 Eylül 2013
günü maalesef kanserle mücadele ettiği 1 yılın sonunda aramızdan ayrıldı. Bu
ayrılığın acısını içimizden atmamız, halleşmemiz hiç kolay olmasa da, biliyoruz
ki Ali'yi heyecanlandıran, güçlendiren, dolu dolu gülmesini sağlayan şeylerden
biriydi bu blog.<br /><br />Her ne kadar zor
olsa da, kendi yaşadığı cinsel istismar ve şiddeti tüm açıklığıyla yazmaktan çekinmedi
Ali, her konuda yüzleşmeyi çok önemsedi. Bu blog, hem kendisine, hem de yaşadığı
cinsel istismar ve cinsel şiddetle mücadele eden, edemeyen, kimseyle konuşamayan,
kendini suçlayan bir çok insan için şifa niyetineydi. Kendi hikayeleri ve çevirileriyle
renklendirdi, çeşitlendirdi, kendine yardım etmekle kalmadı, dokunabildiği herkese
enerjisini ulaştırdı.<br /> </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;">Öyleyse yeniden merhaba,</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;">Ali'nin
direnişinden, aldığımız güçle artık daha iyi biliyoruz ki, birbirimize güç
vermek için, her zaman fiziken hayatta olmak gerekmiyor, bir şeyler filizlendiği
yerden büyümeye devam ediyorsa orada yaşam var demektir. </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;">Herbirimiz için
"hayattayım" demek, yaşamı kucaklamak demek. "ben de varım"
demek, hayatlarımızın, bizi baskılayan koşullara direniş olması demek.</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;">Öyleyse
"hayattayım". </span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;">Hayatta
olmaya devam edeceğiz inatla.</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;">Siz de kendi
hikayelerinizi yazarak, çizerek, veya çeviri yaparak bu blogun yaşamasına
destek olmak isterseniz bize yazın.</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><span style="font-size: small;"><b>hayattayim.blog@gmail.com</b></span></span></div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2033432480190902958.post-86178001551601543542013-03-28T18:21:00.000+02:002014-09-25T06:03:03.483+03:00Kendime yardım listesi<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><i>Aligül</i></span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><br /></span></span>
<span style="font-size: small;"><a href="http://cinsel-istismardan-hayatta-kaldim.blogspot.com/p/kendine-yardm.html" style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Geri
dönüş</a><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"> (flashback) yaşadığım zamanlarda kendime iyi gelecek her şeyi yapmaya
çalıştım. Aşağıda bunların bir listesi var. Kronolojik değil, aklıma geldiği
şekilde sıraladım. İçlerinden bazılarını sonraki –göğüs ameliyatına karar
vermek- gibi zor durumlarda da
kullandım. İçlerinde belki size de uyan birkaç tane olabilir. Buyurun bir göz
atın.</span></span><br />
<a name='more'></a><br />
<ul style="margin-top: 0cm;" type="circle">
<li class="MsoNormal"><span style="font-family: Georgia, 'Times New Roman', serif;">Haftada
bir gün, bir saat, bir arkadaşımla parkta yürüyüş yaptık.</span></li>
<li class="MsoNormal"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Halsiz,
keyifsiz, yorgun, panik, endişeli –tüm bunları aynı zamanda yaşıyorsam-
alkol almayı bıraktım. Daha da depresif yapıyordu. </span></span></li>
<li class="MsoNormal"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Yeme
içme şeklimi biraz değiştirdim. Meyve, sebze ağırlıklı yemeye başladım.
Kuru meyve, ceviz, fındık vs. yedim. </span></span></li>
<li class="MsoNormal"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Başka
bir arkadaşımla haftada bir gün, birkaç saat bisiklete bindik.</span></span></li>
<li class="MsoNormal"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><a href="http://bianet.org/bianet/bianet/135205-wendo-kadinlarin-yolu">Wen-do</a>
ya trans erkek olarak katıldım. İstediğim çalışmalara katıldım,
istemediklerime katılmadım. Orada olmak iyi geldi. </span></span></li>
<li class="MsoNormal"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Psikologa
gitmeye başladım.</span></span></li>
<li class="MsoNormal"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Birkaç
seans EMDR terapisi aldım.</span></span></li>
<li class="MsoNormal"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Evde
kendime zarar vereceğimden korktuğum zaman güvendiğim arkadaşlarımın
evlerinde kaldım. </span></span></li>
<li class="MsoNormal"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><a href="http://www.pandys.org/">Pandys</a> ve <a href="http://www.malesurvivor.org/">Male Survivor</a> sitelerini buldum,
paylaşılanları okudum. </span></span></li>
<li class="MsoNormal"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Bu
sitelerde bulunulan tavsiyelerden bana uygun olduğunu düşündüklerimi
yaptım. </span></span></li>
<li class="MsoNormal"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Bu
sitelerden çeviriler yapmaya başladım.
</span></span></li>
<li class="MsoNormal"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><a href="http://cinsel-istismardan-hayatta-kaldim.blogspot.com/">Hayattayım</a>
blogunu oluşturdum ve paylaştım. </span></span></li>
<li class="MsoNormal"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Korkumu,
kaygımı, kendime zarar verme duygum artınca cinsel şiddetle ilgili film,
kitap, konuşma, paylaşımlardan uzaklaştım. Güçlü hissettiğimde tekrar
döndüm. </span></span></li>
<li class="MsoNormal"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Sıcak
duş aldım.</span></span></li>
<li class="MsoNormal"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Melisa,
papatya çayı içtim. </span></span></li>
<li class="MsoNormal"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Arkadaşlarım
pelüş hayvan hediye etti. Ne zaman yalnız hissetsem ona sarıldım. </span></span></li>
<li class="MsoNormal"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Yalnız
kalmak istediğimde yalnız kaldım. Kendi içine çekilmek de bir ihtiyaç.</span></span></li>
<li class="MsoNormal"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Sıcak
battaniye altına girip televizyonda dizi izledim.</span></span></li>
</ul>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Normal Tablo";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->Unknownnoreply@blogger.com